Heel in het begin zat ik maar,
de duiven speelden
in het herfstbladerenbad.
Toen gebeurde iets;
iets wat ik niet hoorde,
iets wat ik niet zag,
ze schrokken op
en vlogen ver weg van mij.
Wederom verschenen ze,
hun opstelling was speels
en ze zochten naar wat
ze ver weg van mij
niet vinden konden,
de duiven aten kip
en ik mocht kijken.
Er was ook een zwarte duif
maar niemand vond dat erg.
De kleine pasjes die ze
maakten, bleven rondjes
van de tijd.
Want de tijd ging en
verveelde mij.
Hun dans zou verder gaan,
een pikte met z'n snavel,
perforeerde kip op vrijdag
maar de anderen wouden ook,
spelend in de herfst.
Posted by kika_vollaile
at 7:29 PM CET