Μιά μέρα περπατώντας στους 44 δρόμους της Νέας Υόρκης σταμάτησα μπρος σε μιά βιτρίνα που είχε τη φωτογραφία ενός παιδιού. Δύο νέοι πλάι μου σταμάτησαν κι αυτοί και βλέποντας τη φωτογραφία φώναξαν: “Ο Ρόννυ”. Γύρισα και τους κοίταξα ρωτώντας τους: “Τον γνωρίζετε;” Μου απάντησαν με απορία: “Λέτε να μη γνωρίζουμε το Ρόννυ;” Τότε τους παρακάλεσα: “Γνωρίστε τον και σε μένα. Σας παρακαλώ”. Κ’ οι δυό, ενώ ήσαν έτοιμοι να φύγουν, σταματήσανε, με κοίταξαν με προσοχή, κατάλαβαν πως είμαι ξένος και μου λεν: “αδύνατον”. Και τότε οι δυό τους άρχισαν να μου τραγουδούν μες στο δρόμο τρία ρυθμικά τραγούδια για το Ρόννυ.

Σαν είπαν τα τραγούδια οι δύο νέοι φύγανε. Γυρίζω να δω μι’ άλλη φορά τη φωτογραφία του Ρόννυ, μα δεν ήταν πιά στη θέση της. Στην ίδια θέση υπήρχε τώρα ένα σήμα κινδύνου κόκκινο.

21 Νοεμβρ. 1965