UITHANGBORD. Koekelbergh, die
elektronica studeerde en in een vorig
leven nog fotograaf is geweest, kwam
in de branche terecht toen hij in
België herenhemden van het West-
Vlaamse Byttebier verkocht. Hij
raakte met de Marokkaanse confectie
vertrouwd toen hij enkele keren tijdelijk
de productie van Palacio, de confectie-
faciliteit van Byttebier in Casablanca,
in goede banen moest leiden. Eind `92
kreeg hij permanent de leiding over
Palacio. Anne Hermans, eveneens
van Sint-Truiden, nam de adminiastra-
tie voor haar rekening. Negen maanden
geleden stapten Koekelhergh en
Hermans over naar Garbotex. Koekel-
bergh leidt de produktie, Hermans heeft
het administratieve beheer in handen.
Op het moment van de overstap was
Garbotex verlieslatend.
Dat lag voor een deel aan de bedrijfs-
mentaliteit. Als de stiksters aanvoelden
dat er weinig bestellingen waren,
spreidden ze het weIk uit." zegt
KoekeIbegh. "Wat in 1 dag kon, deden
ze in 2 tot 3 dagen. Dat dreef de
kosten op.
Maar het fundamentele probleem ligt
elders: de Marokkaanse families die
de confectiebedrijven hier
controleren, hebben wel geld,
maar geen knowhow. Daarom
zetten ze westerlingen aan het hoofd
van hun bedrijven, om zo vertrouwen
in te boezemen bij de West-Europese
klanten. Koekelbergh leerde de
Marokkaanse eigenaar van Garbotex
kennen in het confectiewereldje van
Casablanca. "De eigenaar wou mij de
helft van het kapitaal zo goed als
cadeau doen." vertelt Koekelhergh.
"Dat sloeg ik af, want dan moest ik
ook 50 % van de schulden over-
nemen. Ik zorgde veeleer dat ik de
helft van de winst kreeg." Garbotex
werkt uitsluitend voor uitvoer. " ln
de lokale markt zijn er geen centen
en valt er weinig te winnen, " aldus
Koekelhergh. "Het courante hemd
kost hier in de winkel amper 130
dirham (455 frank), en is op
dat moment al een tussenpersoon
gepasseerd." Het recente associatie-
verdrag tussen Marokko en de EU is
een steuntje in de rug, maar door de
Europese laagconjunctuur blijft de afzet
van Garbotex onvoorspelbaar.
Koekelbergh:,,lk kan niet verder kijken
dan volgende maand. Dat ik dan nog
hemden zal stikken, is het enige waarvan
ik echt zeker ben, maar waar,
Who knows?"

Garbotex produceert ongeveer 10.000 hemden
per maand. Koekelhergh verkoopt zijn hemden
tegen 144 frank per stuk, met een maximum
van 180 frank, naargelang van de kwaliteit.
,,We moeten 400 hemden per dag stikken
om alle kosten te dekken," zegt Koekelbergh.
" In het begin haalden we slechts 150.
Garbotex levert aan groothandelaars die op
hun beurt de boetieks bedienen. ,,We werken
met kleinschalige Iabels," zegt Koekelbergh.
,,De klant koopt in Europa een rol stof die
hij naar ons stuurt. Daar stikken wij 60
hemden van, 5 tot 6 stuks per maat. Wij zijn
eigenlijk kleermakers. Uiteraard zit je dan in een
hogere prijsklasse. Bij leveringen aan de groot-
distributie daarentegen gaat het om series van
duizenden hemden tegelijk, die tegen 100 frank
per stuk verkocht worden." Het seriewerk in
Marokko is ten dode opgeschreven. volgens
Koekelbergh. "Wij betalen onze stiksters 1450
dirham (5075 Belgische frank) per maand. In
Egypte, waar de eerste confectie-ateliers de kop
opsteken, verdienen stiksters ongeveer 1000
frank per maand. Naaimachines zijn gemakkelijk
te verhuizen.
De Marokkaanse confectie moet
dus marktsegmenten met hogere toegevoegde
waarde betreden om te overleven." Een produktie
zoals die van Garbotex kan je niet delokaliseren
naar het nog goedkopere Verre Oosten. volgens
Koekelbergh:,,We moeten dicht hij onze afzet-
markt blijven want onze hemden zijn te mode-
gericht, je dient voortdurend bij te sturen.
Bovendien zijn de leveringstermijnen kort: 3
weken na het opzenden van zijn stof heeft
onze klant zijn hemden."