Een aantal jaar geleden gingen wij met de trein naar de jaarlijkse Open-Doors dag in de Veluwehal te Barneveld. Wij kwamen bij het station van Amersfoort en daar zou ik de trein uit moeten, omdat er in Barneveld geen afrij-plank voor een rolstoel aanwezig was. Toch besloten wij het te wagen om met een stop-trein daar naar toe te reizen. Omdat er nog 3 broeders mee reisden, zouden zij proberen, mij met mijn rolstoel uit de trein het perron op te tillen. Eigenlijk hebben we het risico dat we hiermee namen, en ook het gewicht van mijn rolstoel onderschat. Die was toch zwaarder dan wij allen dachten.
Toen wij op het station in Barneveld aankwamen, lag het perron heel erg laag in verhouding met de uitstap van de trein. Dat zou niet meevallen om mij uit die trein te krijgen. We besloten het te doen. 2 broeders pakten de achterkant van de rolstoel beet, en 1 broeder de voorkant aan 2 kanten. De stoel bleek te zwaar te zijn, en ik merkte dat de broeder vooraan de stoel niet meer kon houden. Een grote angst sloeg mij om het hart... en terwijl ik naar beneden gleed, voelde ik mijn rolstoel scherp kantelen....
En toen plotseling.... daar greep iemand in! Een man [het leek een perron-beambte] greep de rechtervoorkant met onmetelijke kracht beet, en voor dat ik het besefte stond ik beneden. Hij enige dat hij zei: "Ik zag dat het fout ging"! Ik draaide mijn rolstoel om, met het hart nog kloppend in de keel, en ik wilde hem mijn grote dankbaarheid betonen, maar.... Ik vroeg aan mijn mede Christen-reisgenoten: "Waar is die meneer die ons te hulp schoot?" Zij keken om zich heen het station af.... niemand meer te bekennen. Opgelost in het niets. Geen spoor meer te vinden van de man met zijn spoorweg-petje! Dit speelde zich allemaal af binnen een paar minuten, en het was niet erg druk op het perron, zodat iemand niet zomaar in de menigte op kan gaan.
Ik was letterlijk "op de handen gedragen" en "ik had mijn voet noch hoofd gestoten, aan de stenen" van het Barneveldse station! Als God zijn "engel niet had geboden, om mij te behoeden op mijn weg", dan was ik waarschijnlijk heel naar terecht gekomen, met mis-schien verschrikkelijke gevolgen. Prijs de Heer! Wij hebben verder een geweldig mooie dag meegemaakt. Maar we zijn toch maar, aan het einde van de middag, met een rolstoeltaxi naar het station in Amersfoort gegaan. En van daar weer terug naar huis.