[Κεντρική σελίδα] > [Επιμέρους θέματα ευαισθητοποίησης] > [Oι Xρήσεις της Πυρηνικής και οι Συνέπειές της] > [Θεατρικό Μονόπρακτο]
ΜΕΡΟΣ Β’
(ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ)
(Ένα αφιέρωμα στα θύματα της Χιροσίμα)
Αλεξάνδρα: Ίσως δεν κάναμε καλά που αναλάβαμε τη διατριβή. Πώς θα καταφέρουμε να συλλέξουμε τοσα στοιχεία;
Φαίδρααποτελέσματα από τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας.: Μα, Αλεξάνδρα, διαθέτουμε ήδη από την πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη τα επιστημονικά συγγράμματα που αναφέρονται στα
Νάντια: Ναι, Όμως αρκεί, άραγε, να Θίξουμε το θέμα μόνο από την επιστημονική του πλευρά;
Χριστίνα: Παιδιά, νομίζω ότι έχω μια ιδέα. Θα μπορούσαμε ίσως να χρησιμοποιήσουμε και στοιχεία από το ημερολόγιο της γιαγιάς μου.
Φίλιππος: Καλά, και τι σχέση έχει η γιαγιά σου με τη διατριβή μας;
Νάντιαπαρουσιάσουμε με ζωντανά παραδείγματα τα αποτελέσματα της αλόγιστης χρήσης της πυρηνικής ενέργειας.: Σταμάτα, Φίλιππε, έχει δίκιο η Χριστίνα. Το έχω διαβάσει κι εγώ το ημερολόγιο και νομίζω ότι θα βοηθούσε πολύ στο να
Χριστίναφρικιαστικές στιγμές της έκρηξης. Μετά την πτώση της βόμβας περιπλανιόταν χωρίς να ξέρει πού πηγαίνει. Με τρόμο έβλεπε τα πάντα να έχουν καταστραφεί. Γύρω του σωρός τραυματισμένων και νεκρών ανθρώπων και ζώων. Ακόμα κι ο ίδιος έμοιαζε με φάντασμα. Τα ρούχα του είχαν εξαφανιστεί. Η ακτινοβολία τα είχε κάψει και τα είχε μετατρέψει σε στάχτη σε κλάσματα δευτερολέπτων.: Ειδικά, εκείνη η ιστορία του μισοτρελαμένου άνδρα στο νοσοκομείο. Είχε κάθε μέρα τον ίδιο εφιάλτη, ζούσε ξανά όλες τις
Νάντιακολλήσει στο δέρμα των ποδιών του. Έτσι, πληγιασμένος, κατάφερε να φθάσει σ’ένα καταφύγιο.: Στο δεξιό του μηρό το δέρμα είχε σχιστεί και κρεμόταν, έτσι ώστε φαινόταν η κόκκινη σάρκα. Τα λουριά των σανδαλιών του είχαν
Φίλιππος: Καλά, η γιαγιά σου τι σχέση έχει μ’ όλα αυτά που γράφει στο ημερολόγιο;
Χριστίνα: Η γιαγιά μου εργαζόταν στον Ιαπωνικό Ερυθρό Σταυρό λίγα χιλιόμετρα έξω από το Σεντάτσο. Έζησε όλες τις τραγικές καταστάσεις που ακολούθησαν την πτώση της βόμβας.
Αλεξάνδρα: Χριστίνα, κι εγώ πιστεύω ότι η παρουσίαση γεγονότων από το ημερολόγιο της γιαγιάς σου Θα σπάσει τη μονοτονία της παράθεσης απλών επιστημονικών παραδειγμάτων.
Φαίδρα: θα δώσει ζωντάνια στη διατριβή μας!
Αλεξάνδρα: Ακριβώς. Χριστίνα, Θυμάσαι να μας πεις και καμιά άλλη ιστορία;
Χριστίνα: Υπάρχει μια ιστορία που έχει χαραχτεί πολύ έντονα στη μνήμη μου. Πρόκειται για μια δεκαπεντάχρονη κοπέλα η οποία λίγη ώρα μετά την έκρηξη αντικρίζοντας τις φίλες της πάγωσε από το Θέαμα. Άλλες ήταν γεμάτες αίματα, άλλες ήταν κατακόκκινες από τα εγκαύματα και φριχτά παραμορφωμένες. Μια εικόνα που Θα ήταν καλύτερα να μην έβλεπε ποτέ. Τα χέρια της είχαν καεί και χαλαρώσει, ενώ το λίπος της έτρεχε έξω σαν ιδρώτας.
Νάντια: Τότε ήταν, αν Θυμάμαι καλά, που καθώς προχωρούσε, άκουσε τις σπαρακτικές φωνές ενός άντρα, o οποίος είχε πλακωθεί από τη μέση και κάτω από ένα μεγάλο κομμάτι τσιμέντο.
Χριστίνα: Το πιο ανατριχιαστικό όμως, ήταν το θέαμα που αντίκρισε η αδελφή Σονάε, όταν κατέβηκε στη Χιροσίμα για να πάει στο Δημαρχείο. Στην τράπεζα Σουμιτόμο, σε μία πλευρά από τις πέτρινες σκάλες που οδηγούσαν στην κύρια είσοδο, παρατήρησε κάτι το συγκλονιστικό: το αποτύπωμα μιας ανθρώπινης φιγούρας πάνω στην πέτρα. Τη στιγμή της έκρηξης κάποιος θα καθόταν στα σκαλιά σε στάση περισυλλογής. Η βίαιη δράση της εγκληματικής αυτής βόμβας αποτύπωσε πάνω στις πέτρες το περίγραμμα του ανθρώπου εκείνου, σφραγίζοντας έτσι τη στιγμή του θανάτου του.
Φαίδρα: Παιδιά, νομίζω ότι καλά θα κάνουμε να αρχίσουμε να συγκεντρώνουμε τις σκηνές από το ημερολόγιο της γιαγιάς της Χριστίνας και να τις εντάξουμε στη διατριβή μας.
Φίλιππος: Η Φαίδρα έχει απόλυτο δίκιο. Χριστίνα, η ιδέα σου να αναφέρεις το ημερολόγιο της γιαγιάς σου ήταν καταπληκτική.
Αλεξάνδρα: Καλά θα κάνουμε Όμως να στρωθούμε στη δουλειά, αν θέλουμε να είναι έτοιμη η διατριβή μέχρι την ημέρα της διάλεξης.
Χριστίνα: Πάμε, λοιπόν, να σας δείξω το ημερολόγιο.
(Η σκηνή αδειάζει).
Αλεξάνδρα: Τι ατυχία κι αυτή! Τελευταία στιγμή να αρρωστήσω! Μετά από τόση κούραση, να μην καταφέρω να είμαι στη διάλεξη.
Φίλιππος: Ηρέμησε, Αλεξάνδρα. Όλοι ξέρουμε πόσο δούλεψες και πόσο βοήθησες στο να ετοιμαστεί η διατριβή και να είναι σε Θέση τα παιδιά να την παρουσιάσουν σήμερα στη διάλεξη.
Αλεξάνδρα: Θα ήθελα τόσο πολύ να είμαστε εκεί! Και συ, Φίλιππε, είσαι τόσο καλός! Προσφέρθηκες να μείνεις μαζί μου από το να παραστείς στην παρουσίαση ενός τόσο σημαντικού γεγονότος.
Φίλιππος: Μπορούσα να κάνω κι αλλιώς; (τη χτυπάει ελαφρά στον ώμο). Τι θα έκανες εδώ, ολομόναχη; Αλεξάνδρα: Άραγε, να είχε κόσμο η διάλεξη; Δυστυχώς λίγοι είναι εκείνοι που ασχολούνται με τόσο σοβαρά Θέματα, όπως αυτό της πυρηνικής ενέργειας. Φίλιππος: Έχεις δίκιο. Και καλά η έλλειψη ενδιαφέροντος από τον απλό λαό που στο κάτω δεν πληροφορείται προς αυτήν την κατεύθυνση. Εκείνο Όμως που μου κάνει εντύπωση είναι η αδιαφορία των κυβερνήσεων!
(Ο Φίλιππος προτείνει, για να περάσει η ώρα, στην Αλεξάνδρα να διαβάσει η ίδια μια ιστορία από το ημερολόγιο. Η Αλεξάνδρα δέχεται κι αρχίζει να διαβάζει την ιστορία του άνδρα που περιπλανιόταν μόνος).
“...Μετά την έκρηξη, περνώντας με κρότο πάνω από μια λαμαρίνα με φόβο έτρεξα προς τους λόφους. Στους λαχανόκηπους έξω από τα σπίτια τα φυτά είχαν εξαφανιστεί. Όλοι έτρεχαν δίχως να ξέρουν τι να κάνουν. Έριξα στο κορμί μου μια χούφτα νερό από μια βρύση που μόλις που έτρεχε, γιατί είχα το δυσάρεστο συναίσθημα ότι έκαιγα ολόκληρος. Ύστερα ακολούθησα τρέχοντας τους άλλους. Όμως σύντομα ήμουν μόνος. Κοιτώντας τον εαυτό μου είδα ότι το γιλέκο μου είχε εξαφανιστεί, ενώ από το παντελόνι μου είχαν απομείνει μόνο κάτι κουρέλια που κρέμονταν από τα λαστιχάκια στη μέση και στον αστράγαλο. Περπατώντας έφτασα σ’ένα ποταμό. Έριξα άφθονο νερό στο κορμί μου, αλλά όταν πήγα να βουτήξω, το μυαλό μου άρχισε να θολώνει κι ένιωσα ότι θα λιποθυμούσα.
Με κάποιους άλλους ανθρώπους που συνάντησα τραβήξαμε για το Ούτσι-Κοσι. Δεν άντεχα άλλο. Με βασάνιζαν οι πληγές μου. Τα χέρια και τα πόδια μου αρνιόνταν να υπακούσουν, ήταν γεμάτα φουσκάλες. Στο δεξιό μου μηρό το δέρμα είχε ξεκολλήσει και κρεμόταν έτσι που φαινόταν η κόκκινη σάρκα. Τα λουριά των σανδαλιών μου είχαν κολλήσει πάνω στα πόδια μου. Προχωρούσα στα χωράφια τρικλίζοντας και αγκομαχώντας ώσπου έφτασα σ’ένα καταφύγιο. Στο μεταξύ άρχισαν οι πληγές μου να πονάνε. Δεν μπορούσα πια να συγκρατηθώ κι έκλαιγα γοερά. Όλοι στο καταφύγιο έκλαιγαν. αυτό Όμως, δεν ήταν κλάμα, ήταν βογκητό που διαπερνούσε τον καθένα μας ως το μεδούλι. Οι αδερφές που ήταν εκεί δε μας περιποιήθηκαν. . . “
Φαίδρα: Θρίαμβος! Διαπρέψαμε! Η διατριβή μας κέρδισε την παράσταση.
Χριστίνα: Η αίθουσα ήταν γεμάτη κόσμο, καθηγητές, δημοσιογράφους. . .
Νάντια: Πόσα χειροκροτήματα, πόσα συγχαρητήρια!
Φαίδρα: Παιδιά. νομίζω ότι η κοινή γνώμη θα ευαισθητοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό, όσον αφορά το θέμα της πυρηνικής ενέργειας.
Αλεξάνδρα: Σοβαρά, παιδιά, είχαμε τόσο μεγάλη επιτυχία;
Φίλιππος: Είδες που σου έλεγα ότι όλα θα πάνε καλά;
Φαίδρα: Απλώς κυλά; Ένας δημοσιογράφος ζήτησε να πάρει συνέντευξη απ’ όλους μας.
Χριστίνα: Άλλος ένας μου πρότεινε να εκδώσω το ημερολόγιο της γιαγιάς μου σε βιβλίο.
Φίλιππος: Καλά, όλα αυτά. Αλλά οι καθηγητές μας πώς αντέδρασαν;
Χριστίνα: Όπως όλοι οι υπόλοιποι. Κατενθουσιάστηκαν.
Φίλιππος: Αυτό είναι καταπληκτικό!
Χριστίνα: Πάμε λοιπόν να συναντήσουμε τους δημοσιογράφΟUς.
Αλεξάνδρα: Παιδιά, αισθάνομαι καλύτερα. Θα έρθω κι εγώ μαζί σας.
Φαίδρα: Είσαι σίγουρη;
Αλεξάνδρα: Και βέβαια, πάμε.
(Η σκηνή αδειάζει).
ΑΥΛΑΙΑ
[Κεντρική σελίδα] > [Επιμέρους θέματα ευαισθητοποίησης] > [Oι Xρήσεις της Πυρηνικής και οι Συνέπειές της] > [Θεατρικό Μονόπρακτο]