ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ το 32ο τεύχος

Στο 32o τεύχος του περιοδι- κού ΔΙΙΠΕΤΕΣ που κυκλο- φορεί, διαβάστε:
Ο Λόγος και το ΕΙΝΑΙ
Tο Ηραίον Περαχώρας
H Ηθική της Βιοτεχνολογίας
H Δράση της Φαιάς Προπα- γάνδας κατά των Εθνικών
Το Ιστορικό Μυθιστόρημα: Ιούλιος Καίσαρ Βανίνι
Η Μεγαλύτερη Αμαρτία των Ελλήνων
Η Επιστήμη των Κεραυνών κατά τους Ετρούτσκους,

Ανταπόκριση από το 2ο Παγκόσμιο Συνέδριο Των Εθνι- κών Θρησκειών που πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο στη Λιθουανία

ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΤΑΞΗ:
Θα πρέπει ίσως να το επαναλάβουμε μια ακόμα φορά, ως υπενθύμιση τουλάχιστον προς τους παλαιότερους αναγνώστες που συμπορεύονται με το "Διιπετές" αρκετά χρόνια τώρα, αλλά και ως μια επίκαιρη αποσαφήνιση προς τους αρκετούς νέους αναγνώστες: Το περιοδικό που κρατάτε στα χέρια σας, αντίθετα από άλλα, δεν κατέβηκε στην αρένα των Ιδεών για να πουλήσει ιδιότυπη σωτηρολογία, ούτε για να γίνει η διαφημιστική πλατφόρμα για τους ανανήψαντες "γκουρού του ελληνισμού". Εμείς, γνωρίζουμε καλά ότι δεν οφείλουμε καμμία απολύτως πίστη στους "προκατ" αποσυμβολισμούς ή σε "ελληνικά ευθύγραμμα τμήματα", σε δήθεν άρρητα μυστικά, και άλλα έτερα που προσφέρονται στη μεγαλύτερη δυνατή ποικιλία, ως πνευματική πλήρωση, από και προς, τους χριστιανοτραφείς που τώρα τελευταία έχουν ενδυθεί τη "δωδεκαθεϊστική χλαμύδα". Το περιοδικό συνεπώς που κρατάτε στα χέρια σας ("έντυπη ιεροπραξία" το χαρακτήρισε πολύ τολμηρά ένας αναγνώστης σε επιστολή του), δεν ξεκίνησε πριν μια δεκαετία για να καταντήσει ένας ακόμα όμιλος δημοσίων σχέσεων, ένα ακόμη κόκκινο χαλί στην καλλιεργούμενη από όλους ελαφρότητα ή στην προέλαση του μονοθεϊστικού "εθνοστρωτήρα" των μαυροφορεμένων. Το ότι αρνηθήκαμε, και θα αρνούμαστε πεισματικά, (με οποιοδήποτε τίμημα) να ξεπουλήσουμε την κοσμοαντίληψη των προγόνων μας, και τη γνώση που αυτή η αντίληψη προσφέρει σ' όσους τολμούν να "κοιτάξουν" διαμέσου αυτής, δεν οφείλεται φυσικά σε.. "γνωσιολογική ανεπάρκεια" του ν'αποδεικνύουμε δηλαδή ότι οι πρόγονοί μας είχαν ανακαλύψει το.. αεροπλάνο ή ότι ο περιτετμημένος και καραεβραίος ραβί Τζεσουά ήταν κατ'ευθείαν απόγονος του Θησέως και λεγόταν.. Ιάσων Πανδίρας. Η πεισματική μας άρνηση να δώσουμε γη και ύδωρ στους εκχυδαϊστές, τους παραπλανητές, τους αλχημιστές, τους σαχλαμαροποιητές και τους λοιπούς μισθωτούς της Παγκοσμίου Ιερουσαλήμ, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στον οίκτο που αισθανόμαστε για όλους εκείνους που, μέσα στην απέραντη βλακεία τους, επιχειρούν απελπισμένα να μας καταλογίζουν όχι μόνο.. "ανεπάρκεια", αλλά και.. "φανατισμό" (εκατό θαυμαστικά ή εκατό αποσιωπητικά, διαλέγετε και παίρνετε). Τον ίδιο οίκτο αισθανόμαστε για εκείνους τους απλούς ανθρώπους, δηλαδή εκείνους που ΔΕΝ ακριβοπληρώνει η Παγκόσμια Ιερουσαλήμ για να θολώνουν επιμελώς τα ύδατα, οι οποίοι όμως υιοθετούν την γελοία "οπτική γωνία" των αποστραβωτών τους. Και τους λυπόμαστε όχι απλώς γιατί ΔΕΝ μπορούν να κοιτάξουν μέσα από "αρχαία μάτια", και συνεπώς να καταλάβουν εύκολα και το γιατί εμείς ήδη πορευόμαστε ενθουσιασμένοι προς το σημείο συνάντησης με τους Θεούς και τους προγόνους μας που είναι ΕΔΩ, γύρω μας, παντού και καρτερικά, αιώνες τώρα, περιμένουν να τους "δούμε" και να τους "αγκαλιάσουμε". Τους λυπούμστε γιατί ξέρουμε ότι υιοθετούν ό, τι το πιό βλακώδες από απλό φόβο μη ξεβολευθούν συνειδησιακά και υποχρεωθούν να αντιμετωπίσουν κομμάτια τους εαυτού τους αιχμάλωτα της Παγκοσμίου Ιερουσαλήμ. Τους λυπούμαστε γιατί η προβληματική συλλογιστική τους, άμεσα εκπορευόμενη από μία εξίσου προβληματική οπτική, κατευθύνεται πάντα προς την επιβληθείσα, από το υπερμέγεθες της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, ψευδή εντύπωση ότι: τάχα υπάρχει ή έχει το δικαίωμα να γίνεται ορατό στις μάζες, μόνο ό,τι προσφέρεται προς πώληση, μόνο ό,τι έχει ανταλλακτική αξία ή, έστω, συνετελεί στην αύξηση της ελαφρότητος και της άγνοιας. Ό,τι αρνείται να πωληθεί, ή ό,τι αποσκοπεί στην σοβαρότητα, την συνέπεια και την Γνώση, για την σύγχρονη έκδοση της Παγκόσμιας Ιερουσαλήμ είναι σα να μην υπάρχει. Η μη μετατροπή συνεπώς του "Διιπετούς" σε όμιλο δημοσίων σχέσεων ή σε καλόν κωπηλάτη της χαύνωσης, καθώς και η σαφέστατη άρνησή μας να ξεπουλήσουμε μία αναγνωρισμένη ιερότητα, καθιστούν τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΟΓΟ που εκφέρει ετούτο εδώ το έντυπο έναν από τους πλέον έγκυρους και συνεπείς, άρα και έναν από τους ελάχιστους πλέον επικίνδυνους για την Παγκόσμια Ιερουσαλήμ. Στο κάτω κάτω της (δικής μας) γραφής, οι γνώσεις που απαιτούνται για την υψηλή Θεουργία - Επικοινωνία με τους Θεούς μας, δεν μπορούν να πωληθούν, ούτε να χωρέσουν σε "πακέτα διακοπών" ή να υποκλαπούν από οπαδούς που ψάχνουν τον νέο τους, ξοφλημένων όλων των προηγουμένων, Μεσσία. Εκδίδουμε το περιοδικό αυτό για να δώσουμε απλώς ένα ΣΤΙΓΜΑ, για να δείξουμε απλώς ένα ΠΕΡΑΣΜΑ, και τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από αυτό. Η εγγύτητα προς το Θείο δεν διδάσκεται, δεν περιγράφεται, δεν αφηγείται, αλλά απλώς ΒΙΩΝΕΤΑΙ. Επαφίεται στον καθένα από τους αναγνώστες μας, τους ποιοτικούς αναγνώστες μας, να βρεί τη δική του διαδρομή προς την γήϊνη Αρετή αλλά και προς τα Μέτρα των Ανωτέρων Κόσμων. Ως εκεί όμως. Σταματάμε εκεί γιατι ξέρουμε ότι είναι άθλιος μαστιγίας όποιος σπιλώνει την ελληνική Θέαση - Γνώση με ανταλλακτική αξία, η οποία δεν συνίσταται μόνο σε κάποιο οικονομικό πάρε - δώσε, αλλά, πολύ περισσότερο, στην γνωστή αμφίδρομη και αυτοτροφοδοτούμενη σχέση μεταξύ του οπαδού και του αρχηγίσκου, η οποία διατηρεί τον αρχηγό στο να συνεχίσει να άρχει και τον οπαδό στο να συνεχίσει να υπακούει. Αυτοί λοιπόν που σπιλώνουν την ελληνική Γνώση με ανταλλακτική αξία την ΑΚΥΡΩΝΟΥΝ και την ΚΑΤΑΡΓΟΥΝ αυτοστιγμεί. Η Γνώση για να είναι αληθινή, με αξία όχι ανταλλακτική, αλλά χρηστική, οφείλει να επαναορίζει τον ίδιο της τον εαυτό σε μια αέναη κίνηση ΞΟΔΕΜΑΤΟΣ, διαχεόμενη ανάμεσα σε έχοντες ΚΟΙΝΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ του ΚΟΣΜΟΥ και ΚΟΙΝΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ. Οφείλει να ξοδεύεται και να μοιράζεται η Γνώση, χωρίς να νοιάζεται, και δεν μπορεί να νοιάζεται, για την κατάληξή της, με τον ίδιο τρόπο που το δέντρο δεν νοιάζεται για το υπόστρωμα που θα πέσουν οι σπόροι του. Η Γνώση δεν μπορεί ν' αναλωθεί, να καταστραφεί ή να κομματισθεί. Ακόμη κι αν αγνοείται η ύπαρξή της, αυτή πάντα θα υπάρχει, περιμένοντας την πρόσληψή της, από ένα είδος ανθρώπου που θα μπορέσει να πραγματώσει το λόγο της ύπαρξής της, και να τη μεταφέρει, να τη καταξοδεύσει σε θεόπνευστα έργα ανθρώπων ή σε θεόπνευστους θεσμούς. Η Γνώση ΕΙΝΑΙ, μόνον όταν ξοδεύεται. Μεγαλύτερη σημασία έχει για εμάς η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ της πόρευσης, όχι προς την απόλυτη Αλήθεια (αν μπορεί ποτέ την απόλυτη Αλήθεια να τη συλλάβει ανθρώπινο μυαλό), αλλά προς την πρόσληψη του Κόσμου (προς μια όψη της Αλήθειας). Γιατί έχει σημασία αν η Αλήθεια διδάχθηκε, παπαγαλίσθηκε και εξετάσθηκε σαν μάθημα προς επανάληψη, ή αν κατανοήθηκε και βιώθηκε μέσα από μία προσωπική και αυτόνομη πόρευση ενός εκάστου. Μια πόρευση καθόλου ανώδυνη ή ακίνδυνη, αντίθετα με πολλαπλό κόστος και ακόμη περισσότερη οδύνη. Γιατί είναι πόνος δημιουργικός το ξήλωμα από μέσα από την ίδια μας την ψυχή των καρκινωμάτων της Παγκόσμιας Ιερουσαλήμ. Πόνος που όμως, στη λήξη του, ΦΑΝΕΡΩΝΕΙ. Φανερώνει και κάνει να επιφαίνονται, να εμφανίζονται, να μετέχουν και να εορτάζουν μαζί μας Θεοί και Θεές και Νύμφες και Σάτυροι και Δρυάδες και Σιληνοί. Και ο Ήλιος; Ο Ανίκητος Ήλιος; Αυτός που μόνο κατά το Λυκαυγές και το Λυκόφως μπορεί να ειδωθεί από τα μάτια μας, ας είναι ο Αυτόφωτος Φωσφόρος οδηγός μας στη ΔΙΚΗ ΜΑΣ πόρευση προς το Λαμπερό του Άστρο. Μία πόρευση σχεδιασμένη με πολύ αδρές γραμμές από τους Προγόνους μας, αληθινούς Έλληνες. Μία πόρευση, την οποία είνα παντελώς αναρμόδιοι, για να μείνουμε πολύ επιεικείς στα λόγια μας, να μας τη.. "διδάξουν" οι κάθε λογής μυστικιστές, οι Θεοσοφιστές και οι χριστιανοί.