|
UMUTSUZUN HİKAYESİ
Karanlığı severdi...
Belki dünyanın pisliğini sakladığı
için karanlık aslında güzeldi.
Güneş battıktan sonra ve ay
çıkınca,
Gölgeler kaybolur birer birer,
Ve sessizlik çöker..
Sadece sen varsındır,
Hafif bir rüzgar ürpertir çoğu
zaman,
Kokusu bile degişmiştir havanın
Sonra huzur kaplar içini,
Paylaşmak istersin...
Yalnızlığı da severdi...
Belki onu daha güçlü yaptığı
için yalnızlık aslında güzeldi.
İnsan en kötüye alışınca,
Kötü, kötü olmaktan çıkar.
Zorluklar aşılınca birer birer
Ve acılar, çekildikçe biter.
Sınıf geçen çocuklar gibidir
ruhun,
Sonra bir anda mahvolur herşey,
Kuyunun dibine bir ip gelir
en tepeden,
Ve sen ne yapacağını bilemeden,
Tutunursun ipe, dönerken herşey
eskiye,
Hiçbirşey yaşanmamış gibidir,
Ağlarken sessizce...
Oktay İmrek
|
