Hoe het gaat.
U kent ze wellicht wel , de ADHD-patientjes.
En net als ieder van u ken ik er zo ook eentje. Zijn naam is Johny en hij zit per ongeluk ook in mijn eigenste klaslokaal , wanneer ik daar ook aanwezig ben.Ja, zelfs op sportdag was hij er om iedereen en alles nog meer te vermoeien dan al het geval was. Zoals gewoonlijk hadden we voordien een keuze uit 4 sporten (respectievelijk surfen, zeilen,kayakken en mountainbiken), waarvan de twee gekozene sporten zouden worden uitgevoerd door de kiezer ervan. Er moet iets fout gelopen zijn want ik mocht (jippie) de twee sporten die ik net niet wou doen tot een veilig einde brengen.Surfen en mountainbike dus, lekker fijn in dezelfde groep als Johny.Maar het mocht niet zijn, na slecht een halfuurtje verveling (door geen wind en het beseffen dat je met een belachelijk ^pakje op een stom wit bord staat , te wachten op een briesje), na slechts een halfuurtje verveling dus had Johny himself z'n surfplank al kapot gekregen (een vin afgebroken). Waarna hem dus vriendelijk gevraagt werd het meer te verlaten. Kika dus op een surfplank met een ADHD-patient aan de kant als supporter (wat ik net niet nodig had mits ik intussen de andere kant-verkeerde kant-van het meer had bereikt en niet meer terug kon geraken, wat zijne Johny aan de kant heel wat hilariteit opleverde.)Ach ja, daar kwam dan meneer -ik-kan-heel-goed-surfen-RIK (heeft ooit tot mijn harem toebehoord)aan, om mijn surfplank helemaal terug te surfen, maar meneer Rik kon het niet laten eerst de mast van dat gigantisch zware ding op mijn kop te laten vallen.
Ik liet m'n kop voor watie was en liep mijn welverdiende boterhammetjes tegemoet.
Na de middag was er mountainbike en zoals ik altijd geluk heb zat ook deze keer Johny in mijn groep (komt er dan nooit een eind aan die nachtmerrie?).
Drie uur hooikoorts-oplopende uren later had ik Johny, mountainbike en een leerkrachte kunstgeschiedenis die maar bleef zagen wanneer er een einde kwam aan de rit, achter de rug.
Hippie Hans Oiseau vertelde dat hij een hele dag piraat gespeeld had in een zeilbootje en het hele meer drie uur geterroriseerd had en plots besefte ik dat alles eigenlijk was verlopen zoals het bijna elke dag klasinwaards gebeurt.
Toen ik thuiskwam
had ik Johny-hoofdpijn , rode ogen en een lift van een Eddy Wally-immitator achter de rug
met andere woorden;
alles was weer normaal , zOnder de gevreesde extra inspanningen die dag.