'Οπως πολύ συχνά μια κάποια λέξη
από κουβέντα δυο αγνώστων διαβατών,
που άρπαξε τ' αυτί σου έτσι από έξη,
κλεφτά και φευγαλέα, δυνατόν
να σου θυμίσει κάμποσα δικά σου,
βάσανα, πόθους, όνειρα ή ελπίδες
ή κάποια γεγονότα ξεχασμένα,
κάτι που κάποτ' άκουσες και είδες, έτσι προχτές κι εμένα
του Γεναριού που μ' έδερνε το ψύχος
μου θύμισε... τον Γιάννη τον Ψυχάρη
...

πάει κι αυτός, εσβύστηκεν ησύχως
χωρίς καλά να πάρουμε χαμπάρι.
Το έργο του ολάκερο, μια μπλόφα
που σήμερα κανένας δεν τη χάβει,
υποχωρεί και χάνεται και λυώνει,
σα μια ντομάτα πούπεσε απ' την κόφα
την προσοχή λαθούσα του μανάβη.
Την πάτησαν, ετρέξαν τα ζουμιά της,
λέρωσαν ένα φίνο παντελόνι
και κόντεψε να σκοτωθεί, σκούζων αράς
γλυστρώντας πα σε δαύτη ένας διαβάτης.
Τέλος... ας τύχει γαίας ελαφράς.

(Στερνογραψιά. Ετούτο μου το πήμα το διάβασε ο Κίμος ο Μιχαηλίδης και τόπε "άσεβο. 'Ισα ίσα που μου χρειαζότανε τίτλος για δαύτο και πονοκεφάλιαζα να τον βρω. Ξέρω πως ο διαφεντής του Τρίβολα θάχει την ίδια γνώμη, καθώς και κάμποσοι διαβαστάδες. Μα ποιός τους λογαριάζει.) Τρίβολος, Μυτιλήνη 26.2.1937

Επιστροφή


This page has been visited times.