Door Sander ingezonden reis-verslag voor De Spreekbuis, een periodieke uitgave van de Nederlandse Vereniging in Riyadh, Saoedie Arabie.

Weken van voorbereiding, geduld, uitstel en vaak ook stress, en dan….eindelijk de dag van vertrek. Alles is uiteindelijk geregeld en eenmaal aan boord van het vliegtuig valt alles van je af, behalve….als je met een hond en twee katten op pad bent en er van alles fout gaat. Wat voor ons een moment van rust moest zijn werd een nachtmerrie die bijna 72 uur duurde.

 10 januari 2002, twee uur ‘s nachts. Ferdy, onze Berner Sennenhond en de twee katten Muppet en Hocus staan aan het begin van de reis van hun leven. Op advies van de dierenarts krijgen ze hun pilletjes om te relaxen en daarna verdwijnen ze één voor één hun reiskooi in. Een vriend van ons komt ons met een vrachtwagentje ophalen om vervolgens vanuit Overpelt, net over de grens in België, richting Schiphol te gaan.

 Tot zover gaat het allemaal prima. Zes uur ’s ochtends, op Schiphol is het nog rustig en we kunnen de vrachtwagen voor de vertrekhal parkeren. De tickets van Air France moeten nog worden afgehaald bij de balie, de dag ervoor is mij nog telefonisch meegedeeld dat deze balie om zes uur opengaat en dat er dan nog voldoende tijd is om in te checken. Goed, ik ben gelukkig de eerste in de rij. 06.00uur....06.15uur....06.30uur....de rij begint al aardig lang te worden alsmede de rij bij de incheckbalie.....jawel 06.40uur, 40 minuten te laat verschijnt er een medewerker van Air France. Twintig(!) minuten later heb ik de tickets en is er betaald voor het transport van de beestenboel. Snel naar de incheckbalie voor onze vlucht van 09:00uur naar Parijs. ‘Maar meneer, u mag helemaal geen beesten meenemen naar Saoedie Arabie...’, de eerste reactie van de grondstewardess klinkt niet erg bemoedigend. Natuurlijk hadden we al lang alle papieren geregeld, stempeltje hier, stempeltje daar, al met al bijna een full-time job gedurende twee weken om alles in orde te krijgen. Nadat ik de grondstewardess heb uitgelegd wat de procedure is om huisdieren mee te nemen naar Saoedie Arabie en ze meer dan 5 collega’s heeft gebeld om dit te verifieren kunnen we doorgaan met de incheck procedure. (inmiddels is het 07:30 uur). De hond en de katten worden ondertussen op een wagentje geladen om richting het vliegtuig te worden gebracht. Om 08:00uur hebben we dan eindelijk de boarding passen in onze hand en wordt ons vriendelijk doch dringend verzocht meteen richting gate te gaan. Hiermee valt dus ook het geplande kopje koffie en uitgebreide afscheid van famillie en vrienden in het water. Snel een knuffel en een traan, we moeten gaan. In alle haast vergeten we onze dikke winterjassen achter te laten bij de uitzwaaiers. Gelukkig maar zal later blijken...

 Voordat we het vliegtuig instappen check ik persoonlijk ofdat de dieren aan boord zijn. Gelukkig, alles zit erin, nu wordt het tijd om even te ontspannen......dachten we. Het heeft flink gevroren afgelopen nacht, het vliegtuig moet wachten totdat de startbaan ijsvrij is en ook de vleugels zelf moeten worden behandeld. Geen paniek, een beetje vertraging kunnen we best hebben, we hebben tenslotte twee uur de tijd in Parijs om de vlucht naar Riyadh te halen. Om 10:00uur beginnen we ons toch een beetje zorgen te maken, we staan nog steeds aan de grond en in Parijs moeten we vanwege nieuwe regelementen de huisdieren opnieuw inchecken.

 Om 11.15 landen we in Parijs. Rennen naar de bagageband, snel twee kruiers geregeld. Daar komt de kist met de hond, twee koffers erachteraan en ten slotte ook de twee kisten met de katten. De katten zijn er vrij rustig onder maar de hond is aardig in paniek. Hop, alles op de wagentjes, de lift in en in volle vaart naar de incheckbalie. ‘I’m sorry, there is not enough time to check you in’, tien minuten hebben we nog voordat de balie sluit! ‘Non, impossible, please go to the transfer desk’. Verdomme, ze laten ons niet meer mee vliegen, de moed zinkt in onze schoenen, het begin van een nachtmerrie.

 Annemarieke blijft bij de beesten en bagage terwijl ik aansluit in de rij voor de Transfer Desk. Na een klein uur wachten ben ik aan de beurt. Vandaag gaat er geen vliegtuig meer naar Riyadh. Morgen gaat er wel een maar dan hebben we weer een overstap in Jeddah. Om de beesten niet nog meer stress te bezorgen besluiten we om overmorgen een vlucht te pakken, rechtstreeks naar Riyadh. Goed, Air France biedt ons een nacht in een nabijgelegen hotel aan. We kunnen de gratis shuttlebus nemen die ons ernaartoe brengt. Alles dus weer op de trolleys en richting bus. Natuurlijk past de kist van Ferdy niet door de deur en na tien minuten proberen is de chauffeur het beu en vertrekt zonder ons. Alles dus weer terug naar binnen want het is veel te koud buiten. (gelukkig hadden we onze winterjassen nog wel aan). Wederom blijft Annemarieke bij de beesten terwijl ik op zoek ga naar een taxi. In mijn beste frans probeer ik uit te leggen dat ik een hoop bagage heb en dus een taxibusje nodig heb om alles mee te kunnen nemen. Blijkbaar komt dit soort situaties hier nooit voor want niemand kan me helpen. Ik begin mijn geduld aardig te verliezen, inmiddels zitten we al ruim 4 uur vast op het vliegveld, doodmoe en met drie beesten die net beginnen te ontwaken van hun kalmeringsmiddelen. Op een gegeven moment zie ik een man vrienden van hem afzetten met een Opel Frontrera. Ik vertel hem de situatie en voor 50 euro is hij bereidt om ons te helpen. Geld kan me op dat moment niet meer schelen, we kunnen weg. Snel terug naar Annemarieke om haar en de bagage op te halen. Plotseling is er een hoop geschreeuw, de gang waarin ik loop wordt afgesloten, een harde knal en pistool schoten. Zo’n vijftig meter van de plaats waar Annemarieke met de beesten op me wacht is zojuist een man door de politie neergeschoten.

Na veel passen en meten heeft de man die ons wil helpen alle bagage in de wagen gekregen. Annemarieke zit bij mij voorin op schoot en daar bovenop nog een van de katten. Na vijf minuten rijden komen we bij ons noodgedwongen verblijf voor de komende twee nachten. Erg blij kijkt men daar niet zodra ze ons binnen zien komen. We hebben een kamer op de vierde verdieping, alles gaat dus weer de lift in. Ik schat de afmetingen van de kamer op 3 bij 4 meter, inclusief badkamer. De transportkist van Ferdy moet op de gang, de koffers naast het bed, van een schoenendoos maken we in de douchekabine een kattenbak. Het is ontzettend behelpen maar we besluiten om er maar het beste van te maken. Na een warme douche gaan we snel met de metro richting Parijs om eten te halen voor de hond en de katten. ’s Avonds zijn we doodmoe en gaan vroeg naar bed. De katten hebben een plaatsje op het bed verovert en midden in de nacht denkt ook Ferdy dat dit wel bijzonder genoeg is om tussen ons in te mogen slapen. (voor de mensen die niet weten wat voor hond een Berner Sennen is: formaat Sint Bernhardt). De volgende dag hetzelfde ritueel. 4x per dag met de hond de lift in om hem uit te laten.

Nieuwe poging, nieuwe kansen. We zijn extra vroeg opgestaan om in ieder geval als eerste bij de incheckbalie te zijn. Het is ons niet gelukt om in Parijs opnieuw kalmeringsmiddelen voor de beesten te vinden dus de vlucht zullen ze het zonder moeten doen. Om 08.00uur staan we weer voor de zelfde balie waar de ellende 48 uur daarvoor begon. Mocht het nu niet lukken dan houden we het voor gezien, dan huren we een vrachtwagen en rijden vanaf Parijs terug naar huis. Het is alles of niets. Het inchecken gaat goed, ik mag echter wel even opnieuw voor het overgewicht betalen. We zetten ondertussen de kist van Ferdy in elkaar. Hij heeft al snel in de gaten dat het de bedoeling is dat hij opnieuw in die kist moet en ditmaal nuchter duurt het bijna 30 minuten om hem zonder persoonlijke verwondingen erin te krijgen. Een behoorlijk groep reizigers vind het een enorm spektakel en kijkt geinteresseerd toe hoe ik mijn bloes uittrek om Ferdy geblinddoekt in zijn kist te laten lopen. Annemarieke is ondertussen met de katten en handbagage in de rij voor de douane gaan staan. Na een tijdje komt er een kerel aan met een bolderkarretje om de hond op te halen. ‘Big....too big’ mompelt ie verbaasd. Er verstrijkt wederom een kwartier voordat hij terugkomt met een grotere kar en twee collega’s. Ik druk hem 10 euro in zijn hand en zeg dat hij goed voor onze hond moet zorgen. Ik sluit me snel aan bij Annemarieke in de rij, over 15 minuten moeten we boarden. Net voordat we aan de beurt zijn bij de douane komt de man met de kar terug en gebaart dat ik naar hem toe moet komen. Ze willlen de kist controleren op drugs en explosieven maar hij past niet door het rontgen-apparaat. Ofdat ik de hond er uit wil halen en de kist uit elkaar wil schroeven.....Op dit moment knapt er iets bij mij, weten ze wel hoeveel moeite het heeft gekost om die hond erin te krijgen. ‘Regulations’ zegt de man, ik smijt hem wat nederlandse verwensingen naar zijn hoeft en weiger de hond uit zijn kist te halen. ‘Get me the manager’ vertel ik hem. Het hoofd van de security is snel ter plekke, na een korte discussie mag de hond in zijn kist blijven en kan ik snel terug naar Annemarieke die inmiddels wacht bij de douane. Na de douane moeten we nog door de veiligheids-controle. De katten hebben we ditmaal nog bij ons omdat we op deze vlucht volgens het grondpersoneel in de cabine bij ons moeten houden. De man bij het rontgen-apparaat wil dat we de katten door het rontgen-apparaat sturen. ‘Isn’t that harmfull for animals?’ vragen we hem, ‘I don’t know, don’t think so’ is zijn antwoord. Goed dan maar, al zijn we er niet helemaal gerust op.  Meteen het vliegtuig in, eerst even checken met de loadmaster ofdat onze hond wel aan boord is en ofdat de verwarming in de speciale cabine aanstaat. Daar zitten we dan, allebei een kist met een kat op schoot (past niet bij onze voeten) en een vlucht van acht uur voor de boeg. Al snel komt de stewardess naar ons toe. Hoe we het in ons hoofd hebben gehaald om de kattten mee aan boord te nemen...!! Dit was ons echter nadrukkelijk verteld, zelf hadden we ook liever de drie beesten bij elkaar in de speciale cabine in het vrachtruim gehad. Allebei dus weer uit het vliegtuig, de katten alsnog naar het vrachtruim. Gedurende de vlucht heeft niemand zicht op onze beesten, ook geen camera.

 Acht uur later komen we aan in Riyadh. Al snel komen de katten, vergezeld van twee Pakistani al zitten op de bagageband tevoorschijn. Iets later komt de hond ditmaal met vier werknemers de bagageband op. Tientallen mensen verdringen zich om ons heen, zo’n enorme hond hebben ze nog nooit gezien. Gelukkig hebben we assistentie genoeg en al snel zijn we door de controle heen en worden we ontvangen door mijn nieuwe collega’s en hun vrouwen. Onze reis is ten einde, een enorme druk valt van onze schouders, we kunnen wel huilen van geluk, misschien hebben we dat ook wel gedaan....De beesten zijn hardstikke gezond en lopen een uurtje later alsof er niets gebeurd is over de compound.

 ‘Reizen met beesten.....bezint eer ge begint’