Αν - λέω αν...

αν όλα δε συνέβαιναν τόσο νωρίς

η αποβολή σου απ' το Γυμνάσιο στην Ε΄ τάξη,

μετά Χαϊδάρι, Αι-Στράτης, Μακρονήσι, Ιτζεδίν,

αν στα 42 σου δεν ήσουν με σπονδυλοαθρίτιδα

ύστερα από τα είκοσι χρόνια της φυλακής

με δύο διαγραφές στην πλάτη σου, μια δήλωση

αποκηρύξεως όταν σ' απομονώσαν στο Ψυχιατρείο

αν - σήμερα λογιστής σ' ένα κατάστημα εδωδίμων-

άχρηστος πια για όλους, στιμμένο λεμόνι,

ξοφλημένη περίπτωση, με ιδέες από καιρό ξεπερασμένες,

αν - λέω αν...

με λίγη καλή θέληση ερχόνταν όλα κάπως διαφορετικά

ή από μια τυχαία σύμπτωση, όπως σε τόσους και τόσους

συμμαθητές, φίλους, συντρόφους - δε λέω αβρόχοις ποσί

αλλά αν...

(Φτάνει. Μ' αυτά δε γράφονται τα ποιήματα. Μην επιμένεις.

'Aλλον αέρα θέλουν για ν' αρέσουν, άλλη ''μετουσίωση''.

Το παραρίξαμε στη θεματογραφία).