Πυρηνικά όπλα

[Κεντρική σελίδα] > [Επιμέρους θέματα ευαισθητοποίησης] > [Oι Xρήσεις της Πυρηνικής και οι Συνέπειές της] > [Πυρηνικά όπλα]

(Πυρηνικά όπλα)

H ανθρωπότητα κατά την πορεία της στο χρόνο ακροβατούσε συχνά μεταξύ ειρήνης και πολέμου. Το ζητούμενο ήταν διαρκώς η διασφάλιση της ειρήνης. Η προβάλλουσα άποψη κατά την ψυχροπολεμική περίοδο ήταν η ισορροπία της πυρηνικής δύναμης ανάμεσα στη δυτική συμμαχία και το ανατολικό μπλοκ.

Διασφαλίζει Όμως μια τέτοια ισορροπία του τρόμου την ειρήνη ή αποτελεί προετοιμασία ενός νέου παγκοσμίου πολέμου;

Η ιστορία έχει πολλές φορές δείξει ότι περίοδοι ανταγωνισμού σε επίπεδο πολεμικών εξοπλισμών καταλήγουν σε συρράξεις (π.χ. ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος). Ήταν λοιπόν η μεταπολεμική περίοδος, ως την κατάρρευση του συμφώνου της Βαρσοβίας, μία περίοδος αγαθών προθέσεων; Συγκλονιστικές είναι οι δηλώσεις ενός υφυπουργού Άμυνας των Η.Π.Α. προ 30ετίας: “Πρώτα χρειαζόμαστε αρκετά βλήματα Μίνιτμαν για να καταστρέψουν όλες τις ρωσικές πόλεις. Μετά χρειαζόμαστε τα βλήματα Πολάρις που θα ακολουθήσουν και θα σκάψουν τα θεμέλια σε βάθος τριών μέτρων. Ύστερα, όταν όλη η Ρωσία θα έχει σιγήσει και δε θα υπάρχουν αντιαεροπορικά, χρειαζόμαστε κύματα βομβαρδιστικών για να ρίξουν αρκετές βόμβες και να σκάψουν το μέρος σε βάθος 12 μέτρων, για να εμποδίσουν τους Αρειανούς να αποικίσουν τη χώρα και στο διάβολο η ραδιενέργεια”.

Το παρασκήνιο των πολεμικών προετοιμασιών βρισκόταν σε έξαρση και η πιθανότητα ενός καθολικού πυρηνικού πολέμου ήταν άμεσα ορατή. Είναι χαρακτηριστικό ότι από το 1970 και μετά οι δύο υπερδυνάμεις έφθασαν στο σημείο να μπορούν να σκοτώσουν τον κάθε άνθρωπο της γης πάνω από μία φορές.

Ακόμα, το Σεπτέμβριο του 1983, μέρος στρατιωτικής άσκησης των Αμερικανών σε έδαφος της Δ. Γερμανίας αποτέλεσε η διάνοιξη ομαδικών τάφων με μπουλντόζες, γιατί σε έναν πυρηνικό πόλεμο πρέπει να είναι κανείς προετοιμασμένος για πολλούς Θανάτους.

Οι σχέσεις μεταξύ Η.Π.Α. και Ε.Σ.Σ.Δ. εντάθηκαν ακόμα περισσότερο κατά τη διάρκεια της Θητείας της κυβέρνησης Ρήγκαν. Εξάλλου, ο περίφημος “πόλεμος των άστρων” ήταν για το Ρήγκαν ο άξονας της αμυντικής του πολιτικής. Επιπλέον, τις προθέσεις των Η.Π.Α. φανερώνει άρθρο που δημοσιεύθηκε στο έγκυρο περιοδικό “New Scientists” στις 15 Ιανουαρίου του 1984 σύμφωνα με το οποίο η κυβέρνηση Ρήγκαν ζήτησε κονδύλια για την προετοιμασία του Δ’ Παγκοσμίου Πολέμου έτσι ώστε οι Η.Π.Α. να είναι έτοιμες μετά το Γ’. Κι ενώ είναι κοινά αποδεκτό ότι ένας μέσος λογικός άνθρωπος απεύχεται τον πόλεμο, τα γεγονότα πείθουν για το αντίθετο. Τα στοιχεία που παρατίθενται είναι απογοητευτικά. Τη δεκαετία του 1960 αποφεύχθηκε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος, αφού τα αμερικανικά βομβαρδιστικά βρίσκονταν στο μέσον της διαδρομής τους προς την Ε.Σ.Σ.Δ. κι ενώ η εντολή επίθεσης είχε δοθεί από λάθος των υπολογιστών. Μάλιστα, μέσα σε 12 μήνες, όπως αναφέρει ο γερουσιαστής Χάτφιλντ των Η.Π.Α. , οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές του Αμερικανικού Πενταγώνου επισήμαναν Ι47 πυρηνικές επιθέσεις της Ε.Σ.Σ.Δ. κατά των Η.Π.Α. Και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, σύμφωνα με έκθεση του Υπουργείου Άμυνας των Η.Π.Α. , η ανθρωπότητα έφτασε 4 φορές στα όρια ενός πυρηνικού ολέθρου από “λάθη” των αμερικανικών δορυφόρων. Έτσι λοιπόν, η πρόοδος της τεχνολογίας αντί να περιορίσει τον κίνδυνο ακούσιας εκτόξευσης πυραύλων, τον μεγιστοποιεί.

Επομένως, μπορεί εύκολα να συμπεράνει κανείς ότι τα πυρηνικά όπλα δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες αυτών που υποστηρίζουν την αναγκαιότητα τους ως μέσο διατήρησης της ειρήνης. Το μόνο που εξασφαλίζουν είναι η πιθανότητα καταστροφής του πλανήτη, ενώ η κατοχή τους από τις ισχυρές “τυχερές” χώρες, σημαίνει μόνο εκβιασμό για τις υπόλοιπες. Έμπρακτο παράδειγμα αποτέλεσε το πυρηνικό μονοπώλιο του 1945-49 από τις Η.Π.Α., και οι απαιτήσεις που πρόβαλαν στην Ε.Σ.Σ.Δ. το συγκεκριμένο διάστημα.

Πρέπει επίσης να τονιστεί ότι η πυρηνική απειλή είναι παγκόσμια, ενώ επικεντρώνεται στο χώρο της Ευρώπης, όπου υπάρχουν αμερικανικές βάσεις εναντίον της Ε.Σ.Σ.Δ. Και η Ελλάδα, φυσικά, δεν έμεινε απέξω, αφού χρησιμοποιείται ως αποθήκη πυρηνικών οπλών μικρής εμβέλειας, γεγονός που την κατέστησε σοβιετικό στόλο. Παρόλο που η περίοδος αυτή έχει προ πολλού τερματιστεί, η κληρονομιά που μας άφησε διαρκεί ως σήμερα. Καταρχήν δεν πρέπει να υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι o πυρηνικός κίνδυνος έχει εκλείψει, παρόλο που κατέρρευσε το ανατολικό μπλοκ.

Ειδικά στις ημέρες μας ο κίνδυνος ελλοχεύει, αφού τα πυρηνικά όπλα βρίσκονται στην κατοχή πολλών κρατών. Ενώ πριν το 1989 μόνο οι Η.Π.Α., η Ε.Σ.Σ.Δ., η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία και η Κίνα είχαν πυρηνικά όπλα στην κατοχή τους, σήμερα εμφανίζονται πυρηνικές δυνάμεις όπως: η Ουκρανία, το Καζακστάν, η Ινδία, το Ισραήλ, το Πακιστάν, η Αργεντινή, η Βραζιλία και η Νότια Αφρική. Παράλληλα στο πυρηνικό “κλαμπ” προσπαθούν να μπουν το Ιράν, το Ιράκ, η Νότια Κορέα και η Λιβύη. Πώς λοιπόν μπορεί να υπάρξει ασφάλεια, όταν η πυρηνική λέσχη διευρύνεται και ιδιαίτερα όταν πυρηνικά όπλα βρίσκονται στα χέρια “Θερμοκέφαλων” χωρών όπως οι τριτοκοσμικές χώρες; Απάντηση δεν μπορεί να δοθεί, αφού η κατάσταση διαρκώς επιδεινώνεται. Χώρες οικονομικά αδύναμες και με εξαθλιωμένο και χωρίς πειθαρχία Στράτο, δεν μπορούν να ελέγξουν το πυρηνικό οπλοστάσιο τους. Έτσι λοιπόν, η διασπορά των πυρηνικών οπλών είναι δύσκολο να ελεγχθεί, αφού επισείετε ο κίνδυνος κατοχής τους από τρομοκράτες. Εξάλλου, η κατασκευή πυρηνικών είναι μια σχετικά απλή διαδικασία για μια χώρα με υψηλό τεχνολογικό επίπεδο, έμπρακτο παράδειγμα αποτελεί το Ισραήλ. Βέβαια, υπάρχουν συμφωνίες για τη μη διάδοση των πυρηνικών οπλών. Όμως κατά πόσο μπορούν να ελέγξουν οι κυβερνήσεις των κρατών την τύχη του πυρηνικού οπλοστασίου τους; Μήπως μάλιστα οι συμφωνίες αυτές, που αφορούν τον περιορισμό των πυρηνικών οπλών, αποτελούν στάχτη στα μάτια του κόσμου, όπως προηγούμενες μεταξύ Η.Π.Α. και Ε.Σ.Σ.Δ.; Απάντηση δεν μπορεί να δοθεί την παρούσα χρονική στιγμή, καθώς η νέα φάση της πυρηνικής ιστορίας βρίσκεται σε εξέλιξη. Γεγονός πάντως είναι ότι υπάρχει ευθύνη των αναπτυγμένων χωρών, οι οποίες ενώ καταδικάζουν φραστικά την προσπάθεια απόκτησης πυρηνικών όπλων, ταυτόχρονα προμηθεύουν σε αναπτυσσόμενες χώρες την απαραίτητη τεχνολογία για την κατασκευή τους. Πρέπει επίσης να υπογραμμιστεί πως ο κίνδυνος είναι αυξημένος για την Ελλάδα σχετικά με την ψυχροπολεμική περίοδο, καθώς αυτή ανήκει σε μια ευαίσθητη περιοχή, τη Μέση Ανατολή, της οποίας τα κράτη αγωνίζονται για την ανακήρυξή τους σε πυρηνική δύναμη.

Καταλήγοντας, διαπιστώνει κανείς πως η ύπαρξη πυρηνικών οπλών ως μέσο διατήρησης της ειρήνης δεν είναι παρά ένα πρόσχημα που ξεγελά τους αφελείς. Απαραίτητο κρίνεται να τονιστεί ότι από ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα δε θα υπάρξουν επιζώντες, αφού η ύπαρξη καταφυγίων δεν εξυπηρετεί σε τίποτα. Απλά επιτρέπει σε κάποιον να διαλέξει: “αν Θέλει να τηγανιστεί γρήγορα ή να ξεροψηθεί”, όπως χαρακτηριστικά σχολίασε κάποιος Αμερικανός αξιωματούχος. Επομένως, η συνεχής δαπάνη δισεκατομμυρίων δολαρίων για τον εκσυγχρονισμό πυρηνικών οπλικών συστημάτων δεν έχει νόημα και οι διαδικασίες πυρηνικού αφοπλισμού της υφηλίου πρέπει να επισπευτούν καθώς έτσι θα αποφύγει η ανθρωπότητα τον κίνδυνο αυτοκαταστροφής. Ωστοσο, δεν πρέπει να παραλείψει κανείς τους ειρηνικούς τρόπους χρήσης της πυρηνικής ενέργειας. Μπορεί μια τέτοια χρήση να αποτελέσει το μεταβατικό στάδιο που θα οδηγήσει στη λύση του ενεργειακού προβλήματος, δηλαδή το πέρασμα από τη δέσμευση των τωρινών πηγών ενέργειας σε μια καθαρότερη μορφή ενέργειας.

ΚΩΣΤΑΣ ΨΑΡΡΑΣ