Μικρες οι γελοιοτητες μιας ανηφορας
ολης δικης μου
.
τοσες, μα τοσες οι τρυπες του μηδεν -
σκαλιζα περιτεχνα στην μεση της φωτιας
ομορφα τειχη εχτιζαν
μαστοροι ξακουστοι,
χαρτινα τειχη γκρεμιζα,
χαρτι που θελω για να γραψω.
Τις ηλιαχτιδες ψαχναμε,
ψαραδες των μαρμαρων βρωμικων,
πλακοστρωτων αχρηστεμενων
απο μια φλεβα να τρυπωσουν.
Μια φλεβα πιο κρυφη
να μην την βλεπουν οσοι,
μικρη μου ενεση
να μην σε ξερουν αλλοι.
Μια φλεβα που δεν φαινεται,
στη γερασμενη μας αρβυλα να'ν'χωμενη
κι η δοση που σκαρφαλωνε
μ'αποκρυφες τροιχιες της
και τα καρφια βαθεια σου εμπηγε
ταχα για να μην πεσει
μια ανηφορα εκανε
και την ψυχη σου βρηκε
λιγα καρφια εξωδεψε
και την ψυχη σου πηρε.
Μια ηλιαχτιδα ψαχνει ο ψαρας
στ'αυλακια μιας πλατειας
και στις ρυτιδες του πλακοστρωτου
να μην τον βρουν πασχιζει.
Ο ηλιος ειναι ο καλυτερος θεος,
λιγο να τον βοηθαγες
και την ψυχη θα παιρνει
ο ηλιος ειναι ο χειροτερος μας αδελφος...
Ρυτιδιασμενη αρβυλα ψηνεσαι
στον ηλιο, στην πλατεια
γερικη αρβυλα ψηνεσαι,
τα μυστικα που κρυβεις!!!