ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΑ


'Ολα τα ποιήματά μου για την άνοιξη
ατέλειωτα μένουν.


Φταίει που πάντα βιάζεται η άνοιξη,
φταίει που πάντα αργεί η διάθεσή μου.


Γι αυτό αναγκάζομαι
κάθε σχεδόν ποίημά μου για την άνοιξη
με μια εποχή φθινοπώρου
ν' αποτελειώνω.


============================
ΓΕΓΟΝΟΤΑ


Μόνη, εντελώς μόνη,
περπατώ στο δρόμο
και πέφτω πάνω σε μεγάλα γεγονότα:
Ο ήλιος σαν επειγόντως να εκλήθη από τη Δύση
αφήνοντας ημιτελές το δειλινό...


Σε λίγο η νύχτα,
κρατώντας τους αμφορείς του μυστηρίου,
των ιδιοτήτων της επαίρετο,
όταν το ρεμβώδες μάτι της, το φεγγάρι,
ένα απρόδεκτο, λαθραίο σύννεφο, πάτησε
και την τύφλωσε.


Του ατυχήματος τούτου
επωφελήθηκε
κάποιος παράξενος κατάσκοπος
-το μεσονύχτιο υποπτεύονται-
το σύμπαν πυροβόλησε
και το άφησε ακίνητο...


Μετά από τέτοια γεγονότα,
το γεγονός πως είμαι πάλι μόνη
παρελείφθη.


==============================
Από τη συλλογή 'ΕΡΗΜΗΝ' της Κικής Δημουλά
1996, εκδ. στιγμή