Na de oprichting in 1926, ging SDO (de tweede O kwam er pas later achter) met eenhandjevol leden -precies voldoende voor een elftal- van start. Deze oprichting geschiedde in een oude drooghut, maar dat nam niet weg dat de lust tot het voetbalspel door geen enkele omstandigheid werd benadeeld! Overal toog men -met twee of drie man op een oude fiets -heen om een wedstrijd te kunnen spelen. Afstanden die men daarvoor moest afleggen speelden geen rol, intensief werd er tijdens de schafturen getraind. De club was verder op dat moment een paar voet- balschoenen rijk.Het eerste kleedhok was een drooghut op een steen- fabriek en vaak moest op zondagmorgen voor de wedstrijd nog een "terrein" ingericht worden. Wasgelegenheid bestond er in die jaren evenmin; de spelers namen een fles water mee naar het terrein om zich na afloop van de wedstrijd van de ergste modder te ontdoen.En al werd er aan het woord "sportaccomodatie" nog niet zo zwaar getild, er werd dus wel degelijk aan accommodatie gedaan! Het eerste kampioenselftal van SDOO dateert uit de competitie van 1927 - 1928 en speelde toen in de 2e klas R.K.U.V.B., waarna promotie naar de 1e klas volgde. Door het vertrek van enkele families naar elders, zag men zich korte tijd later genoodzaakt de vereniging stil te leggen. Toen echter deze families zich in 1933 weer in Heteren vestigden, werd ook de voetbalverenigng, (SDOO was in die tijd sterk afhankelijk van het lidmaatschap van enkele leden), weer nieuw leven ingeblazen. De ziel van de vereniging was teruggekeerd. In 1935 - 1936 speelde de club opnieuw in de 1e klas U.V.B., totdat de oorlog een reorganisatie tot stand kwam en SDOO werd ondergebracht in de Afdeling Nijmegen. Daarna kwam er een periode van het binnendijkse voetbal. In 1966 kreeg SDOO een terrein aan de Uilenburgsestraat ter beschikking. Een jaar later, op kermiszondag 1967, werd werkelijkheid waar het het bestuur en de leden van SDOO al jaren naar hadden uitgezien: namelijk een behoorlijk sportveld en een (door de leden zelf gebouwd) clubhuis. Het noodveld, wat in drie maanden tijd was aangelegd op een gehuurd weiland aan de Achterstraat, was jammer genoeg vanwege de drassigheid niet altijd bespeelbaar. Er werden dat seizoen slechts drie thuiswedstrijden gespeeld. Maar de vlag was gehesen, al was het dan met gemengde gevoelens, omdat het gemeentebestuur en de voetbalvereniging hadden gestreefd naar een definitief sportveld. Het einde van de velden ellende komt op 26 februari 1969 in zicht. Op die woensdagmiddag werd een plan voor een sportveldencomplex in het dorp Heteren goedgekeurd door B en W van Heteren. Het plan voorzag in de aanleg van twee voetbalvelden en een halfverhard oefenveld op een terrein nabij de Polderstraat, dat al eigendom was van de Gemeente. Met de sportvereniging SDOO werd een huurovereenkomst aangegaan. Bovengenoemd plan voorzag niet in de bouw van kleedruimte, een kantine en de verlichting van het oefenveld. Hoewel aan deze voorzieningen ook behoefte bestond, meenden B en W, dat voor de realisering daarvan de initiatieven vanuit de vereniging afgewacht konden worden. Uiteindelijk liet de aanleg van de nieuwe sportvelden toch nog onverwachts op zich wachten; het bestaan van een pre historisch palendorp kwam aan het licht bij het grondwerk en de goedkeuring op de financiering bleef uit, waardoor SDOO nog een jaar langer op goede velden moest wachten. Op zaterdagmiddag 29-7-1972 was de officiele opening van het nieuwe sportcomplex "Het Lage Land" dan toch een feit. SDOO, dat tot dan toe meer tegen- dan voorspoed had gehad, meende dat het getij inmiddels was gekeerd nudit sportcomplex kon worden geopend. SDOO had met de eigen bouw van de fraaie accommodatie een prestatie geleverd. Ondertussen is de sportaccommodatie alweer sterk verouderd, en heeft de voetbalvereniging SDOO te kampen met achterstallig groot onderhoud en ruimtegebrek. SDOO heeft in de loop der jaren altijd een belangrijke plaats in het Heterense verenigingsleven ingenomen en is meegegroeid met de Heterense Gemeenschap. En ook op voetbalgebied is SDOO nog altijd een opponent om rekening mee te houden. De vereniging telt inmiddels ruim 250 leden, 5 senioren teams, 1 dames elftal en 8 jeugdelftallen. SDOO heeft letterlijk en figuurlijk het hoofd boven water kunnen houden! En dat kan men een grote verdienste noemen van haar vele vrijwilligers, die in al die jaren het voortbestaan van SDOO door hun onbaatzuchtige inzet hebben gewaarborgd. Ook al kunnen we al lang niet meer spreken over de voetbalvereniging, die alleen maar werd gedragen en bestuurd vanaf de steenfabrieken van Van Wijck, het neemt niet weg dat daar de basis werd gelegd van een vereniging die reeds haar 70-jarig jubileum vierde. De jonge steenfabriekarbeiders zullen op 26 mei 1926 niet hebben kunnen vermoeden dat, eenenzeventig jaar later, de kern van hun vereniging nog precies dezelfde zou zijn.

 



(klik op de thumbnails om de foto's in originele grootte te bewonderen)






(de andere kampioenen worden ingescand)