Κατά τη διάρκεια της δεκάχρονης πορείας του ανά χείρας περιοδικού, υπήρξαν στιγμές που το συνάντησαν κουρασμένο, στο «κάτω ημικύκλιο» όπως θα λέγαμε, και υπήρξαν επίσης φωτισμένες περίοδοι μαχητικότητος και πνευματικής ανατάσεως. Οι τελευταίες βεβαίως ήσαν και θα παραμείνουν οι μεγαλύτερες σε διάρκεια και ένταση.. Για εμάς βεβαίως, που πιστεύουμε στην αιώνια κυκλικότητα, η όποια προς τα «κάτω» περίοδος δεν είναι παρά ο άριστος οιωνός για την βεβαία επερχόμενη άνοδο. Και ταυτοχρόνως, πιστεύουμε επίσης στην σπειροειδή ανέλιξη, ένα ελληνικό «νομιζόμενο» που αναδεικνύει μία παρελθούσα κατάσταση επιτεύξεως υψηλών στόχων, μέσα στην, εν συνεχή αλληλεπιδράσει, πολλαπλότητα των Κόσμων, μία νέα βάση, ένα καινούργιο εφαλτήριο για ακόμη υψηλότερα επίπεδα. Άλλωστε, οι περίοδοι ακμής και κάμψεως δεν είναι παρά οι φυσιολογικές αντιδράσεις κάθε ζωντανού οργανισμού, αμέσως εξαρτώμενες από το περιβάλλον μέσα στο οποίο διαβιοί.
 

Όταν πρωτοέκαμε την εμφάνισή του, πριν από μια δεκαετία, το «Διιπετές» προεκάλεσε τον μέγα αιφνιδιασμό στα στημένα ιδεολογήματα (βλέπε: «Ελληνοχριστιανικός Πολιτισμός», «Νέο-Ορθοδοξία» κ.ά.), δικαιολογώντας πλήρως τον τίτλο του, καθώς οι απατεώνες ιδεοκάπηλοι, ρασοφόροι και μη, απεδείχθησαν παντελώς ανίκανοι ν΄ αντιτάξουν λογικά επιχειρήματα στα δικά μας προτεινόμενα και καταγγελλόμενα. Ωστόσο, η γνωστή πρό(σ)κλησή μας παραμένει έως και σήμερα ανοικτή, και παρά τον πόλεμο λάσπης και μίσους που κατά καιρούς εξαπολύουν οι γενίτσαροι της αρνησιζωϊας, εμείς παραμένουμε, ελληνικώ τώ τρόπω, αείποτε διαλλακτικοί, πιστεύοντες στη απέραντη δύναμη των Ιδεών. «θα κλείσουμε για πάντα το περιοδικό, εάν βρεθεί έστω και ένας της απέναντι πλευράς, που ν΄ αποδείξει  με μόνον λογικά και ιστορικά επιχειρήματα την ελάχιστη σχέση (συναφείας και συνεχείας) Ελληνισμού και Χριστιανισμού, στα οποία επιχειρήματα εμείς θα αποδειχθούμε ανίκανοι να απαντήσουμε»
 

Εδώ και 10 χρόνια, το «Διιπετές» εμποτίζεται από τις ανάσες όσων εξ αρχής έθεσαν τιμίως τους εαυτούς τους ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΥΣ, απέναντι στον μονοθεϊστικό οδοστρωτήρα και την αρνησιζωϊα της απέναντι πλευράς, με μοναδικό τους όπλο μία εσωτερική σχέση με τις προγονικές ψυχές και τους Εθνικούς μας Θεούς, η οποία σχέση εκδηλώνεται στην καθημερινή ζωή ως Παρρησία και Αφοβία. Μη έχοντας πίσω του το «Διιπετές» τα εκδοτικά συγκροτήματα, τις κρατικές επιχορηγήσεις «πολιτισμού», και τα σκοτεινά κεφάλαια, έμεινε να κρατάει ολόρθο τον εαυτό του από τα ίδια του τα μαλλίά. Με στηλωμένα τα πόδια μπροστά από τις Θερμοπύλες και με προτεταμμένο το δόρυ, αντίθετα από τους αρκετούς «Ελλαδέμπορους» όψιμους «Ελληνολάτρες» που με το ένα χέρι δείχνουν εδώ και χρόνια τον Όλυμπο και με το άλλο («το χεράκι του Θεούλη»..) σταυροκοπιούνται γονυπετείς μπροστά από τον Εβραίο ξυλουργό μέντορά τους, για να μην κοπεί η «επιδότηση» ή το «βαλιτσάκι» του ρασοφοριάτου και των υπηρετών του.
 

Το ίδιο του το ξεκίνημα έμελλε να σημαδέψει ανεξίτηλα αυτό το περιοδικό, με ένα φλογερό άρθρο στο δεύτερο τεύχος του, που έχει πλέον μείνει ιστορικό: «Μια Αλήθεια Διάπυρος Που Πέρασε Δια Πυρός». Ο Λόγος εκείνος ήταν που καθώρισε τα «κύρια σημεία» που το «Διιπετές» ώφειλε έκτοτε να μην «πατήσει» ποτέ, όπως και να μην προδώσει επίσης ποτέ την γεμάτη νόημα φράση που κοσμεί κυριολεκτικώς το κάθε εξώφυλλο του: «Για Την Υπεράσπιση Της Αρχαίας Ψυχής». Ωστόσο, το «Διιπετές» δεν σταματά μόνο σε κάποια έκδοση. Είναι περισσότερο μία ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, η οποία επεκτείνεται έως το Άπειρο, και στο γήϊνο πεδίο σε όλους αυτούς που συνειδητοποιούν το εσωτερικό σκίρτημα της ψυχής τους κάθε φορά που το βλέμμα τους συναντά τους περικαλλείς Ναούς μας (ό, τι έχει απομείνει από αυτούς..) και τα υπέροχα αγάλματα των Θεών μας. Άφησε λοιπόν αυτό το ψυχικό σκίρτημα, φίλε αναγνώστη και φίλη αναγνώστρια, να μετουσιωθεί ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ σε Λόγο Ελληνικό και Ψυχή Αμόλυντη. Και στη Νέα Τροπή του Ηλίου, αναζήτησε το «Διιπετές» σε μια νέα του αρχή, με πολύ πολύ υψηλότερους στόχους.
 

Περιοδικό «Διιπετές».