Ο θεός των χριστιανών, δηλαδή των Ιουδαίων μόνο που στην χριστιανική περίπτωση κρύβεται πίσω από τη λατρεία του «υιού» του, αφύσικος και εξωκοσμικός «δημιουργός εκ του μηδενός», για να μπορέσει να υπάρξει χρειάζεται τον συντονισμό των νοών των πιστών του μόνο στο πρόσωπό του, γιαυτό και δεν μπορεί ν΄ ανεχθεί δόξες και πίστεις σε άλλους φυσικούς «αυτόχθονες» και Εθνικούς θεούς, διότι χάνει δύναμη από κάθε μυαλό που δεν τον σκέπτεται και δεν πιστεύει σ΄ αυτόν με τυφλή πίστη. Η Σκεπτομορφή του Γιαχβέ χρειάζεται την μαζική λατρεία, γιατί σε αυτό το πεδίο είναι που μπορούν οι παπάδες να ερεθίσουν και να συντονίσουν τη σκέψη των δουλικών τους, επικεντρώνοντάς την σε έναν ανύπαρκτο θεό (τον άγριο Σαβαώθ, τον λατρευόμενο με το Αλληλούϊα). Και αποτελεί περίεργο το γιατί αφού το κεντρικό ζητούμενο της λατρείας έχει ουσιαστικά επιτευθεί (ήδη δισεκατομμύρια ταλαίπωροι συντονίζονται κάθε Κυριακή ή σχόλη σε πειθαρχική πορεία των ενεργειακών κυμάτων τους προς τον αδηφάγο Γιαχβέ), οι χριστιανοί να επιμένουν να αυτοπαρουσιάζονται ως.. καταδιωκόμενοι, όπως εκείνος ο πρώτος, ο  Εβραίος ραβίνος και «θεόθεν» ξυλουργός. Το πρότυπο υπάρχει ήδη έτοιμο, η διαρκής λοιπόν ταύτιση του όχλου με τον καλό Χριστούλη που σταυρώνεται από τους κακούς για να σωθεί ο.. Άνθρωπος, μετατοπίζει την ψυχολογία του όχλου στην ίδια θέση με αυτή του «μαρτυρήσαντος» ιδρυτού και ο Χριστιανισμός από θύτης παρουσιάζεται ως θύμα.
 

Η σκεπτομορφή του Γιαχβέ, για να κινηθεί χρειάζεται και δεισιδαιμονικές μαγικές επικλήσεις, μία προσφιλέστατη πρακτική των χριστιανών, όπως τονίζει στον «Αληθή Λόγο» ο Κέλσος. Ίσως θα προσέξατε, αν προσέξατε, ότι η χριστιανική οχλοσυγκέντρωση της Αθήνας έγινε στο Θερινό Ηλιοστάσιο, Ή, επίσης, ότι η ανακοίνωση της «Ιεράς» Συνόδου για την συγκέντρωση ανέφερε ανάμεσα σε πολλά άλλα και το ότι «..τα μάτια όλων μας θα είναι στραμμένα στον Αρχιεπίσκοπο μας. Οι καρδιές μας θα χτυπούν μαζί με τη δική του». Δεν είναι όμως μόνον οι μαγικοδεισιδαιμονικές αυτές επικλήσεις που ανασύρθηκαν από τα σκοτεινά κιτάπια της «Ορθοδόξου» Σολομωνικής στην απόπειρα να δοθεί ενέργεια και σκοτεινή δύναμη στον δημαγωγό Χριστόδουλο. Η ίδια η καθημερινή πρακτική της χριστιανικής λατρεία μπορεί, υπό το φώς φυσικά του φακού της αντικειμενικής Θρησκειολογίας, να τοποθετηθεί στο πεδίο δράσης της σκοτεινής Μαγείας. Εκεί παραπέμπει η διαρκής επίκληση με μαύρα ρούχα πάνω από λείψανα νεκρών σε νεκρούς Ιουδαίους για να τιμωρήσουν τάχα όλους αυτούς που δεν πιστεύουν και δεν ασπάζονται τον χριστιανικό μηχανισμό κατασκευής σκεπτομορφών. Οι «Ιερείς» του χριστιανισμού ενδύονται στα μαύρα, και για την ανέγερση ναού τους απαιτείται κόκαλο κάποιου νεκρού που έχει πριν βαφτιστεί «Άγιος», και μπορεί όλα τα παραπάνω να φαίνονται φυσιολογικά στην πληθώρα των Νεοελλήνων (που αντικειμενικά είναι τραγικά θύματα μίας άγριας πλύσης εγκεφάλου στην τρυφερή παιδική ηλικία), οι οποίοι αδιαμαρτύρητα και παθητικά προσκυνούν έναν αντιφυσικό και ανύπαρκτο «θεό», παντελώς ξένο προς τη λογική σύλληψη του Κόσμου, όμως αν τοποθετηθούν αυτά ακριβώς τα λατρευτικά στοιχεία και σημεία, ίδια και απαράλλακτα σε ένα άλλο πλαίσιο «θρησκευτικότητας», όχι «δικό μας», όπως λ.χ. αυτό της Αϊτής, τότε είναι εξαιρετικά δύσκολο για κάποιον τρίτο, οποιονδήποτε λογικό τρίτο, να διαχωρίσει την Χριστιανική τελετουργία από την Αϊτινή Μαγεία.
 

Εκτός από την περιπλανώμενη σκοτεινιά που εκλύθηκε από τα οχλοχριστιανικά συλλαλητήρια, και πάνω της επένδυσαν φυσικά οι ρασοφόροι σαν να ήταν τα πλήθη των θεόδουλων η.. ακατάλυτη θεία απόδειξη ότι τάχα έχουν δίκαιο στα όσα διεκδικούν και ισχυρίζονται, υπάρχει πάντως και η ανελέητη πραγματικότητα της ανάγκης που δεν μπορεί να παρακαμφθεί ούτε με αποτελέσματα ψηφισμάτων ούτε από εκφοβιστικούς, φυσικά για τα δουλικά του Γιαχβέ μόνο, αφορισμούς (..) (οι τελευταίοι, αφορούν μόνο όσους θεωρούν εαυτούς ΕΝΤΟΣ της ιουδαιοχριστιανικής Εκκλησίας). Μπορεί το θέμα των ταυτοτήτων να αποτέλεσε μια αρίστη προσχηματική δικαιολογία για τη συμμετοχή των πιστών του Γιαχβέ στις οχλοσυγκεντρώσεις, όμως όλη αυτή η φασαρία δεν έγινε για την άρνηση της (δειλής και ίσως τρομαγμένης κιόλας) Πολιτείας να καταχωρίσει το θρήσκευμα στις νέες ταυτότητες. Για τους ενδεδυμένους στα μαύρα διοργανωτές, αυτή η οχλοεκδήλωση είναι γνωστό ότι ελάχιστα πράγματα απέδωσε εκτός από την αίσθηση της αρχής των ανακλαστικών σπασμών του θανάτου, εκτός από την βεβαιότητα ότι κάπου εδώ οι άρτοι της «Ορθοδοξίας» φτάνουν στο τέλος τους. Έχοντας προ πολλού απωλέσει τη σιγουριά του παρασιτικώς ζώντως εις βάρος όλου του κοινωνικού συνόλου, το παπαδαριό νομίζει ότι εξασκείται σε εκφοβιστικές επιδείξεις της ψεύτικης ωστόσο και σαθρής δυνάμεώς του. Εντός αυτής της κουτοπόνηρης στρατηγικής επιστρατεύει τεχνάσματα καπηλείας όχι μόνο της ιστορικής πραγματικότητας αλλά και αυτής της ίδιας της λογικής, (μάλιστα πρόσφατα ο αρχηγός της ελλαδικής «Ορθοδοξίας» αντικατέστησε ευθέως πλέον, την Λογική με την χριστιανική Αγάπη !!!!). Η επιμονή να ταυτίζει την εβραϊκή αίρεση της «Ορθοδοξίας» με το ελληνικό έθνος, ουσιαστικά οδηγεί στην ταύτιση του θύτη με το θύμα, και προσδοκά με αυτό τον τρόπο να φτιάξει νέο μαρτυρολόγιο. Διότι αυτό μάλλον περιμένει, όταν εμφανίζεται ως.. ο κατεξοχήν υπερασπιστής της Ελληνικότητας απέναντι στην οικονομική μόνον παγκοσμιοποίηση (γιατί η πολιτισμική έχει ήδη ολοκληρωθεί με τον εκχριστιανισμό και τον εξισλαμισμό των Εθνών), και απέναντι, φυσικά, στην.. «άθρησκη» Ευρωπαϊκή Ένωση.
 

«Αυτό» που εκφωνήθηκε, στην οχλοσυγκέντρωση της Αθήνας από τον ομότροπο του Αδόλφου Χίτλερ, κύριο Παρασκευαϊδη, ήταν ένα συνονθύλευμα συνθηματικών προτάσεων, γεμάτο από αυθαίρετες αναγωγές του αρνησίζωου και μισανθρωπικού γιαχβικού μοντέλου, στο κοινωνικό, και συνάμα γεμάτο από αρχιεπισκοπικά (βλέπε επιλεκτικά ανιστόρητα) συμπεράσματα. Η απόδειξη των οποίων μεταφέρεται συνεχώς στη σφαίρα του μεταφυσικού, δηλαδή στον τόπο κατοικίας του Γιαχβέ, περιμένοντας το αιώνιο «ποτέ» για να κριθούν και ν΄ απορριφθούν δια της λογικής κρίσεως.
 

Αλλά και η μέχρι τώρα στάση της Εκκλησίας η οποία επέλεξε την στρατηγική του «μαστίγιο και καρότο» ακριβώς για να προκαλέσει σύγχυση, δείχνει ότι η «Ορθοδοξία» γνωρίζει καλύτερα απ΄ τον καθένα πως δεν είναι πολλές οι ανατολές του Ήλιου που θα την βρουν ως το κατεξοχην καρκινικό μόρφωμα στην σύγχρονη Νεοελληνική κοινωνία, η επιβίωση του οποίου εξαρτάται από τον κρατικό προϋπολογισμό και τις έξωθεν επιχορηγήσεις (αφού αρνείται προκλητικά να ξοδέψει το ελάχιστο έστω, από το δικό της πουγκί). Οι ελλαδίτες τοπάρχες του γιαχβικού τέρατος, απέχοντας έτη φωτός σε ευστροφία από τους ομόδοξούς τους Καθολικούς, αρνούνται τον καθορισμό μιας πορείας που θα τους επιτρέψει να επιβιώσουν και στην μετά τον αναπόφευκτο (παρά την δειλία του Κράτους) διαχωρισμό Κράτους - Εκκλησίας εποχή. Αντίθετα επιμένουν στην προσκόλληση στο Κράτος, διαλέγουν  να εξασκούνται στον καθορισμό της εξωτερικής πολιτικής, στο ποιά βιβλία και κινηματογραφικά έργα είναι συμβατά με την αγχώδη για σωτηρία χριστιανική πίστη, αλλά, κυρίως, στο να καθορίζουν αυτοί αντί της Πολιτείας το περιεχόμενο της διδασκαλίας στις τρείς βαθμίδες της Εκπαίδευσης, διότι χωρίς τον έλεγχο αυτής, τα περιθώρια για την εύρεση καινούργιων δούλων στενεύουν ασφυκτικά.
 

H απαίτηση του Γιαχβέ για μαζική λατρεία είναι και το αδύνατο σημείο του, η δε δημόσια άρνηση του προκαλεί τον απέραντο πανικό στα δουλικά του. Αυτή η άρνηση όμως απαιτεί αφοβία και τόλμη, και ηρωικό τρόπο «σκέπτεσθαι» και «πράττειν», απαιτεί και επαφή με τους ανώτερους κόσμους των δκών μας, υπαρκτών και φυσικών, ΕΘΝΙΚΩΝ ΘΕΩΝ. Για τις φυσικές και παραδοσιακές Θρησκείες και τα πάνθεα των Θεών τους δεν είναι απαραίτητη η μαζικότητα για να δώσει οντότητα σε πράγματα που υπήρξαν πολύ πριν από τις.. μάζες και θα υπάρχουν πολύ μετά τον χαμό τους, στην Αιωνιότητα. Οι δικές μας εθνικές κοσμογονικές και ταξιθετικές δυνάμεις, οι ποτισμένες από τον Ελληνικό ΛΟΓΟ, και υμνηθείσες από την Ελληνική ΨΥΧΗ, υπάρχουν είτε τις πιστεύουν οι θνητοί είτε όχι, Δρουν είτε τους αποδίδουμε τιμές είτε όχι. Οι πραγματικοί Θεοί και Θεές βρίσκονται παντού και μας καλούν απλώς να τους ανακαλύψουμε, μας καλούν να κάνουμε το πρώτο βήμα προς τον φωτεινό Κόσμο Τους. Το κάλεσμα για την επανακάλυψη της Ιερότητας στην καθημερινή μας ζωή, μπορεί να κρύβεται πίσω από μια σταγόνα πολυπόθητης βροχής, πίσω από το πέταγμα του αετού, ή μέσα στην εσωτερική αρχιτεκτονική των «συννεφένιων κεράτων».
 

Όταν, φίλε αναγνώστη και φίλη αναγνώστρια, ανακαλύψεις και κατανοήσεις, όταν μπορέσεις να «δεις» την αδιάσπαστη και ενιαία θεϊκή ουσία να διαπερνά τα Σύμπαντα όλα,  όταν «δεις» πως κι εσυ είσαι ένα σημείο εστιασμού αυτής της ουσιάς, ξεπερνάς τη δική σου φθαρτότητα και γίνεσαι άτρωτος. Στις κατά φύσιν και εθνικές Θρησκείες, μια και μόνον ανθρώπινη ύπαρξη μπορεί, αν είναι άξια, να κινητοποιήσει τις συμπαντικές δυνάμεις να έρθουν αρωγοί στο πλευρό του Έθνους της (αντιθέτως, αν υπάρχει κάτι για το οποίο κρίνεται άξιος ο Χριστιανισμός, αυτό προσδιορίζεται στο ότι φτιάχνει έναν μονοδιάστατο τύπο ανθρώπου κατ΄ εικόνα του εαυτού του, δηλαδή ηλίθιο, δουλικό, φοβισμένο, αλλα και κακεντρεχή).
 

Ας παρακαλούν συνεπώς οι θεόδουλοι Ρωμιοί τον δαιμονίσκο που κρύβεται μέσα τους, αλλά και που οι ίδιοι συνειδητά υποθάλπτουν, να μην υποψιασθούν ποτέ τις δυνάμεις που έχουν κινητοποιηθεί για την απελευθέρωση αυτού του ιερού τόπου. Και κάτι τελευταίο... ας κρατήσουν, επιτέλους, για ιδιωτική μόνον κατανάλωση την εσωτερική ΑΣΧΗΜΙΑ τους και ας μην τη διοχετεύουν ως ΜΙΣΟΣ ενάντια σ΄αυτό που μισούν περισσότερο από ο, τιδήποτε άλλο. Την ομορφιά δηλαδή που αποκτά η ανθρώπινη υπόσταση στην επαφή της με τον θείο κόσμο των πραγματικών Ελλήνων.
 

Περιοδικό ΔΙΙΠΕΤΕΣ
Για την Υπεράσπιση της Αρχαίας Ψυχής.