Γ. Ζαλοκώστας, "Εις το φεγγάρι", από τον τόμο: Η.Ν. Αποστολίδη, Ανθολογία 1708-1952, Αθήνα, Βιβλιοπωλείο της Εστίας, χ.χ.έ., σ. 205.

Χαρά της πρώτης μου ζωής, φεγγάρι αγαπημένο,

συ δεν πονείς - εγώ πονώ^.

γιατί ψηλά στον ουρανό

κρεμιέσαι λυπημένο;

Εσύ που χρύσωνες τη γη κι εμάγευες το κύμα,

γιατί μου ρίχνεις φως πικρό,

σα να φωτάς ένα νεκρό,

που κείτεται στο μνήμα;

Φεγγάρι, στο βασίλειό σου μη κατοικούν αγγέλοι,

κι ο άγγελός μου κατοικεί;

Μη φίλημα πικρό από κει

την λάμψη σου μου στέλλει;

Το φως σου αν είναι φίλημα, μυστήριο χυμένο

από του γιου μου την ψυχή,

ωχ, άκουσέ μου μιαν ευχή,

φεγγάρι αγαπημένο:

Ω! λάβε αυτόν τον στεναγμό και πε του: δεν φοβάται

άλλην ο νους μου συμφορά

-κάθε μου πόθος και χαρά

στο χώμα του κοιμάται.

Αυτά, φεγγάρι, σου ζητώ^. και πε του, αν σ' ερωτήσει

πότε θα παύσουν οι καημοί:

όταν μια αχτίδα σου χλωμή
την πλάκα μου φωτίσει.