Mανόλης Αναγνωστάκης, "Ποιήματα που μας διάβασε ένα βράδυ ο λοχίας Οtto V...", Ποιήματα, 1941-1971, Αθήνα, εκδ. Στιγμή ³1989, σσ. 33-34.

II

 

Σε τούτη τη φωτογραφία ήμουνα νέος κοντά 22

χρονώ^. εδώ είναι η γυναίκα π' αγαπούσα: η

γυναίκα μου

Τη λέγανε Μάρθα^. έσφιγγε το γιο μου με λαχτάρα

στην αγκαλιά της

Δε μου 'πε: "χαίρομαι που πας να πολεμήσεις".

'Εκλαιγε σαν ένα μικρό κοριτσάκι.

Κι εδώ κάποιο σπίτι παλιό μ' έναν κήπο στη μέση

και μ' άνθη...

...Θυμάσαι όταν ήμασταν παιδιά είχαμε ένα ξύλι-

νο άλογο και μια γυαλιστερή τρομπέτα

Τα βράδια ξαγρυπνούσαμε στα βιβλία με τις αρ-

χαίες ηρωικές ιστορίες

Τον αθώο μας ύπνο τυράννησαν οι αντίλαλοι των

φημισμένων πολεμιστών

'Υστερα τα ξεχάσαμε όλα αυτά σε μια γωνιά γε-

λώντας για τα παιδιάστικα καμώματα.

'Ισως αύριο μια τόση τρυπίτσα μου χαράξει το μέ-

τωπο

Ω μια τρυπίτσα που χωρά όλο τον πόνο των αν-

θρώπων

Ποιος είμαι; Πού βρίσκομαι; Σκίστε τα ρούχα

μου εδώ μπροστά στο στήθος

'Ισως θα βρείτε ακόμα τ' όνομά μου σκαλισμένο.

Ποιος το θυμάται;

Ψάξτε τα ρούχα μου ακόμα... Εδώ ήμουνα νέος

22 μόλις χρονώ

Κι εδώ μια γυναίκα που σφίγγει με λαχτάρα ένα

παιδί στην αγκαλιά της.

 

('Εκλαιγε αλήθεια όταν έφευγα σαν ένα μικρό κο-

ριτσάκι).