Israel + Jordanie = "Palestina" Voor 1923

Kijk eens goed op de actuele landkaart van het Midden-Oosten, daar kun je zien dat Israel helemaal ingeklemd ligt tussen 24 arabische landen. Als je kunt uitleggen hoe 'neokoloniserend Israel' het Midden-Oosten dreigt over te nemen, mail me dan alsjeblieft! Het grondgebied wat de Arabische landen hebben is 640 keer groter dan Israel en het aantal Israeliers staat in verhouding van 1 op 50.

Het gehele gebied van 'Israel' en 'Jordanie' werd onder het Britse Mandaat, 'Palestina' genoemd. Het is nu wel erg opmerkelijk dat de Arabieren het oostelijke deel naast de Jordaan niet 'Palestina' noemen!"

Van 1517-1917 had het Turkse, Ottomaanse Rijk het gehele gebied in handen wat nu Libanon, Syrie en Palestina is. Gedurende de Eerste Wereldoorlog (1914-1918) was Turkije een bondgenoot van Duitsland. Toen de Duitsers verslagen waren, waren de Turken dit ook. In 1916 controle van het zuidelijke deel van het Ottomaanse Rijk was "mandated" door Frankrijk en Groot-Britannie onder het Sykes-Picot Agreement. Dit verdeelde de Arabische regio's in invloedzone's. Libanon en Syria werden toegwezen aan Frankrijk... en 'Palestina' werd toegewezen aan Groot Brittanie. Palestina is in dit geval Jordanie en Israel (inclusief de Westoever).

Sinds tweeduizend jaar had geen enkel volk interesse gehad om hier een staat te beginnen nadat het Joodse volk in de Diaspora terecht zijn gekomen. De Britten "looked favorably" naar de opkomst van een Joods Nationaal Vaderland in het gehele Palestina. De Joden begonnen al met massa-imigratie naar 'Palestina' in de jaren 1880 in een poging om het land van Malaria, moerassen en onvruchtbare plaatsen te ontdoen om zo de weg open te leggen voor de 'wedergeboorte' van de staat Israel. Vanuit de Arabische stammen was er nooit enige activiteit geweest om het land weer vruchtbaar te maken. Dit Joodse initiatief om het land weer bewerkbaar te maken zorgde ervoor dat er een grote immigratie van Arabieren uit omliggende streken naar deze streken kwamen vanwege de betere levensomstandigheden.

In 1923 verdeelden de Britten Palestina in twee delen. Joden kregen alleen toestemming west van de rivier de Jordaan te verblijven. Eigenlijk, hebben de Britten 75% van het oorspronkelijk voorgestelde Joods-Palestijnse thuisland afgesneden, en het zaad gelegd voor wat in 1946 de Arabisch-Palestijnse natie "Trans-Jordanie" genoemd zou worden, wat betekent "over de rivier Jordaan." De Palestijnse Arabieren hadden nu HUN "Arabisch-Palestijns" thuisland. De overige 25% van Palestina (nu WESTELIJK van de rivier de Jordaan) zou het Joods-Palestijnse thuisland zijn. Maar 'delen' kwam niet voor in de Arabische psychologie, toen niet en nu niet, en zij waren vastberaden om ook GEHEEL de overige 25% in handen te krijgen.

Aangemoedigd en geinspireerd door een groeiend Arabisch nationalisme in het Midden-Oosten, pleegden de arabieren, in dit smalle stuk Palestijnse territorium west van de Jordaan, nooit-eindigende moord partijen op de Joodse Palestijnen, in pogingen om hen weg te drijven. Het meest afschuwelijk waren de Hebron slachtingen van 1929 en later de "Arabische Opstand" van 1936-39. De Britten propbeerden eerst de orde te handhaven maar spoedig (i.v.m. de grote olie voorraden die in het Arabische Midden-Oosten ontdekt werden) knepen zij de ogen dicht. Het werd duidelijk voor de Palestijnse Joden dat zij de Arabieren moesten bevechten EN de Britten eruit moesten gooien.

De Palestijnse Joden werden gedwongen om een georganiseerde defensie te vormen tegen de Arabieren.... zo werd de Hagana geformeerd, het begin van het Israelische Defensie Leger [IDF]. Er was ook een Joodse ondergrondse de "Irgun" geleid door Menachem Begin (die later Premier van Israel werd). Naast het vechten tegen de Arabieren, was de Irgun ook een instrument in het verdrijven van de pro-Arabische Britten. Uiteindelijk in 1947 hadden de engelsen er genoeg van en gaven de Palestijnse zaak over aan de Verenigde Naties.

Het V.N. [resolutie 181] verdelings-plan voorzag in het verdelen van de overgebleven 25% van Palestina in een Joodse Palestijnse Staat en een TWEEDE Arabisch Palestijnse Staat (Trans-Jordanie was de eerste) gebaseerd op de bevolkings concentratie. De Joodse Palestijnen accepteerden het... de Arabische Palestijnen wezen het af. De Arabieren wilden nog steeds GEHEEL Palestina... en wel oost en west van de rivier de Jordaan. Op 14 Mei 1948, riepen de Palestijnse Joden eindelijk hun eigen staat Israel uit en werden "Israelies." Op de volgende dag, was Israel in oorlog met zeven legers van de Arabische buurlanden.... Egypte, Trans-Jordanie, Syrie, Libanon, Saudie Arabie, Irak en Jemen. De meeste Arabieren die leefden binnen de grenzen van het nieuw uitgeroepen "ISRAEL" werden aangemoedigd te vertrekken door de invasie-macht van de Arabische legers, om de slachting van de Joden te vergemakkelijken, en hen werd beloofd dat zij al het Joodse bezit zouden krijgen nadat de Arabische legers de oorlog glorieus had gewonnen. Toen de 19 maanden durende oorlog eindigde, echter, won Israel de oorlog en overleefde ondanks een verlies van zijn gehele populatie. Die Arabieren die niet de benen hadden genomen, werden de huidige Arabische burgers van Israel. Maar degenen die gevlucht waren werden het zaad van de eerste golf van "Palestijnse Arabische vluchtelingen."

Het eind-resultaat van de Israelische onafhankelijkheids oorlog van 1948-49, was de creatie van een Joodse Staat die iets groter was dan wat de Verenigde Naties 2 jaar eerder had voorgesteld. Wat overbleef van die bijna-ontstane tweede Arabisch Palestijnse Staat was ingenomen door Egypte die de Gaza Strook bezette en door Trans-Jordanie die Judea-Samaria bezette die nu "West Bank" genoemd werd, en Jeruzalem. In het volgende Jaar (1950) heeft Trans-Jordanie de West Bank Territoria officieel bij zichzelf ingevoegd, en alle Arabieren die daar woonden Jordaans burgerschap toegestaan. Aangezien Trans-Jordanie niet langer gebonden was aan een kant van de rivier de Jordaan, hernoemde het zichzelf eenvoudig in "Jordanie". In de uiteindelijk analyse, kregen de Arabieren van Palestina bijna 85% van wat het orginele Palestina was in handen. Maar dit was nog geen 100% en daarom zou het conflict tussen de Arabieren en Joden voor "Palestina" doorgaan met nog vier oorlogen en verdergaande Arabische terroristische aanvallen op Israelische burgers! En het gaat door tot vandaag.

Vanaf 1948-67 toen geheel Judea-Samaria [West Bank] ... inclusief Jeruzalem!) onder Arabische [Jordaans] controle kwam, is er NOOIT enige poging ondernomen om een tweede Palestijnse Staat te creeeren, voor de Arabieren die daar woonden. Je zal toch niet verwachten dat Israel deze Arabieren hun eigen land zouden geven, terwijl hun mede Arabieren het al niet gedaan hebben! En is het niet vreemd hoe Arafat en zijn PLO (geformeerd in 1964) hun "oude" identiteit ontdekten en daarbij hun nood voor "zelf-bestaan" en "menselijke waardigheid" op deze zelfde West Bank ALLEEN PAS nadat Israel het wederom overgenomen had (drie jaar later in 1967) na de poging van Jordanie om Israel te vernietigen! Waarom werd er nooit een verzoek gedaan aan koning Hussein toen hij de West Bank "bezette"? Is het logisch dat de PLO geformeerd werd om het land verkrijgen dat zij later in 1967 zouden verliezen? Dit soort logica is alleen verstaanbaar voor degenen die niet geleerd hebben dat de PLO geformeerd is om Israel te VERNIETIGEN. En dat is NOG STEEDS hun doel! Een cosmetische naamsverandering van PLO (Palestijns Bevrijdings Front) in PA (Palestijnse Authoriteit) betekekent nog niet dat als deze vos zijn haren kwijtgeraakt is, zijn streken verdwenen zijn!

Tijdens een omvangrijke periode van Mei 1967, mobilizeerde zich, langs de smalle en ogenschijnlijk onverdedigbare grenzen van Israel, de Egyptische, Jordaanse en Syrische legers , voor een enorme invasie om de Staat Israel te elimineren. De oorlogskreet die toen door de Arabische wereld gehoord werd, zoals ook vandaag de dag... "Slacht de Joden" en "Gooi de Joden in de zee!" Maar de Joden van Israel, die zich maar al te goed herinnerden 2000 jaar geslacht, vergast, verbrand en gevild te worden (b.v. door de Kruisvaarders, de Spaanse Inquisitie, de Arabische vervolgingen in het vroegere Palestina, maar vooral de Holocaust van de Nazi's), planden en voerden een perfecte voorzorgs-aanval uit tegen Egypte. Binnen 2 uur bestond de Egyptische luchtmacht niet meer... de meeste vliegtuigen werden vernietigd terwijl zij nog op de startbaan stonden! Zonder te weten dat de Egyptenaren geen luchtmacht meer hadden, lanceerde koning Hussein van Jordanie zijn aanval vanuit de West Bank in de buik van Israel, terwijl Syrische troepen zich prepareerden om via de Golan Hoogte en het berggebied, noord Israel in te vallen.

Na MAAR zes dagen van lucht, zee, man-tot-man grond gevechten, versloeg Israel alle drie de Arabische legers langs drie verschillende fronten, en nam controle over de gehele Sinai Woestijn van Egypte, de Golan Hoogte van Syrie en de West Bank (inclusief Oost Jeruzalem en het Oude Stadsgedeelte) van Jordanie. De God van Israel waakte zeker over zijn kinderen! Het meest belangrijk was de teruggave aan Israel van de 3000 jaar oude, heilige stad Jeruzalem, langs de westelijke rand van de West Bank... hetzelfde Jeruzalem waaraan alle Joden de toegang was ontzegd, sinds dat Jordanie het 19 jaar had bezet en er controle over had gehad, na de eerste Arabisch-Israelische oorlog van 1948-49.

Ongelukkiger wijs werd Israel toen door de wereld een "bezetter" genoemd van deze "West Bank" en van de Gaza Strook samen met de 850.000 Palestijnse Arabieren die daar woonden. Deze Arabieren noemden zichzelf liever "vluchtelingen" en sloten zich aan bij de andere massa vluchtelingen van de vorige oorlog van 1948-49. Wederom zien we hoe Palestijnse Arabieren vluchtelingen worden door hun eigen acties, de acties van hun leiders en de acties van hun mede Arabieren van hun buur-staten!

Israel was verantwoordelijk voor sommige van hun eigen problemen. De Arabieren op de West Bank en in de Gaza Strook waren gepakt en gezakt en klaar om te vertrekken na hun nederlaag. Plotseling overtuigde de succesvolle IDF Generaal Moshe Dayan hen om te blijven. Deze eenmalige daad verraste niemand anders dan de Arabische vijand zelf, die deze manifestatie van Joodse gekte niet konden geloven! Uiteindelijk wisten zij wat ZIJ met de Joden hadden gedaan als ZIJ hadden gewonnen! Het plan van Dayan was om hen te scholen, hen moderne medische verzorging te geven, en hen te voorzien van werkgelegenheid zowel op de West Bank EN binnen Israel's grondgebied, en samen met hen te leven in de hoop een brug te slaan naar de Arabische wereld. Israel betaald nu de kostbare prijs voor dit typisch naieve "linkse" gebaar. Deze "brug" leidde tot de BEIDE Intifadas en wereld-weids terrorisme. Van een bange en verslagen vijand, veranderden deze "Palestijnse" Arabieren onder Israelische jurisdictie in een zelfverzekerde, haatvolle en gevaarlijke vijand, maar nu op hun weg om een terroristisch staat te formeren vastberaden om Israel te vernietigen!

Notitie: Als mensen zeggen dat Jordanie (eerst Trans-Jordanie genoemd) een Arabisch-"Palestijnse" Staat is, dan hebben zij gelijk! Jordanie bestaat uit 3/4 van Palestina's oorspronkelijke land massa. Ondanks dat zij zich "Jordaniers" noemen, zijn zij cultureel, etnisch, historisch en religieus niet anders dan de Arabische "Palestijnen" op de "West Bank". Zelfs de vlag van Jordanie en de vlag van de voorgestelde 2de Arabisch-Palestijnse Staat op de West Bank en Gaza zijn bijna identiek. Dus als de Arabische-Palestijnen en de Jordaniers denken van zichzelf dat zij hetzelfde zijn, waarom zouden WIJ dan vallen voor de leugen dat de Arabische-Palestijnen west van de rivier de Jordaan verschillend/anders zijn dan aan de oostelijke kant?

De Arabisch-Israelische oorlog van 1973, was weer een onverwacht gewapend conflict uitgelokt door de Arabische landen Egypte en Syrie, dat werd uitgevochten gedurende de maand oktober in 1973. Egypte en Syrie namen het initatief voor deze laffe aanval, om de territoria die zij bij de zes-daagse oorlog in 1967 verloren hadden weer terug te krijgen. Terwijl de Joden hun heilige feest Yom Kippur vierden en velen rustig in de synagoges zaten, begon de aanval. Op het kaartje hierboven ziet u de gevechtslinies bij het Suez-kanaal en rondom de Golan Hoogvlakte. Het is toch verschrikkelijk dat velen Joden die na 1945 uit de concentratie-kampen kwamen, en die nog niet zo veel wapens hadden, al zo vaak met lafhartige Arabische aanvallen geconfronteerd zijn. Waarbij de Arabische legers altijd een overmacht aan tanks en manschappen hadden. Daarom is het een wonder dat Israel nog bestaat. Qua land verdeling veranderde er na dit conflict niet veel.

Normaal, als 1 zijde een oorlog begint en deze die oorlog verliest EN ook territorium verliest, zal er niemand op deze planeet verwachten dat de winnaar iets terug zal geven! Dit klinkt niet alleen buiten-proportioneel, het is het ook! Het zou wel erg gek zijn om b.v aan de Kuweities en Amerika te vragen om Kuweit weer terug te geven aan Sadam Hussein. Maar de Joden (en ik vind het vervelend om toe te geven) hadden de idiote obsessie dat de wereld hen zou liefhebben en dus waren zij bereidt om de gehele Sinai Woestijn (olie velden, luchtmacht basissen en eindeloze kilometers aan veiligheids-buffers) aan Egypte terug te geven voor een stukje papier. Dus in 1982 kreeg Egypte hun Sinai terug en Israel verloor een machtige buffer tegen toekomstige Egyptische aggressie!

Israel bezet nog steeds de Syrische Golan Hoogte, die door hen alleen maar gebruikt werd voor terroristische aanslagen binnen Israel en artillerie bombardementen op Israel's noordelijke nederzettingen. De Golan moet nooit teruggegeven worden aan Israel's meest boosaardige vijand! En natuurlijk bezet Israel nog steeds de West Bank met zijn meer dan EEN MILJOEN TWEE HONDERD DUIZEND (dat dagelijks groeit EN expandeert) "Palestijnse" Arabieren. Als Israel met deze Arabieren gedaan had wat de Arabieren gedaan hadden met Joden, dan had Israel deze vijandige Arabieren uitgezet en hadden zij het gebied officieel deel gemaakt van een Groter Israel. Door een "bezetter"te blijven, werd Israel doelwit van een kwaadaardige propaganda campagne, met zo'n enorme intensiteit die de wereld nog nooit eerder aanschouwd heeft!

Na 1982 kwam nog de oorlog tussen Israel en Libanon die ook weer door de PLO ontketend werd. Maar de vraag betreffende DE WEST BANK EN GAZA blijft onopgelost. Als de Arabische en Palestijnse leiders blijven weigeren om Israel's recht op vrede en veiligheid te erkennen, en zolang zij vast blijven houden aan terrorisme en geweld tegen Israelische burgers en soldaten, heeft Israel geen andere keus dan controle te houden over deze gebieden. Ondanks de verbeteringen betreffende de economie en andere voorzieningen voor de Palestijnen onder Israelische overheersing, bleven de politieke aspiraties van de Palestijnen onvervuld. De geweldadige akties van verschillende Palestijnse groepen en individuen dwongen Israel er toe om harde veiligheids-maatregelen te nemen tegen de Palestijnse bevolking.

Palestijns collectieve frustratie barstte uit in December 1987 in de vorm van een populaire opstand tegen Israelisch bestuur bekend staande als de intifada. Wat in het begin een spontane uitbarsting was, werd al snel een goed georganiseerde opstand van geweld en burgerlijke ongehoorzaamheid. Massa's burgers vielen Israelische troepen aan met stenen, bijlen, molotov cocktails, handgranaten en vuurwapens. In zelfverdediging, reageerde Israel, vaak zeer hard. Israelische troepen waren niet voorbereid om zo'n soort oorlog te voeren. Naast andere problemen ontvingen de legereenheden, verschillende signalen van Israelische en politieke leiders betreffende hoe het geweld in toom te houden, en in de verwarrende manier van hoe te handelen, ontstonden er Israelische mishandelingen. De intifada bracht ook interne conflicten bij het voorfront, en veel Palestijnen werden vermoord door hun eigen broeders.

Het kaartje hierboven is de situatie rondom Israel in 1993, waar na verschillende onderhandelingen de Palestijnen autonoom zelfbestuur kregen over Gaza, en later over verschillende steden van de West Bank.

Deze kaart toont de gebieden op de West Bank waar Yasser Arafat's Palestijnse Authoriteit (PA) de jurisdictie heeft volgens de interim accoorden tussen Israel en de PLO, zoals het in December 2000 was.

In gebied A (bruin), grotendeels Arabische woongebieden, heeft Israel zich volledig teruggetrokken. De PA heeft complete controle over de burger-administratie, en hun paramilitaire politie is in volledige veiligheidscontrole. Let op hoe dicht deze gebieden bij Israel's belangrijke burger-steden liggen, zoals Jeruzalem, Tel Aviv, Haifa, Beersheba en Netanya. De Kalkilya zone grenst practisch aan de Israelische stad Kfar Sava (niet op de kaart), en Ramallah en Bethlehem delen grenzen aan Jeruzalem. (bijna geheel Gaza wordt ook gerekend tot gebied A).

In gebied B (geel), heeft de PA volledige authoriteit over de Arabische steden en dorpen maar het deelt de veiligheids-verantwoordelijkheid met Israel. Gezamelijke Israel-PA patrouilles opereren hier. In practische termen gezegd, Israel heeft hier weinig manschappen. Bijna geheel het strategisch bergachtig hoog-gebied behoort tot gebied B.

Gebied C (wit) bestaat grotendeels uit onwoonbare woestijn regionen van oost en zuid. Alle Joodse leefgemeenschappen en Israelische militaire basissen zijn ook deel van gebied C, als enclaves. Gebied C zijn ook de hoofdwegen tussen de Joodse woongebieden en ook de wegen tussen de Arabische dorpen van gebieden A en B.

De roze regio markeert de huidige gemeentelijke grenzen van Jeruzalem

U ziet hoeveel gebied Israel heeft toegewezen aan de Palestijnen met "Land voor Vrede" in het voor Israel dodelijke Oslo Accoord. De West Bank, dat al voor eeuwen Judea en Samaria genoemd werd, is een lappen-deken van Arabische en Joodse enclaves geworden dat niet meer te beveiligen valt. Palestijnse terroristen sluipen dagelijks Joodse nederzettingen op de West Bank binnen, vermoorden dan op gruwelijke wijze de Joodse bewoners waaronder vrouwen en kleine kinderen, en verdwijnen dan stiekem weer met de nacht als dekmantel.

Als laatste wil ik u een schokkende kaart laten zien! De Palestijnse Authoriteit heeft duidelijk laten zien wat hun territoriale einddoel is, in bijvoorbeeld schoolboekjes voor de Palestijnse kinderen, de manier waarop Yasser Arafat zijn hoofddoek-kaffiyeh draagt (in de vorm van Palestina), en in de emblemen van de organisaties (kijk naar de PLO als voorbeeld).