minder
Vandaag werkjes naar jeugdhuis gebracht (voor een tentoonstelling).
Wat veel angst teweegbrengt.
Ik kwam binnen in een ruimte vol lege witte panelen.
Ik mocht m'n werkjes ergens hangen.
Eerlijk gezegd wou ik ze verstoppen.
Ik heb helemaal geen zin om wat verf op een stuk hout te laten opvallen.
Wat een moeilijke taak bleek aangezien het een vrij open ruimte was en dus alles in het oog sprong.
Ik begon er een beetje van te zweten.
Verstoppen kon ik het werk niet. Ik wou graag weglopen maar stoer als ik ben deed ik dat niet.
Ik deed een stap naar voren, hief mijn onovertrefbare kinnebak omhoog en riep Jan bij me.
(Jan organiseerd de hele handel)
Ik zei :'Moet je eens luisteren Jan, kan ik mijn werk hier ergens verstoppen?'
Blijkbaar vond hij dat grappig. Zijn repliek was niet veel soeps: 'Kijk maar rustig rond en zoek ergens een geschikt paneel uit'.
Ik besloot dan maar om enkele keren doorheen de verschrikkelijk lelijke doolhof van panelen te lopen.
Toen viel mijn oog op de vestiaire. Deze donkere hoek verlicht door ene zekere meneertje blacklight leek vrij onopvallend.
Ik durfde mezelf ook inviteren deze ruimte te betreden. Toen ik er eenmaal in was, nam ik mijn leren tasje en opende het. Voorzichtig nam ik mijn hoogtechnologische-anti-kopie-screener. Ik zette deze ook aan en bewoog ermee over de muren van de vestiaire. Het ding gaf geen kick. Wat uitermate positief is ; mijn werk zou daar veilig staan.
Met een perfect oog voor compositie en lichtinval plaatste ik mijn meesterwerken die handelen over de arme kinderdrommeltjes in een slechte wereld.
Daarna sloop ik stiekem weg uit deze bijzaal van een gebouw dat bestemd is voor puistkwekers en dronkelappen.
En ik wist zeker ; dit zou een succes worden.

(ga dat zien ; 24-25-26 aug jeugdhuis togenblik beverenboerentown)