Επιστροφή στην αρχική σελίδα (ενδιαφέροντα άρθρα Πλαστικής Χειρουργικής)
Eίναι Δυνατή η Ανακύκλωση του Λιποαναρροφηθέντος Λίπους;
(Ελλην Χειρ 1991, 63:571-4)
Τμήμα Πλαστικής και Επανορθωτικής
Χειρουργικής,
Χειρουργικός Τομέας,
Ιπποκράτειο Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών.
Σύντομος τίτλος: Ενέσεις Λίπους.
Ημερομηνία υποβολής της εργασίας: 25 Ιουνίου 1990.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Το ενδιαφέρον των Πλαστικών Χειρουργών γιά τα μοσχεύματα λίπους αναζωπυρώθηκε μετά την καθιέρωση της λιποαναρρόφησης σαν αποδεκτής τεχνικής γιά την διόρθωση ανωμαλιών του περιγράμματος του σώματος. Σήμερα, πολλοί Πλαστικοί Χειρουργοί επαναχρησιμοποιούν το λιποαναρροφηθέν λίπος σε διάφορες επεμβάσεις Aισθητικής και Eπανορθωτικής Xειρουργικής. Παρά την σημαντική μείωση του όγκου του και την αντικατάσταση του από συνδετικό ιστό, το λιποαναρροφηθέν λίπος επιβιώνει με την μορφή του μοσχεύματος. Η βιολογική συμπεριφορά των ενεθέντων λιποκυττάρων ερμηνεύεται σύμφωνα με την θεωρία της Κυτταρικής Επιβιώσεως. Τα λιποκύτταρα καθώς και οι πρόδρομες μορφές τους που επιβιώνουν του αρχικού τραύματος, θεωρούνται ότι αποτελούν καλλιέργεια λιποκυττάρων που επιβιώνει στο φυσικό της περιβάλλον. Από την ανασκόπηση της βιβλιογραφίας προκύπτει ότι τα περιστατικά που περιγράφονται στερούνται ικανοποιητικού χρόνου μετεγχειρητικής παρακολουθήσεως, ενώ σε άλλες περιπτώσεις ο αριθμός των περιστατικών είναι μικρός γιά την εξαγωγή συμπερασμάτων. Οι ενέσεις λιποαναρροφηθέντος λίπους φαίνεται ότι δεν αποτελούν αξιόπιστο αυτόλογο υλικό γιά την πλήρωση ελλειμμάτων λόγω της απρόβλεπτης απορρόφησης που υφίσταται το ενεθέν λίπος.
Λέξεις ευρετηριασμού: Ενέσεις λιποαναρροφηθέντος λίπους, αυτομοσχεύματα λίπους, πρόδρομες μορφές λιποκυττάρων.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Γιά πολλά
χρόνια η μεταμόσχευση λίπους
απετέλεσε ένα ξεχασμένο κεφάλαιο
της Πλαστικής και
Επανορθωτικής Χειρουργικής.
Πρόσφατα τo ενδιαφέρον μας γιά
τα μοσχεύματα λίπους αναβίωσε
λόγω της λιποαναρρόφησης. Η πρώτη
σκέψη γιά επαναχρησιμοποίηση
αυτολόγου λιπώδους ιστού γιά την διόρθωση
ελλειμμάτων που προέκυπταν
από υπερβολική
λιποαναρρόφηση αποδίδεται στον Illouz[1].
Σήμερα πολλοί Πλαστικοί Χειρουργοί μεταμοσχεύουν λιποαναρροφηθέν λίπος σε διάφορες επεμβάσεις
Αισθητικής και Επανορθωτικής Χειρουργικής.
Ενέσεις λιποαναρροφηθέντος λίπους έχουν
χρησιμοποιηθεί γιά την εξάλειψη ρυτίδων του
προσώπου[1-4], σε δερματικές
καταδύσεις μετά
από
υπερβολική λιποαναρρόφηση[3-5], σε βαθειές ρυτίδες του
μετώπου[6,7], γιά
αύξηση του όγκου του μαστού[4,8], γιά αύξηση της προβολής των
ζυγωματικών[6].
Εχει χρησιμοποιηθεί λιποαναρροφηθέν λίπος και γιά
θεραπευτικούς σκοπούς όπως
είναι η απόφραξη
των μετωπιαίων κόλπων[9],
η πλήρωση τραυματικών
ελλειμμάτων[3,6], καθώς και γιά την διόρθωση της Ατροφίας του Ημίσεως του Προσώπου
(Hemifacial
Atrophy)[2-4,10,11] που η
επαναμεταμόσχευση λίπους ενδέχεται
να αποτελέσει μιά
αποτελεσματική εναλλακτική μέθοδο θεραπείας. O Ellenbogen(1986)[12] υποστηρίζει
την χρησιμοποίηση μικρών
τεμαχιδίων λίπους διαμέτρου 4-6
χιλ/μετρα που λαμβάνονται από διάφορα
σημεία του σώματος ή μετά από λιποαναρρόφηση. Ο ίδιος ανέφερε πολύ καλά αποτελέσματα όταν χρησιμοποίησε
τέτοια μοσχεύματα σε ελλείμματα
κυρίως του προσώπου. Επίσης
υποστηρίζει ότι σε καμιά
περίπτωση δεν έγινε
υπερδιόρθωση εκτός
από τις ρινοχειλικές αύλακες.
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΧΕΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΕΣΗ ΛΙΠΟΑΡΡΟΦΗΘΕΝΤΟΣ ΛΙΠΟΥΣ
Ολοι όσοι έχουν
επαναχρησιμοποιήσει λιποαναρροφηθέν λίπος
αναφέρουν από
καλά
μέχρι άριστα αποτελέσματα μετά
από μιά
περίοδο
μετεγχειρητικής παρακολουθήσεως
που ήταν στις περισσότερες
περιπτώσεις από τρείς
μήνες
μέχρι ένα χρόνο.
Ο De La Fuente[10] και
ο Μatsudo [4]
παρετήρησαν ότι
οι
ασθενείς τους παρουσίασαν
σημαντική
βελτίωση τον 3ον μήνα μετά την
ένεση του λίπους
όταν άρχιζε να
υποχωρεί η εξεργασία της απορρόφησης. Οι
περισσότεροι από
τους
Χειρουργούς συμφωνούν ότι
η μείωση του όγκου
του λιποαναρροφηθέντος
λίπους αποτελεί
αναπόφευκτο γεγονός[4,7,10].
Παρ'
όλα αυτά, δεν
υπάρχει ομοφωνία γιά
τον βαθμό της απορρόφησης και την απαιτούμενη
υπερδιόρθωση[3-5,10,13]. Η απορρόφηση του
λιποαναρροφηθέντος λίπους που
έχει υπολογισθεί
μόνο
κλινικά, βρέθηκε
να κυμαίνεται από 20% μέχρι 70%.
Ενα άλλο πρόβλημα, είναι ότι απαιτούνται
επανελλειμμένες ενέσεις
γιά την επίτευξη
του επιθυμητού αποτελέσματος
[6,8,11]. Ο Bircoll[8] πιστεύει ότι αυτή η
τεχνική θα
μπορούσε
να καθιερωθεί αν το
λιποαναρροφηθέν λίπος μετά την αρχική
ένεση του εναποθηκεύετο σε πολύ χαμηλές
θερμοκρασίες γιά διατήρηση και μεταγενέστερη χρήση.
Tα πλεονεκτήματα των ενέσεων λιποαναρροφηθέντος λίπους που τονίζονται από
όλους όσους έχουν ασχοληθεί με αυτή την
τεχνική είναι τα
ακόλουθα: 1- Η αποκατάσταση
γίνεται
χρησιμοποιώντας αυτόλογο ιστό.
2- Η
λήψη του
λιποαναρροφηθέντος λίπους είναι
εύκολη. 3-
Ταυτόχρονη εξάλειψη του
ανεπιθύμητου λίπους από τους μηρούς,την
κοιλία, τα ισχία. 4- Μικρή νοσηρότητα και μικρό οικονομικό κόστος. 5- Η
τεχνική μπορεί εύκολα να επαναληφθεί όσες φορές χρειάζεται μέχρι την επίτευξη ικανοποιητικού αποτελέσματος.
6- Αποφυγή χρησιμοποίησης
κολλαγόνου
ή άλλων συνθετικών
ουσιών.7- Αποφυγή ορατών ουλών στην δέκτρια και δότρια περιοχή. Γιά
αποφυγή πρόκλησης
σημαντικού
τραύματος στα εύθρυπτα
λιποκύτταρα και αύξηση της πιθανότητας επιβίωσης
των, συνιστάται ήπιος χειρουργικός
χειρισμός και ατραυματική χειρουργική[2,3,7,10,12]. Είναι
επίσης σημαντικό να
ενίεται μόνο βιώσιμος λιπώδης
ιστός παρά κατεστραμμένα λιποκύτταρα ή ορός
και άλλο υλικό που προέρχεται από διασπασθέντα κύτταρα. Το συνθλιβέν λίπος πρέπει να
απορρίπτεται[3,9,13]. Παρά την
πιστή προσήλωση στην ατραυματική
χειρουργική,
η διάσπαση των λιποκυττάρων καθώς και η εξάτμιση τους από την υψηλή
αρνητική
πίεση της αντλίας αποτελούν αναπόφευκτα
γεγονότα. Εχει γίνει η
εισήγηση
να μειωθεί η αρνητική πίεση της αντλίας στο
1/2 μέχρι και στα 2/3 ή
ακόμη η συλλογή του λίπους να γίνεται με βελόνα συνδεδεμένη με σύριγγα.
Αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα την αποφυγή
της καταστρεπτικής επίδρασης της αντλίας καθώς
και μείωση της
βλάβης των κυττάρων που προκαλείται
από την αναρρόφηση [13].
Ο Denneny[9] διεπίστωσε ότι η εκτομή
του λίπους που γίνεται με
κλειστή την αντλία πριν την αναρρόφηση του
λίπους, καταλήγει σε
υψηλότερο ποσοστό βιωσίμων
λιποκυττάρων.
Η ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΣ ΤΟΥ ΕΝΕΘΕΝΤΟΣ ΛΙΠΟΥΣ ΚΑΙ Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΚΥΤΤΑΡΙΚΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΕΩΣ
Μέχρι σήμερα
δεν έχει γίνει καμιά άμεση ογκομετρική μελέτη μέτρησης του ενεθέντος λίπους
που ελήφθη
μετά
από λιποαναρρόφηση γιά
να
διαπιστωθεί η τύχη
του μετά από
παρέλευση ωρισμένου
χρόνου. Επίσης ενδιαφέρον
θα
ήτο να αποδειχθεί
αν
το λιποαναρροφηθέν λίπος
έχει την ιδία πιθανότητα
να
επιβιώνει με την
μορφή του
μοσχεύματος συγκρινόμενο με το
χειρουργικώς αφαιρεθέν και μεταμοσχευθέν
λίπος. Ο
Nguyen [14] εσχεδίασε ένα πειραματικό
μοντέλο σε κουνέλι
γιά
να συγκρίνει την ιστολογική δομή του
ενεθέντος και του
χειρουργικώς αφαιρεθέντος λίπους.
Αυτός και οι
συνεργάτες του καταλήγουν στο συμπέρασμα
ότι μετά από 9 μήνες ανευρίσκονται
ελαχιστότατα λιποκύτταρα, ανεξάρτητα
αν το λίπος είχε ενεθεί μετά από
λιποαναρρόφηση ή αν είχε αφαιρεθεί
χειρουργικά και
τοποθετηθεί
στην συνέχεια στη
δέκτρια περιοχή. Τα ιστολογικά
αποτελέσματα αυτής
της
εργασίας έρχονται σε αντίθεση
με τα αποτελέσματα όλων των
προγενεστέρων ερευνητών
[15-18] που υποστηρίζουν ότι
μέρος του μεταμοσχευθέντος λίπους
επιβιώνει, ενώ
το
υπόλοιπο αντικαθίσταται από συνδετικό ιστό. Πάντως, η γενική
εντύπωση είναι ότι το
ενεθέν λίπος επιβιώνει λιγότερο ικανοποιητικά
από ότι
ίσος όγκος
χειρουργικώς αφαιρεθέντος
και μεταμοσχευθέντος λίπους.
Οντως, τα δικά μας προκαταρκτικά
πειραματικά αποτελέσματα
(Kononas T., Bucky L., Hurley C.,
May
J.:
The
fate of suctioned and surgically
removed
fat after reimplantation
for
soft
tissue
augmentation,
υπό δημοσίευση)
αποδεικνύουν ότι
μετά
από 9 μήνες το λιποαναρροφηθέν
λίπος διατηρεί το 30 % του αρχικού όγκου του εν αντιθέσει προς τα
χειρουργικώς αφαιρεθέντα
μοσχεύματα
λίπους που διατηρούν το 40% του αρχικού όγκου τους όπως είναι και το
γενικώς παραδεκτό[19,20]. Αξιοσημείωτη παρατήρηση
είναι ότι αν
και το ενεθέν λίπος αντικαθίσταται σε σημαντικό ποσοστό
από
ινώδη συνδετικό ιστό, εν τούτοις
διατηρεί την χαρακτηριστική δομή
του και επιβιώνει
με την μορφή του μοσχεύματος.
Η σύγχρονη αντίληψη γιά την
μεταμόσχευση λιπώδους ιστού
στηρίζεται στην
θεωρία "της Κυτταρικής
Επιβιώσεως"[16,20,21].
Πιστεύεται ότι μετά την μεταφορά στην
δέκτρια περιοχή, μερικά κύτταρα αποθνήσκουν, μερικά επιβιώνουν σαν λιποκύτταρα και
άλλα λόγω της ισχαιμίας διαφοροποιούνται σε πρόδρομες μορφές
λιποκυττάρων[21,22-24]. Μετά την αποκατάσταση
της κυκλοφορίας,
οι
πρόδρομες μορφές
διαφοροποιούνται εκ νέου σε
λιποκύτταρα. Ετσι τα κύτταρα που έχουν
επιβιώσει θα παραμείνουν
και θα αποτελέσουν
τα λειτουργικά
στοιχεία του λιπώδους ιστού, ενώ
αυτά που δεν
έχουν επιβιώσει θα
απομακρυνθούν και θα αντικατασταθούν
από ινώδη ιστό.
Στην περίπτωση της ενέσεως
λιποαναρροφηθέντος
λίπους, ο λιπώδης ιστός δεν
αποτελεί οργανωμένο ιστό και τα
λιποκύτταρα διαχωρίζονται
το
ένα από το άλλο.
Παρά την νέκρωση και
απορρόφηση μέρους του
λίπους, ένας αριθμός
λιποκυττάρων επιβιώνει σαν αποτέλεσμα
της διαχύσεως θρεπτικών ουσιών και
οξυγόνου από την δέκτρια
περιοχή. Πράγματι, η μικροσκοπική εξέταση λίπους
αμέσως
μετά την
λιποαναρρόφηση, έδειξε την
ύπαρξη ανέπαφων κυττάρων[8,9,25,26].
Αυτά τα ακέραια κύτταρα μπορεί να θεωρηθούν ότι
αποτελούν"καλλιέργεια λιποκυττάρων" που επιβιώνει καλύτερα
στο φυσικό της
περιβάλλον[1,7]. Επί πλέον, εχει αποδειχθεί πειραματικά[24,27] ότι οι
πρόδρομες
μορφές των λιποκυττάρων είναι δυνατόν να επανεμφυτευθούν ή να
καλλιεργηθούν, να
επιβιώσουν και να προσλάβουν λιπίδια με τελικό αποτέλεσμα τον σχηματισμό λιπώδους υποστρώματος.
Η ιδία εξεργασία
ενδέχεται να συμβαίνει και με τα
ενεθέντα λιποκύτταρα που λαμβάνονται
με λιποαναρρόφηση. Με τις καινούργιες
μεθόδους καλλιεργείας κυττάρων, οι πρόδρομες μορφές των λιποκυττάρων
ενδέχεται να αποτελέσουν
μελλοντικά
ένα ενέσιμο βιολογικό υλικό
που θα χρησιμοποιείται
γιά την αποκατάσταση μαλακών μορίων και που
θα
διαμορφώνεται κατά
βούληση
με την βοήθεια πολλαπλών
ενέσεων[28].
Πάντως η
τύχη των
ενέσεων λιποαναρροφηθέντος
λίπους φαίνεται να έχει άμεση σχέση με μιά καλύτερη γνώση του βασικού μεταβολισμού του λίπους σε
κυτταρικό επίπεδο.
ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΝΕΘΕΝΤΟΣ ΛΙΠΟΥΣ
Αν και έχουμε επικεντρώσει την προσοχή μας στο λιποκύτταρο, αναμφίβολα η επιτυχής εκβαση των ενέσεων του λιποαναρροφηθέντος λίπους εξαρτάται από μιά ποικιλία εξωγενών παραγόντων. Αυτοί οι καθοριστικοί παράγοντες είναι η αρνητική πίεση της αντλίας αναρρόφησης[4,9,13], η προετοιμασία του λιποαναρροφηθέντος λίπους πριν την ένεση του [8,13,12], η δότρια και η δέκτρια περιοχή[13] καθώς και η ηλικία. Ενδεχομένως, το μικρότατο μέγεθος και η αυξημένη περιοχή που έρχεται σε επαφή με την δέκτρια περιοχή, να οδηγεί σε πιό γρήγορη επαναγγείωση και κατά συνέπεια σε διατήρηση του όγκου του λιποαναρροφηθέντος λίπους. Το ίδιο είχε υποτεθεί παλαιότερα και γιά το χειρουργικώς αφαιρεθέν λίπος που για αυτό τον λόγο κατατεμαχίζετο σε πολλαπλά μικρά κομμάτια[12,29]. Η συνέχιση της έρευνας θα φωτίσει τους πολλαπλούς παράγοντες και της αλληλοεπιδράσεις τους στη επιβίωση των μοσχευμάτων λίπους. Ενα άλλο ενδιαφέρον σημείο είναι ότι η ποικιλία των απόψεων που υπάρχει στην προετοιμασία του λίπους πριν την ένεση του με σκοπό την προαγωγή της κυτταρικής βιωσιμότητας, όπως είναι η χρησιμοποίηση ή μη βιταμίνης Ε, ινσουλίνης, η έκπλυση ή όχι με ισότονο διάλυμα φυσιολογικού ορού, αποτελεί μιά πρόσθετη ένδειξη ότι αυτή η τεχνική πρέπει να θεωρείται ακόμη ότι ευρίσκεται στο ερευνητικό στάδιο. Μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν ακριβή κλινικά αποτελέσματα, που να αποδεικνύουν την μακροχρόνια αποτελεσματικότητα της τεχνικής.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Τα τελευταία χρόνια οι ενέσεις λιποαναρροφηθέντος λίπους
έχουν
αντικαταστάσει σε σημαντικό βαθμό τις
ενέσεις κολλαγόνου. Τα
δεδομένα από τις κλινικές περιπτώσεις
που έχουν ανακοινωθεί
φανερώνουν
ότι σε πολλές περιστατικά η μετεγχειρητική παρακολούθηση ήταν
ανεπαρκής, ενώ σε άλλες
ανακοινώσεις ο αριθμός των περιπτώσεων
ήταν εξαιρετικά μικρός (1-3 περιστατικά).
Ο De La Fuente[10]
δικαιολογημένα,
θεωρεί ότι
χρειάζονται περισσότερα
περιστατικά
και μακρύτερη
μετεγχειρητική παρακολούθηση
γιά
να εξαχθούν οποιαδήποτε
συμπεράσματα.
Τα μοσχεύματα
λιποαναρροφηθέντος λίπους
προς το παρόν φαίνεται ότι δεν
αποτελούν το καλύτερο
και εύκολα διαθέσιμο
αυτογενές υλικό γιά
την
πλήρωση ελλειμμάτων
του
περιγράμματος του σώματος λόγω
των απροβλέπτων
μακροπροθέσμων αποτελεσμάτων
τους. Αν και το λιποαναρροφηθέν λίπος
επιβιώνει με την μορφή του
μοσχεύματος, δεν
θα πρέπει να παραγνωρίζεται ότι η
βελτίωση του περιγράμματος που παρατηρείται μετά την ελεύθερη
μεταμόσχευση λίπους οφείλεται
εν μέρει και στην
ανάπτυξη ινώσεως.
SUMMARY
THEODORE C KONONAS: Is the Recycle of Suctioned Fat Possible?
The resurgence of fat grafts has taken
place due to liposuction. Today many Plastic Surgeons inject suctioned
fat
grafts in an attempt to fill defects in
various body sites. Although there have
been reports in the literature supporting the use of injections of
suctioned
fat grafts in the clinical setting, carefull examination reveals lack
of
adequate follow ups while
in many reports the number of operated cases
is extremely small. The clinical
impression that both surgically
removed
fat and suctioned
fat grafts undergo
significant volume reduction when examined over time is indeed
true.
It is hypothesized that suctioned
fat injections after transfer
is not an organized tissue and the
fat cells separate from
each other. Fat necrosis and
resorption are
inevitable, with only a number of
adipocytes surviving as a result
of diffusion of nutrients
fron the recipient site.
These live fat cells may constitute
a "Fat Cell Culture"
which survives better in its
natural enviroment. Although suctioned
fat does survive as a graft, we believe
that injections of suctioned fat grafts are not
the
best and readily
available autologous
material
to fill
contour defects
because of
the unpredictable
long
term results.
Key words: Suctioned fat grafts, fat autografts, preadipocytes
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. ILLOUZ YG .: The fat
cell
"graft": a new technique to fill
depressions.
Plas Rec
Surg 1986, 78:122-23.
2. CHAJCHIR A., BENZAQUEN I.: Liposuction fat
grafts in face
wrinkles and hemifacial
atrophy. Aesth Plas Surg.
1986,
10:115-17.
3. CHAJCHIR A.,
BENZAQUEN I.: Fat Grafting Injection for
Soft-Tissue
Augmentation . Plas Rec Surg 1989, 84:921-34.
4. MATSUDO
PK., TOLEDO LS.:
Experience of Injected Fat
Grafting.
Aesth Plas Surg 1988, 12:35-8.
5. TEIMOURIAN B.:
Repair of soft tissue contour
deficit by
means of semiliquid fat grafts.
Plast Rec Surg 1986,78:123.
6. BIRCOLL M.,
NOVACK B.: Autologous Fat Transplantation
Employing
Liposuction
Techniques. Ann Plas Surg 27-29. 1987,
7. ROENIGK H.,
RUBENSTEIN R.: Combined Scalp
Reduction and
Autologous Fat
Implant Treatment of Localized Soft
Tissue
Defects. J Derm Surg Onc 1988, 14:67-70.
8.
BIRCOLL M.: Cosmetic breast
augmentation using autologous
and liposuction techniques. Plas Rec Surg
1987, 79:267-71.
9. DENNENY
JC. 3d.: Frontal
sinus obliteration
using
liposuction. Otolaryngology-Head-Neck
Surg. 1986, 95:15-9.
10. DE LA FUENTE A., TAVORA
T.: Fat Injections for the
Correction of Facial
Lipodystrophies: A Preliminary Report.
Aesth Plas
Surg 1988,
12:39-43.
11. MOSCONA R., ULMANN Y., HAR-SHAI
Y., HIRSHOWITZ B.: Free
Fat
Injections for the Correction of Hemifacial Atrophy. Plas
Rec Surg
1989, 84:501-07.
12. ELLENBOGEN R.: Free Autogenous
Pearl Fat Grafts in the
Face-A Preliminary
Report of a Rediscovered Technique. Ann
Plas Surg
1986, 16:179-94.
13. ASKEN S.: Facial liposuction
and microlipoinjection. J
Derm
Surg Onc 1988, 14:297-305.
14. NGUYEN A., RASYK K., BOUVIER T., HASEET C., ARGENTA L.:
Comparative Study
of Survival of Autologous Adipose
Tissue
Taken and Transplanted by Different Techniques. Plas Rec
Surg,
85:378-86.
15. LEXER E.:
Die
Freien Tranplantationen Part 1. Neue
Dtsch
Chir
1919, 26:264-545.
16. GURNEY CE.: Experimental study of
the behavior of free
fat
transplants. Surgery 1938, 3:679-92.
17. PEER
LA.:
The neglected "free
fat graft".
Its
bevavior and clinical use. Am J Surg
1956, 92:40-7.
18. KIVILIUTO
O.: Use of
free fat tranplants to
prevent
epidural scar formation. An
experimental study. Acta Orthop
Scan
1976, (Suppl 164):1-75.
19. EISLEB,
H.: Ueber die freie
Fetttransplantion. Bruns'
Beitr
Klin Chir 1916, 102:249-72.
20. PEER LA.:
Loss
of weight and volume in human fat
grafts.
With a
postulation of a "Cell Survival Theory". Plas Rec Surg
1950,
5:217-30.
21. WILLIAMS
RG.: Studies of autoplatic and
homoplastic
grafts in
rabbits. Am
J Anat 1953, 93:1-23.
22. POZNANSKI
WJ., WAHEED I.,
VAN R. : Human Fat Cell
Precursors. Morphologic and
Metabolic Differentiation in
Culture. Lab
Inves
1973, 29:570-76.
23. VAN
RL., BAYLISS CE.,
RONCARI DA.: Cytological and
enzymatological
characterization of adult
human adipocytes
precursors in culture. J Clin Inves 1976, 669-704.
24. VAN RL.,
RONCARI DA.: Complete
differentiation of
adipocyte precursors.
A
culture system for
studying
the
cellular nature
of
adipose tissue. Cell Tissue
Res 1978,
195:317-29.
25. FOURNIER PF.
, OTTENI FM.: Lipodissection in body
sculpturing procedure. Plas Rec Surg 1983, 72:598-609.
26. COURTISS EH.:
Suction lipectomy.
A
retrospective
analysis of 100 patients. Plas Rec Surg
1984, 73:780-93.
27. GREEN H., MEUTH M.: An Established Pre-Adipose
Cell Line
and
its Differentiation in Culture. Cell 1974, 3:127-33.
28. BILLINGS
E.,
MAY JW.: Historical Review and Present
Status Of Free Fat Grafts
Autotransplantation in Plastic and
Reconstructive Surgery. Plas Rec Surg 1989, 83:368-81.
29. BRUNING P.: Cited by
Broeckaert TJ., Contribution a l'
etude des
greffes adipeueses. Bull Acad Roy Med Belgique.
1914, 28:440.