Parkdialoog (uit de oude doos gehaald)


Op een ochtend in december .IN het park zit op een bankje een meisje voor zich uit te staren, een voorbijwandelende jongen merkt dit op.
'pff wat is het koud', zegt de jongen wijl hij als bevestiging z'n armen over de borst kruist.
'gaat wel', het meisje dat nog steeds voor zich uit starende.DE jongen gaat op de bank zitten.
'wat zie je in het meer ? Het water is dood en de vissen zwemmen diep'
De jongen krijgt geen antwoord.Hij probeert opnieuw :
'Het water is dood en de vissen zwemmen diep'
'Een vis kan enkel diep zwemmen als hij zich in mij bevindt', aldus het meisje
Een stilte valt , net iets sneller als de bladeren .DE jongen staart net zoals het meisje voor zich uit, het niets voorbij.Opeens schrikt de jongen op.Hij loopt totbij het meer, daar hurkt hij , raakt het ijs met de wijsvinger.Luidkeels begint hij te lachen.Een waanzinnige lach waardoor de mist net iets zwaarder lijkt.
'ik was fout', prevelt hij voor zich uit.
'ik was fout' , iets harder nu.
'Als water dood is , ben ik meer dood dan levend'
Het meisje kijkt nog steeds voor zich uit, de jongen rent , en weg is hij.
KOm je ooit nog in het park , kijk eens goed als het vriest.OP een bankje omgeven door mist , zit een meisje.

Dat meisje , dat ben ik.