"Το δάκρυ μου γαρύφαλλο κνικάτο"
για σένα αρή Βλουτίνα Γιαπρακάδενα,
που αλλοί σου αν βρισκόμουν αφτού κάτω
Βαριά μαγγούρα πάνω σου θα κράδαινα
κι ίσως καμιά γερή να σου βαρούσα
που άφησες την παράδοση στην πάντα
και στη μοντέρνα κόλλησες τη Μούσα
που έχει για το λεφούσι μιαν αβάντα
να γράφονται σε δυο λεφτά
ολάκερα κατεβατά.

Μα συ που δεν ανήκεις στο λεφούσι,
συ που συναγελάστηκες τη Μούση
από παιδί (τη Μούση τη γνησία)
πώς έγινε και τώρα την κοπάνησες
κι οι στίχοι σου αράδες έχουν άνισες
κι είν' δίχως ομοιοκαταληξία;

Συ που' σαι τόσο μερακλής
στο μέτρο και στη ρίμα
γιατί την τέχνη ν' αμελείς;
Γιατί τ' αυτιά σου να τα κλεις
στην Αρμονία; Κρίμα!

...

Λοιπόν Στρατή αδερφέ μου υγιαίνω
κι υγείαν δι' υμάς επιθυμώ.
Στο Παλιό Φάληρο, όπως πάντοτε, διαμένω
στον ίδιο δρόμο, ίδιον αριθμό,
('Ηβης 101 δηλονότι).
Είμαι παπούς στον κύβο (τρία εγγόνια),
στα εβδομήντα μπαίνω σε δυο χρόνια
-βρίσκομαι δηλαδή στην τρίτη νιότη.

Συνταξιούχος μεν, τεμπέλης όχι
περί πολλά τυρβάζω,
-δουλεύω, γράφω στίχους και διαβάζω-
κι επιφυλάσσομαι να κάτσω σε μια κώχη
όταν καμμιά φορά γεράσω -συν θεώ-
μ' αυτό θ' αργήσει να γενεί. Σε βεβαιώ.

Νοέμβριος 1971.

Επιστροφή


This page has been visited times.