SONU BİLİNMEDİK KARANLIK
Yükseklerden atmak kendini
Uçsuz bucaksız vadilere
Gözünü kapatıp bırakmak
kendini
Sonu bilinmedik karanlığa.
Tam yakaladım derken
Elinden kayıp akması
o parlaklığın
Diyete sokmak kalbini
Paranoyak misali
Kendinden bile korkmak
Şu kamburu çıkmış yokuşta
Ümidi yıkılmış, solmuş
gülleri
Yaşamak imkansızlaşmış,
gözleri kararmış
Titremiş gözyaşları akmamak
uğruna
Direnmiş, direnmiş...
Sonra bırakmış o da kendini
Sonu bilinmedik karanlığa.
Şebnem Akbulut