Groeven
Diepe groeven in mijn hand.Een ader loopt gedachteloos verder naar mijn andere kant. Ik voel hoe mijn bloed stroomt , af en toe eens struikelt en dan weer verdergaat.Ik lig hier maar te wachten , maar geen verpleging komt. De zon daalt en streelt voor het slapengaan ; mijn bed , mijn kussen en m'n hand. Ik hoor de klank van voeten ergens ver,naar dicht toekomen. Ze stoppen ergens niet zo ver alsof ze de adem even inhouden en wandelen dan weer verder. Er verschijnt net na het geklik een streepje licht onder mijn kamerdeur ; het licht is aangestoken.

Ik wil niet.
Maar wat ik denk dat hoort de echo van z'n voetstappen niet. Zwaar vallen de voeten in de lege gang alsof het atlas is die de wereld draagt . Atlas die m'n deur zal opentrekken om moeder aarde op mij neder te leggen , zodat hij even rusten kan.
Maar de aarde zal mij verpletteren op deze nacht wanneer ik dreunend van verlangen zijn voetstappen hoor naderen.

Ik hoor ze naderen , maar ik ben niet bang meer.
Mijn geest heeft het begeven en wat ik ook vreesde ; iets anders kwam me halen.

Ik hoor niets meer en de klok ging snel.
De witte kamer rondom mij werd heel even rood toen de vroege klokken luidden, daarna werd het wit met tranen, de nieuwe verpleegster keek naar mij. Ik wou haar vragen wat er was maar ik kreeg mijn mond niet open;hij was zwaar en houterig. De verpleegster deed een belletje rinkelen ergens achter me , aan de muur.Vier mannen draafden stoeterig mijn kamer in. Ze draaiden me om , lieten me op een legerbedje vallen en namen me mee, de gangen door, de lift in, het gebouw uit, een auto in. Ik zag veel plafonds maar ook de hemel ; grijzig vandaag , het zou vast en zeker nog regenen gaan.