Αλέξανδρος Σούτσος, Ο Περιπλανώμενος, Αθήνα 1839, σσ. 1, 2-3, 6, 11, 12.

 

"Χώρα μεγαλοφυÀας!... εις τους κόλπους σου το πάλαι,

Ω πατρίς μου! αι ιδέαι ανεβλάστουν αι μεγάλαι,

Και τυραννοκτόνον ξίφος κρύπτοντες εις τας μυρσίνας,

Οι Αρμόδιοι ανώρθουν ισονόμους τας Αθήνας.

'Aλλοτε Θεοί επάτουν τα εδάφη σου, και θείαν

Έως σήμερον η γη σου αναδίδει ευωδίαν,

Και η αύρα του ζεφύρου

Πνέει έτι την αρχαίαν μελωδίαν του Ομήρου.

 

[...]

 

"Δεν εξύπνησαν και τώρα αι ηχοί των Μαραθώνων

Εις την ρήξιν των δεσμών σου, δεσμών είκοσιν αιώνων;

Εις την κάθε ύφαλόν σου εσυντρίφθη ένας στόλος^.

Εις την κάθε στενωπόν σου ένας κείται στρατός όλος^.

Αλλ' ω αίσχος σου! Γαλάται, Γότθοι, Σλάβοι, Γενουβέζοι,

Βενετοί, Νεαπολίται, Μουσουλμάνοι, Παυαρέζοι,

Ως το κύμα τας ακτάς σου,

Εις περνών μετά τον άλλον, βαρυπλήττουν τα πλευρά σου.

 

"Παυαρέζοι!... ως απλήστων έπεσαν Αρπυίων νέφη^.

Η Ελλάς με της οργής της την πικράν χολήν τους τρέφει,

Και η γη της, από μίσους πυρετόν θερμαινομένη,

Με την θέρμην του θανάτου ένα ένα τους μαραίνει.

Ήλθαν, έρχονται οι ξένοι και από τους δύο πόλους^.

Περιφρόνημα του κόσμου, μας περιφρονούσιν όλους...

Είλωτος, ω ¸λλην, φόρει,

Φόρει πίλον, αφ' ου λείπει από σε ψυχή και δόρυ!

 

Είσθε σεις τα θερμά τέκνα του μεσημβρινού ηλίου;

Είσθε σεις η πνευματώδης γενεά της Μεσογείου;

Έλληνες! Πώς εις το μέσον ερειπίων ζείτε πάντες

'Aφωνοι καθώς της γης σας οι αρχαίοι ανδριάντες;

Πλην πλειότερον τι λέγουν εις τα ώτα μου αυτοί σας

Οι χωρίς πνοήν και γλώσσαν εκ μαρμάρου προγονοί σας,

Παρά σεις οι όντως λίθοι,

Και, ως λίθοι, της μητρός σας βαρυθλίβοντες τα στήθη.

 

[...]

 

Αυτά έλεγεν, αφίνων τον Πειραϊκόν λιμένα

Και προς τας Αθήνας στρέφων όμματα δακρυβρεγμένα,

Έλλην φεύγων την πατρίδα,

Έλλην νέος, πλην μη έχων ουδέ μέλλον, ουδ' ελπίδα.

 

[...]

 

Προς την Ιταλίαν φεύγων, ατενίζει την Ελλάδα

Και απέναντί του έχει την ποιητικήν Λευκάδα,

Όπου η Σαπφώ εκείνη, βυθισθείσα εις το κύμα,

Του αθλίου έρωτός της ηύρε θάνατον και μνήμα.

Η Ελλάς εμπρός του κείται^.

Αλλ' αν σώζεται το σώμα, η ψυχή διατηρείται;

 

[...]

 

Εις αυτούς ο νέος ¸λλην τους αιγιαλούς ματαίως,

Περιβλέπων ανιχνεύει τους θαλάμους του Νηρέως,

Όπου τα λευκά της μέλη έλουεν η Αμφιτρίτη.

"Εσυντρίφθη (λέγει) τώρα της ποιήσεως η κοίτη,

Και η του Χριστού θρησκεία τας Ελληνικάς ερήμους

Απερήμωσεν, εις ταύτας πέπλους ρίψασα πενθίμους

Και δακρύει τώρα μείνας

Ο Απόλλων της Ελλάδος, ήλιος χωρίς ακτίνας".