Κι' όσο είμαι νέος πάλι καλά~ σύγνεφο όμως πελώριο
σα θα σταθεί κι' απάνω μου των γηρατειών η θλίψη,
την κρύα καρδιά μου, ένα δεντρί που καίγεται σβυστό,
σαύρα πικρή κι' ακούραστη θα κατοικήσει η τύψη.

Πώς σ' άφησα και μού' φυγες, ώ ζωή, μες απ' τα χέρια,
κι' ας λαχταρούσα ώς τη στερνή σταλιά να σε ρουφήξω,
σα στρατοκόπος που έσκυψα να πιώ να δροσιστώ,
μα ουδέ τα δάχτυλα καλά δε φρόντισα να σμίξω...