NRC Handelsblad 10-12-1999

'NEGERZOENEN'

Henk van Gelder

De Berini's tragikomisch in de moderne tijd.

Van een schuifdeurennummertje in melige jaren-vijftig-stijl hebben de Berini's zich in vijftien jaar ontwikkeld tot een duo met een volstrekt eigen genre. Ze maken een kruising tussen cabaret en toneel waarin telkens hetzelfde echtpaar uit een Rotterdamse volkswijk de hoofdrol spelen. En steeds vaker fungeren deze Annie en Harrie als commentatoren op de buitenwereld. Hun wijk verandert, hun stad ook, en zij krijgen hoe langer hoe meer reliëf .

Negerzoenen, geschreven door Dick van den Heuvel, is een hybride
voorstelling omdat de toneelhandeling volgens hun vaste procédé wordt doorbroken door liedjes. Dan rolt Marjolein Meijers haar staande bas op wieltjes naar voren, terwijl Hans Kemeling iets vindt om het ritme op te slaan en hun twee gastmuzikanten (Walter Kuipers en Izak Boom) op viool, mandoline, trekzak en gitaar een smeuïg potje country of folk meespelen.

Soms gaat dat ten koste van de doodsangsten die Annie uitstaat bij de gedachte dat haar 'zoon' nog niet thuis is. Maar mooi zijn die liedjes vaak wel. En de intrige blijft tenslotte toch intact. Annie en Harrie slaan zich met hun tragikomische dialogen en hun geheel eigen logica dapper door de moderne tijd heen. "Je mag niet discrimineren Harrie", zegt Annie als haar man tegenwerpt dat een Antilliaan niet betrokken kan zijn bij relletjes met Marokkaanse jongeren. Antillianen, Marokkanen, da's één pot nat".

Maar in de slotscène is het Harrie die hoog spel speelt; dan is het spannender en stiller dan het ooit bij de Berini's is geweest.