History of the groenendaeler.

Soon to be translated in English

Tijdens de eerste speciale tentoonstelling in 1892, werd de eerste prijs bij de vrouwelijke langharigen toegekend aan een mooi klein zwart hondje, drie jaar oud en eigendom van Nicolas Rose, peetvader van de Groenendaal. Hij was uitbater van het hotel en het restaurant van het Kasteel van Groenendaal, een overblijfsel van de abdij van Groenendaal en eigendom van de Staat, een tiental kilometers ten zuiden van Brussel. Dit teefje was bewaker van een schapenkudde toen ze nog toebehoorde aan herder De Beeck, van het gehucht Hannonsart, in de buurt van La Hulpe. In een brief van 18 december 1897 aan M.L. Huyghebaert, vertelt M.L. vander Snickt over zijn ontdekking: deze variëteit die ik heb ontdekt, nu ongeveer acht à negen jaar geleden, bewaakte de kudde van de herder van Hannonsart (M.de Beeck), een gehucht van La Hulpe, waar ik op dit moment niet meer woon, maar waar ik nog vaak door aangetrokken wordt - zonder te spreken van de bewoners - door de vijvers, de kippen van Braekel, de duiven, de Brabantse konijnen en anderen, en ook door de zwarte herdershonden, rond dewelke ik heb geprobeerd enige publiciteit te maken, eerst in het land, in afwachting dat men er in het buitenland van spreekt

M.P.Beernaert, inwoner van Ukkel en eerste secretaris van de Club du Chien de Berger Belge, die eveneens zeer actief was voor het reconstrueren van de herdershond samen met professor A.Reul, bracht uit Feluy Arquennes, een hond mee met lang zwart haar. Hij droeg de naam Picard. M.P.Beernaert nam hem met zich mee om hem af te staan aan M.N.Rose. Toen hij onderweg was om dit te doen, hield hij halt te Ukkel, vandaar de naam Picard D'Uccle die hem beroemd maakte.

Met een zwak wordend zicht, werd zijn blik dubbel. Picard werd gedood door een geweerschot op donderdag 22 december 1898 in het Zoniënwoud, waarschijnlijk door een boswachter. "Le Petit Bleu" van zondag 8 januari 1899, verhaalt zijn dood in de volgende termen: "De dood van een voorvader" De beroemde Picard D'uccle, de vader van de mooie variëteit van langharige herdershonden, genaamd Groenendaal, is op een tragische manier gestorven, gedood door een geweerschot, in het Zoniënwoud, in de omgeving van de dreef van Lorraine. Eén van zijn zonen, Carlo, eveneens een bijzonder mooi individu van dat ras, was enkele dagen tevoren naar de kennel teruggekeerd, ook met een schotwonde. Is het mogelijk dat dit steeds meer populair wordende ras vijanden heeft gemaakt die tot alles in staat zijn om het fokken te stoppen?. Een onderzoek schijnt ons in elk geval noodzakelijk, want het ras van de Groenendaals is het grootste succes van de Belgische fokkerij.

Picard D'Uccle werd samengebracht met Petite. Zij gaven leven aan een uitmuntende familie zwart honden, onder dewelke zich de beroemde "Duc De Groenendael" bevond. Hij werd geboren op1 mei 1893, hij had mooie kleine oortjes, maar zijn borstkas was versierd met een enorme witte vlek.

Vele andere mooie honden zijn het product van koppelingen van Picard en verschillende andere teefjes aan M.N.Rose: (we denken hierbij aan Moll en Nette). Ze zijn zwart, goed gebouwd, levendig en voorzien van een expressieve gelaatsuitdrukking. De herdershonden met zwarte vacht zijn gedoopt met de naam van "honden van Groenendaal" bevestigt onderstaand artikel verschenen in "Le Petit Bleu"" van 1895: Twee fokkers M..Rose van Groenendaal en De Beeck va La Hulpe, zijn de eigenaars van de herdershonden die mogelijke opvolgers zijn voor de kroon. Het zijn honden met lang of halflang haar, met overvloedige manen, waaruit twee gelijke oren ontstaan, die rechtop staan. Het hoofd is kort, de blikken hebben een onvergelijkbaar accent van intelligentie, de ogen een diepte die een gekozen ziel aan het licht brengen. Maar om te slagen in het buitenland, om de Engelsen, de Duitsers en de Fransen het idee op te dringen dat we een herdershond hebben gecreëerd en dat hij specifiek is en mooi, moet deze hond op dat moment absoluut uniek zijn. Deze hond heeft alles om te slagen, wanneer - en dit is een onmisbare voorwaarde - hij een naam heeft die vasthangt aan het nageslacht en wanneer alle inspanningen van de geïnteresseerden zich enkel en allen toespitsen op de verbetering van het bijzondere ras van de Groenendaals, en alleen dan..

Groenendaal, een Vlaamse naam die betekent "het groene dal", is afhankelijk van de Brabantse gemeente Hoeilaart, op enkele kilometers van Brussel, één van de mooiste plaatsen in Zoniënwoud, resten van het vroegere kolenwoud.

De Groenendaal heeft van bij het begin genoten van enorm succes met een hoogtepunt rond 1912. De Groenendaal is pikzwart, wat wil zeggen dat de vacht helemaal is samengesteld in één kleur en geen enkel wit haartje heeft.

Gedurende de periode gesitueerd tussen het einde van vorige eeuw en de eerste Wereldoorlog, werd het element van de kleur van de Belgische Herdershond bij de fokkers druk besproken. De Groenendaal ontsnapte er niet aan en elke hond die drager was van wit haar, zelfs wanneer hij ze had geërfd van zijn voorouders, Picard DÚccle en Duc de Groenendaal, werd van de tentoonstellingen verbannen en opgegeven in de fokkerijen. Het is vanzelfsprekend dat dit enige schade berokkende aan de variëteit.

De uitleg kan men misschien vinden op pagina 476 van de Annalen van de Veeartsen van 1897 waar men de volgende paragraaf kan lezen: Men moet zich hoeden voor het verschijnen van de kleinste witte vlek in de vacht van individuen die men totaal zwart wil houden. Wanner men, en vooral door inteelt, twee individuen koppelt die een witte vlek op de poot, op de borstkas of ergens anders hebben, is het bijna zeker dat deze witte vlek groter zal zijn of zelfs veelvuldig bij het nageslacht van deze twee, omdat wit een dominante kleur is met een onophoudelijke continuïteit.

De huidige standaard laat bij alle variëteiten een beetje wit op de borstkas en de tenen toe.

Het fokken van de Groenendaal eist een grote aandacht en ervaring, verklaart Vital Ternet, eerste voorzitter van de Groenendaal Club. Iedereen weet dat het haar, of het nu golvend, gekruld, steil of verward is, een groot gebrek is; het ontbreken van een ondervacht is er een ander, de te felle weerspiegeling van de vacht is een teken van degeneratie

home * pictures * history * family * pedigree *standard * links * contact