Γ'
ΕΡΩΤΙΚΗ ΑΝΑΚΥΚΛΗΣΗ

                                            και ποθήω και μάομαι
                                            ]κατ' έμον στάλαγμον

                                                            Σαπφώ
(18-19)

'Οταν χλιαρό κείνο τ' απομεσήμερο
με τις αδιάφορες εκλάμψεις
πάνω στ' Απολλώνιου ναού τις στήλες.
Τριγύρω δυο έφηβοι ακηδεμόνευτοι
προκαλούσαν τον ανώνυμο έρωτα.

Εκείνη φλυαρούσε για τον απολιθωμένο παιδεμό
σταλακωμένης πεταλούδας
Εκείνος σα μια τεράστια πεταλούδα φωσφορίζουσα
ανάδινε τους εκτεθειμένους θρίαμβους
οπτικής επικοινωνίας
απαγκισρωμένης από κώδικα συμπεριφοράς.

Τους διέκοψε η φωνή του γεροφύλακα:
- "Θέλει κουράγιο το ερωτοφίλημα
      και άσκηση ο πόνος".
Κι ακολούθησαν γέλια γέλια
σα γέλια από γαργάλημα με ξηρά δαφνόφυλλα
που βγαίνουν ξελιγωμένα.

Στο διάβα του χαιρετισμού
αποκαλούσαν "τρέλα τρέλα" ό,τι δεν κατανοούσαν
κι η εξοικείωση με τη γύμνια του παντός
φευγαλέα λευκότητα
                                   αόρατο σημάδι.

             -------------


Χωρισμός

Τότε που φορούσες
θαμπό ζαφείρι στα μαλλιά
και κρατούσες μπουκέτο
από χρυσάνθεμα στα χέρια
τότε που άδολα σχεδόν
φτερούγιζε η φωνή
στο φέγγος του έρωτα,
        απορούσες:
"Πού καταλήγει η συνήθεια;"

Ταξιδεύαμε παράλληλοι
    σε μέρη εξωτικά
παιχνιδίζαμε με αντιλόπες
        σ' αναπνοής απόσταση
οριοθετώντας αζωγράφητες υποσχέσεις
με την αεικίνητη παρουσία μας.

Ξαφνικά, όλα περίσσια κι αρωτούσα:
"Πώς πεθαίνει ο χωρισμός;"
'Ηταν διέξοδος από αδιέξοδο
          για τους κριτές.
ο φόρος του μισεμού.

Τώρα με τη δύναμη του παράλογου
στα άχρονα όρη
προσπαθώ
                σκαρφαλώνω
                                    προτιμώ.

Στ' όνομά σου
υπάρχει πάντα ένας κρύφιος αριθμός'
το σφιχταγκάλιασμα
με την άφωνη δική του ειρωνεία.