ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ !!!
ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΚΑΙΝΕ ΒΙΒΛΙΑ  ΜΕΤΑ ΚΑΙΝΕ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ..
 

Το «Σημείωμα της Συντάξεως» του παρόντος τεύχους, είναι αφιερωμένο, με την μεγαλύτερη δυνατή περιφρόνηση, σε όλους όσους προσκυνούν τα πολύμορφα προσωπεία και εκδηλώσεις αυτού που ήδη καθιερώσαμε να ονομάζουμε με δύο λέξεις «Παγκόσμια Ιερουσαλήμ». Κυρίως δε σε εκείνο το υπεργλοιώδες τμήμα της, που έρπει στα χώματα των Ελλήνων και κατατρώει επί αιώνες την πατρίδα μας και το έθνος μας, πότε κρυφά και πότε φανερά. Αφιερώνεται στην ζώσα, αναπνέουσα, κινούμενη και θορυβώδη, όποτε την πιάνει η υστερία  της, γλίτσα, η οποία γλίτσα έκανε άλλη μια φορά την εμφάνισή της στην πολύπαθη και σκιασμένη από «την φοβέρα και την σκλαβιά» χώρα μας. Διότι μπορεί μεν η ποσοτικά απέραντη επιφάνειά της, να την καθιστά ουσιαστικά ΜΗ ΟΡΑΤΗ από όσους σκεπάζει και πνίγει, πλην όμως δε το γεγονός ό,τι καταφέρνει αυτή μέχρι ΚΑΙ σήμερα να επιβάλλει λ.χ.απαγορεύσεις βιβλίων ή απόλυτη ΜΟΝΟΦΩΝΙΑ σε ΟΛΑ τα έντυπα και ηλεκτρονικά Μέσα της Νεοελλάδος, αυτό επιβεβαιώνει πλήρως την αλήθεια της δικής μας διατυπώσεως, ότι εδώ και 16 αιώνες το έθνος μας, το πραγματικό έθνος των πραγματικών Ελλήνων, ζεί υπό στυγνή πολιτισμική, θρησκευτική, οικονομική, και όχι μόνο, κατοχή.

Η ιστορία της απαγορεύσεως του βιβλίου του Μ. Ανδρουλάκη από τους οπλοφόρους και τοποτηρητές του βυζαντινού σκότους, δεν είναι βεβαίως ούτε «ελαφρά», ούτε «γραφική», όπως θέλησαν σχεδόν όλοι οι «δια του προσκυνείν συνένοχοι», να την παρουσιάσουν στο πλατύ και τηλεχειριζόμενο κοινό, αλλά και ούτε βεβαίως υποβιβάζεται στις τραγελαφικές αντιφάσεις της υποτίθεται «σύγχρονης» κοινωνίας μας, της οποίας το ένα μάτι κοιτάζει την μιζέρια της Ανατολής, την κακομοιριά και την φθήνεια της ανθρώπινης υπάρξεως, και το άλλο την στυγνά τεχνοκρατική και οικονομοτεχνική Δύση. Αυτή η ιστορία είναι πολύ σοβαρή, σημαντική (δηλ. σημαίνουσα) και εντόνως διδακτική για πάντα εθελότυφλο. Και αυτό διότι ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ περίτρανα το ότι η απαγόρευση των ιδεών, των όποιων ιδεών (ακόμη και εκείνων ενός,, «θεοφοβούμενου άθεου» !!!, όπως παραλόγως αρέσκεται να αυτοαποκαλείται ο κος Ανδρουλάκης), για τον Χριστιανισμό και την Ορθοδοξία, η οποία, παρά τα νεοφανή τερτίπια κάποιων πονηρών υπηρετών της, αποτελεί ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΟ τμήμα της εν λόγω Θρησκείας, αποτελεί τον θεμέλιο λίθο για την περαιτέρω εδραίωση του «εν Χριστώ» Ολοκληρωτισμού, ο οποίος εμπεριέχει όλους τους επιμέρους Ολοκληρωτισμούς που γνωρίσαμε τους 16 τελευταίους αιώνες.

Κανείς δεν είχε την τόλμη, τουλάχιστον απ΄ όσους «αναλυτές» ασχολήθησαν «εντόνως» με το θέμα, να πει τα πράγματα με το πραγματικό τους όνομα: Ό,τι δηλαδή αυτό ακριβώς ήταν, είναι, και θα είναι, το αληθινό πρόσωπο της Ορθοδοξίας, και εν γένει του Χριστιανισμού. Το πρόσωπο ενός ανηλεούς διώκτη των Ιδεών, που ούτε λίγο ούτε πολύ, ορίζει ως.. φυσική θέση όλων των διαφορετικών προς τις ιδέες του βιβλίων, πάνω σε μία μεγάλη πυρά, στην οποία φυσικά ρίχνονται και οι άνθρωποι-συγγραφείς με την πρώτη ευκαιρία που το νομικό καθεστώς θα δώσει πράσινο φως σε κάτι τέτοιο. Ύστερα από την διαδήλωση του μεσαιωνισμού και του βυζαντινού σκότους από τους παραληρούντες χριστιανούς, κάτι που απέκτησε και διάρκεια μέσω του «κουτσομπόλη», δηλ. μη σοβαρού, έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου, δεν υπάρχει πλέον κανείς λογικός άνθρωπος που να αποκλείει την πιθανότητα του να κάψει κάποτε και ανθρώπους η λεγόμενη Ορθοδοξία, με την πρώτη ευκαιρία που θα της δοθεί;

Η γλυκερή μυρωδιά του καμμένου χαρτιού που άφησαν πίσω τους οι αφρισμένοι οπαδοί του Ιησού εκ της Γαλιλαίας, ήταν τόσο αποπνικτική, που σχεδόν κάλυψε την άρνηση όσων ασχολήθησαν με το θέμα, να συμπεράνουν, μπροστά στο ανερμάτιστο κοινό που αυτοί πλάθουν, κάποια πολύ οφθαλμοφανή πράγματα, τα δε «πολιτικά» πρόσωπα, αρκετά εκ των οποίων εκλέγονται από συγκεκριμένες παραεκκλησιαστικές οργανώσεις, κατάπιαν κανονικά την (για άλλα ζητήματα υπερλαλέουσα) γλώσσα τους. Αν ωστόσο η οποιαδήποτε κοινωνική, πολιτική ή θρησκευτική (πλην της λεγόμενης Ορθοδοξίας) ομάδα, έπραττε τα όσα απαράδεκτα συνέβησαν εντός του δικαστηρίου από «αγανακτισμένους» χριστιανούς και αρνησίζωους επαγγελματίες της ραστώνης, θα είχε κηρυχθεί εκτός νόμου ή τουλάχιστον οι επικεφαλής της θα είχαν διωχθεί  για προσβολή του δικαστηρίου.

Με ποιό δικαίωμα άραγε μπορεί ένα από τα πάμπολλα θρησκευτικά δόγματα των μονοθεϊστών να καθορίζει με αστυνομικό τρόπο.. «κριτήρια κυκλοφορίας των ιδεών»; και με ποιό δικαίωμα επίσης μπορεί αυτό το δόγμα στο όνομα κάποιου ασαφούς ιστορικά προσώπου, του υποτιθέμενου ιδρυτού του, που αυτοανακηρύχθηκε.. «Υιός Θεού» και «η μόνη επί γής Αλήθεια» (ποιός; αυτός που έμεινε με το στόμα ανοικτό όταν του απηύθυνε ο εθνικός Πιλάτος το ειλικρινές ερώτημα «Τι είναι η Αλήθεια;»), να καταδικάζει όσους δεν τον αναγνωρίζουν ως τέτοιον;

Μαζί με τα αποκαΐδια πάντως της Θεσσαλονίκης, έμεινε να αιωρείται σε όλη την επικράτεια ο ΜΗ διαψευθείς έως σήμερα ψίθυρος ότι δικαιούνται δημοσιοποιήσεως ΜΟΝΟΝ οι απόψεις εκείνων που προηγουμένως καταθέτουν πιστοποιητικό νομιμοφροσύνης στη φαιά και όζουσα δικτατορία των παπάδων, διότι πώς αλλιώς να ερμηνεύσουμε εμείς οι λογικοί άνθρωποι το γεγονός ότι όλοι όσοι αρθρογράφησαν πάνω στο θέμα δήλωναν προκαταβολικά.. «Χριστιανοί Ορθόδοξοι»; Μα καλά, με πρέσσα τους διαμορφώνουν τους ανθρώπους οι κρατούντες ώστε να δηλώνεται μία τόσο «εντυπωσιακή» ομοιομορφία;

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε  στην αρχή του σημειώματος γιατί, κάπου, αρμενίσαμε μακριά. Αρκεί άραγε λοιπόν, αναρωτιέται κανείς, από μόνη της η ποσότητα της, διαπλεκόμενης με το Κράτος, Εκκλησίας για να μεταφέρει αυτή την καθολική και ένοχη αλληλεξάρτηση σε μη ορατά επίπεδα; Ή, μήπως, απαιτείται για κάτι τέτοιο ΚΑΙ η πνευματική αγκύλωση των ελληνόφωνων χειραγωγούμενων και εθελοτύφλων μαζανθρώπων; Είναι βεβαίως ήδη γνωστές στους διαφημιστές πασών των ιδεολογιών και των εμπορευμάτων οι έξυπνες τεχνικές για τον αποκλεισμό μιας σκέψεως προς κάποια κατεύθυνση. Τα λεγόμενα σε κωδική ορολογία, «φρένα σκέψεως», είναι τεχνικές που επιτελούν αυτήν ακριβώς τη λειτουργία, να αποκλείουν δηλαδή την κίνηση της σκέψεως προς μη επιθυμητά επίπεδα διανοήσεως. Η εφαρμογή αυτής της τεχνικής, διαμορφώνει σε νοητικό επίπεδο «φράγματα ανασχέσεως της σκέψεως». Δημιουργούνται δηλαδή «αναχωματικές» νοητικές περιοχές εντός του συγκροτημένου φαντασιακού, όπου η διάνοια ΔΕΝ μπορεί να τις υπερβεί και άρα να προχωρήσει σε πιό σύνθετη σκέψη, ώστε να συλλάβει ανώτερες έννοιες και ιδέες ή «προχωρημένες» εκδοχές και εξηγήσεις γεγονότων και φαινομένων. Αν λοιπόν ο τρόπος σκέψεως μορφώνεται και δομείται σύμφωνα με το φαντασιακό του υποκειμένου, είναι απολύτως λογικό, αυτοί που θέλουν να ελέγχουν και να εξουσιάζουν τους νόες να στοχεύουν κατ΄ αρχήν στην ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ, κατά τα συμφέροντά τους πάντα, αυτού του φαντασιακού.

Πρώτο «φράγμα ανασχέσεως της σκέψεως», για τα νεοελληνικά πράγματα, είναι η πεποίθηση ότι η αναζήτηση και αποδοχή μίας εθνικής ταυτότητος, αποτελεί τάχα την πιο συντηρητική και οπισθοδρομική επιλογή. Οι παραφυάδες της Παγκοσμίου Ιερουσαλήμ, που σ΄ αυτήν την περίπτωση φορούν το σταλινικό προσωπείο του δήθεν «προοδευτικού», προωθούν την ψευδή εντύπωση ότι στην εποχή της παγκοσμιοποιήσεως σημαντικό είναι μόνον το να μην εξωθηθούν οι απανταχού πελάτες του ως άνω δόγματος, βλέπε προλετάριοι, να μετατραπούν από περιφερειακοί υπήκοοι των επιμερισμένων αφεντικών, σε κεντρικό εργαλείο παραγωγής υπεραξίας στα χέρια ενός και μόνον πλανητικού αφεντικού. Σύμφωνα μ΄ αυτή τη θεώρηση η οποία, όπως και η μητρική της, υποβιβάζει την ανθρώπινη αξία σε οικονομικό μέγεθος εντός ενός πολυπολιτισμικού ανακατώματος, που προωθεί ο ιμπεριαλιστικός «κοκακολικισμός», το αίτημα για επανανακάλυψη ή για παραμονή στις ιδιαίτερες παραδοσιακές αξίες, όπως αυτές διεμορφώθησαν στην προχριστιανική εποχή των γενναίων και των ελευθεροφρόνων, και μόνον αυτές εγγυώνται την διαφορετικότητα, θεωρείται οπισθοδρομική και «συντηρητική» επιλογή, συνώνυμη μάλιστα του.. φασισμού. Ανάμεσα στα λασπερά όσα, που ως μοναδικό σκοπό έχουν να επιβεβαιώσουν την ιδεολογία των λασπολόγων, επιχειρείται και μία θρασύτατη όσο και ανιστόρητη ταύτιση του θεοκρατικού βυζαντινού Κράτους με εκείνο που διαχρονικά λέμε Έθνος των Ελλήνων. Εμείς πάντως θα προτιμήσουμε την εθνική προχριστιανική ταυτότητα μας από το να μετατραπούμε σε.. «ανώνυμους προλεταρίους», κατά το.. «ανώνυμοι αλκοολικοί», θεωρώντας μάλιστα αυτή την επιλογή μας ως την πλέον προοδευτική και ανατρεπτική για το παγκόσμιο κατεστημένο, το οποίο οδεύει με πλήρη παραφροσύνη προς την ανόσια και τερατώδη «πραγμάτωσή» του, καταπίνοντας ως αδηφάγος χαμαιλέων το ο, τιδήποτε «διαφορετικό».

Δεύτερο «φράγμα ανασχέσεως της σκέψεως» είναι η ταυτότητα των πραγμάτων, εθνική ή άλλη. Αυτοί που μιλούν σήμερα για «ελληνική εθνική ταυτότητα», ουσιαστικά την διακονεύουν στο όνομα μιας αντιανθρώπινης ιδεολογίας, και αρνούνται να τη διαχωρίσουν από την οικουμενική και αντι-εθνική Θρησκεία του Χριστιανισμού. Αυτό κατ΄ ουσίαν, αναιρεί τον ίδιο τον ορισμό της «Εθνικής Ταυτότητος», και μάλιστα από τη στιγμή που οι ίδιοι ευθύνονται για την ταύτισή της με κάτι το οικουμενικό ή το αυτοκρατορικό. Εδώ, η αναζήτηση δεν προσβλέπει σε προλετάριους αλλά σε «αλλόθρησκους» αμαρτωλούς που πρέπει να σωθούν έστω και με ζόρι, στο όνομα μάλιστα ενός έθνους και μιας ταυτότητος που στην καλύτερη των περιπτώσεων αγνοούν παντελώς. Οι έννοιες «Έθνος», «Εθνική Ταυτότητα» κ.λ.π., σαφώς αναφέρονται σε ένα Ομότροπον, το οποίο καλείται καθημερινά να μοιρασθεί σε καθημερινό έθος και συμπεριφορά, αλλά δεν μπορεί να υποβιβασθεί σε τρίπτυχα αιματολογικής καθαρότητος, θρησκευτικής (Ορθοδόξου) ομοιογένειας, και κρανιομετρικών μετρήσεων. Διότι τότε ξεπέφτει σε μια Ιουδαϊκή αντίληψη για το έθνος, η αποδοχή της οποίας είναι ισάξια με την αποδοχή του εβραϊκού «γκογιμ» που προοριζόταν για εμάς τους Εθνικούς. Η αυθεντική πολυθεϊστική ταυτότητα των προγόνων μας, των γενναίων και ελευθεροφρόνων όπως προείπαμε, είναι αντιθέτως η μόνη που έχει αποδείξει μέχρι σήμερα ότι παρέχει τα εχέγγυα  για μια αυτοθεσμιζόμενη κοινωνική πραγματικότητα. Διότι μόνον αυτή είναι που «χρωματίζει» την πόρευση των κοινωνικών μερών βάσει ενός κεντρικού άξονος αναφοράς, αλλά και βάσει ενός κοινού και δυναμικού φαντασιακού.

Τι μπορεί να σημαίνει άραγε η επαναδημιουργία του ελευθεριακού φαντασιακού που συνοδεύει την Ελληνική Θρησκεία, μέσα στα πλαίσια μίας ενωμένης αλλά όχι ενοποιημένης Ευρώπης; Ποιά επίσης είναι η ταυτότητα εκείνη που διατηρεί τη διαφορετικότητα στα, ανά ψυχογεωγραφικό σημείο έθνη; Αυτά και άλλα πολλά ζητήματα θα παρουσιασθούν στο προγραμματιζόμενο από το ΥΣΕΕ Συνέδριο, για το Φθινόπωρο, ένα Συνέδριο με θέμα την Επανελληνοποίηση απέναντι, ή μέσα, στην «Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση».

Φίλες και φίλοι,
βρίσκεσθε ήδη στο κατώφλι
του 35ου τεύχους του «Διιπετούς».