Του Αιγαιου
1.
Ο ερωτας.
Το αρχιπελαγος
Κι η πρωρα των αφρων του
Κι οι γλαροι των ονειρων του
Στο πιο ψηλο καταρτι του ο ναυτης ανεμιζει
Ενα τραγουδι
Ο ερωτας
Το τραγουδι του
Κι οι οριζοντες του ταξιδιου του
Κι η ηχω της νοσταλγιας του
Στον πιο βρεμενο βραχο της η αρραβωνιαστικια προσμενει
Ενα καραβι
Ο ερωτας
Το καραβι του
Κι η αμεριμνησια των μελτεμιων του
Κι ο φλοκος της ελπιδας του
Στον πιο ελαφρο κυματισμο του ενα νησι λικνιζει
Τον ερχομο.
2
Παιχνιδια τα νερα
Στα σκιερα περασματα
Λενε με τα φιλια τους την αυγη
Που αρχιζει
Οριζοντας-
Και τ'αγριοπεριστερα ηχο
Δονουνε στη σπηλια τους
Ξυπνημα γαλανο μεσ'στην πηγη
Της μερας
Ηλιος-
Δινει ο μαϊστρος το πανι
Στη θαλασσα
Τα χαδια των μαλλιων
Στην ξεγνοισια του ονειρου του
Δροσια-
Κυμα στο φως
Ξαναγενναει τα ματια
Οπου η Ζωη αρμενιζει προς
Τ'αγναντεμα
Ζωη-
3
Φλοισβος φιλι στη χαϊδεμενη του αμμο - Ερωτας
Τη γαλανη του ελευθερια ο γλαρος
Δινει στον οριζοντα
Κυματα φευγουν ερχονται
Αφρισμενη αποκριση στ'αυτια των κοχυλιων
Ποιος πηρε την ολοξανθη και την ηλιοκαμενη?
Ο μπατης με το διαφανο του φυσημα
Γερνει πανι του ονειρου
Μακρια
Ερωτας την υποσχεση του μουρμουριζει - Φλοισβος.
Κλιμα της απουσιας
1
Ολα τα συννεφα στη γη εξομολογηθηκαν
Τη θεση τους ενας καημος δικος μου επηρε
Κι οταν μεσ'στα μαλλια μου μελαγχολησε
Το αμετανοητο χερι
Δεθηκα σ'ενα κομπο λυπης.
2
Η ωρα ξεχαστηκε βραδιαζοντας
Διχως θυμηση
Με το δεντρο της αμιλητο
Προς τη θαλασσα
Ξεχαστηκε βραδιαζοντας
Διχως φτερουγισμα
Με την οψη της ακινητη
Προς τη θαλασσα
Βραδιαζοντας
Διχως ερωτα
Με το στομα της ανενδοτο
Προς τη θαλασσα
Κι εγω - μεσ'στη Γαληνη που σαγηνεψα.
3
Απογευμα
Κι η αυτοκρατορικη του απομονωση
Κι η στοργη των ανεμων του
Κι η ριψοκινδυνη αιγλη του
Τιποτε να μην ερχεται Τιποτε
Να μη φευγει
Ολα τα μετωπα γυμνα
Και για συναισθημα ενα κρυσταλλο.
Δευτερη φυση
1
Χαμογελο! Η πριγκιπισσα του θελησε
Να γεννηθει κατω απ'τη δυναστεια των ροδων!
2
Ο χρονος ειναι γρηγορος ισκιος πουλιων
Τα ματια μου ορθανοιχτα μεσ'στις εικονες του
Γυρω απ'την ολοπρασινη επιτυχια των φυλλων
Οι πεταλουδες ζουν μεγαλες περιπετειες
Ενω η αθωοτητα
Ξεντυνεται το τελευταιο της ψεμα
Γλυκια περιπετεια Γλυκια
Η Ζωη.
3
Επιγραμμα
Πριν απ'τα ματια μου ησουν φως
Πριν απ'τον Ερωτα ερωτας
Κι οταν σε πηρε το φιλι
Γυναικα.
Επτα νυχτερινα επταστιχα
1
Ονειρα κι ονειρα ηρθανε
Στα γενεθλια των γιασεμιων
Νυχτες και νυχτες στις λευκες
Αϋπνιες των κυκνων
Η δροσια γεννιεται μεσ'στα φυλλα
Οπως μεσ'στον απεραντο ουρανο
Το ξαστερο συναισθημα
2
Ευνοϊκες αστροφεγγιες εφεραν τη σιωπη
Και πισω απ'τη σιωπη μια μελωδια παρεισαχτη
Ερωμενη
Αλλοτινων ηχων γοησσα
Μενει τωρα ο ισκιος που ατονει
Και η ραϊσμενη εμπιστοσυνη του
Και η αθεραπευτη σκοτοδινη του-εκει.
3
Ολα τα κυπαρισσια δειχνουνε μεσανυχτα
Ολα τα δαχτυλα
Σιωπη
Εξω απο τ'ανοιχτο παραθυρο του ονειρου
Σιγα σιγα ξετυλιγεται
Η εξομολογηση
Και σα θωρια λοξοδρομαει προς τ'αστρα!
4
Ενας ωμος ολογυμνος
Σαν αληθεια
Πληρωνει την ακριβεια του
Στην ακρια τουτη της βραδιας
Που φεγγει ολομοναχη
Κατω απ'τη μυστικια ημισεληνο
Της νοσταλγιας μου.
5
Την αφρουρητη νυχτια πηρανε θυμησες
Μαβιες
Κοκκινες
Κιτρινες
Τ'ανοιχτα μπρατσα της γεμισανε υπνο
Τα ξεκουραστα μαλλια της ανεμο
Τα ματια της σιωπη.
6
Ανεξιχνιαστη νυχτα πικρα διχως ακρη
Βλεφαρο ανυσταχτο
Πριν βρει αναφιλητο καιγεται ο πονος
Πριν ζυγιαστει γερνει ο χαμος
Καρτερι μελλοθανατο
Σαν ο συλλογισμος απο τον ματαιο μαιανδρο
Στην ποδια της μοιρας του συντριβεται.
7
Το διαδημα του φεγγαριου στο μετωπο της νυχτας
Οταν μοιραζονται οι σκιες την επιφανεια
Της ορασης
Κι ο πονος μετρημενος απο εξασκημενο αυτι
Ακουσιος καταρρεει
Μεσ'στην ιδεα που αχρηστευεται απ'το μελαγχολικο
Σιωπητηριο.
Παραθυρα προς την πεμπτη εποχη
1
Ξερεις την κομη που εγραψε τον ανεμο? Τις ματιες που παραλληλισανε το χρονο?
Τη σιωπη που ενιωσε τον εαυτο της?
Αλλα εισαι εσυ μια νυχτερινη επινοηση που αρεσκεται στις βροχερες
εκμυστηρευσεις. Που αρεσκεται στο τριιστιο ξανοιγμα του ποντου. Εισαι μια
περιπτωση ακατορθωτη που οταν ναυαγησει βασιλευει. Μια φανταχτερη καταστροφη
εισαι'''
Α! Θελω να'ρθουν τα στοιχεια που ξερουν ν'αρπαζουν. Η μεση των
συλλογισμων μου θα ευφρανει την καμπυλη τους διαθεση. Οταν ανεβουν
μεγαλωνοντας τα δαχτυλιδια ο ξαφνικος ουρανος θα παρει το χρωμα της
προτελευταιας μου αμαρτιας
Ενω η τελευταια θα γοητευεται ακομη απο τα μοναχικα τουτα λογια!
2
Ενα ποδοβολητο τελειωνει στην ακρη της ακοης. Μια σουρωμενη καταιγιδα χυμαει
μεσ'στο νεανικο στηθος που σπαταλαει την ανεξηγητη φεγγοβολη του.
Η επιθυμια εχει μια πολυ ψηλη κορμοστασια και στις παλαμες της καιει η
απουσια.
Η επιθυμια γενναει το δρομο της οπου θελει να περπατησει. Φευγει'''
Κι ενας λαος απο χερια προς εκεινη αναβει θαυμασμου παραναλωμα!
3
Τι ομορφη! Εχει παρει τη μορφη της σκεψης που την αισθανεται οταν αυτη
αισθανεται πως της ειναι αφιερωμενη'''
4
Στ'αμπελια που δεν εχουνε ηλικια κρυφτηκαν οι καλοκαιρινες μου εγκαταλειψεις.
Ενας κυματισμος ονειρου τραβηχτηκε τ'αφησε κει δε ρωτησε. Στα κουφα διχτυα
τους το βομβο στριφογυρισαν σμηνη μελισσες. Τα στοματα μοιασανε στα χρωματα
φυγαν μεσ'απο τ'ανθη. Τα νερα πολυ πρωινα σταματησαν τη μιλια τους νυχτερινη
κι αθικτη.
Ειναι για να μην ξερεις πια τιποτε.
Κι ομως πισω απο τ'αγνοημενο αυτο βουναλακι υπαρχει ενα συναισθημα. Δεν εχει
δακρυα ουτε συνειδηση.
Δε φευγει δεν επιστρεφει.
5
Ενα διχτυ αορατο συγκρατει τον ηχο που αποκοιμισε πολλες αληθειες. Αναμεσα
στα πορτοκαλια του δειλινου της γλιστρα η αμφιβολια. Φυσαει το αμεριμνο
στομα. Η γιορτη του κανει να λαμπουν οι επιθυμητες επιφανειες. Μπορει να
πιστεψει κανεις ως και τον εαυτο του. Να νιωσει την παρουσια της ηδονης ως
μεσ'στις κορες των ματιων του.
Των ματιων του που ρεουνε απο την πλατη του ερωτα. Και βρισκουνε την
παρθενικη τους ασελγεια μεσα στη διαφανη δροσια της πιο νυχτερινης χλοης μου.
6
Ενα ζαρκαδι τρεχει την κορυφογραμμη. Κι εσυ δεν ξερεις τιποτε γι'αυτο ειναι
τοσο καθαρο το διαστημα. Κι αν μαθεις ποτε η βροχη που θα σε κατακλυσει
λυπητερη θα ειναι.
Φευγα ζαρκαδι! Ποθε κοντα στη λυτρωση σου φευγα ζωη σαν κορυφογραμμη.
7
Παραμυθια γαλουχησαν τη βλαστηση της ηλικιας αυτης που ανεβαζει τις
νεραντζιες και τις λεμονιες ως την εκπληξη των ματιων μου. Τι θα ηταν η
ευτυχια με το ακατορθωτο σωμα της αν ειχε μπερδευτει μεσ'στις ερωτοτροπιες των
χλωρων αυτων εκμυστηρευσεων? Δυο χερια περιμενουνε. Στον αγκωνα τους
στηριζεται ολοκληρη γη. Στην αναμονη τους ολοκληρη ποιηση. Πισω απ'το λοφο
υπαρχει το μονοπατι που χαραξε η φρεσκια περπατηξια της διαφανης εκεινης
κορης. Ειχε φυγει μεσ'απο το πρωι των ματιων μου (καθως τα βλεφαρα ειχανε
κανει το χατιρι του ηλιου τους) ειχε κρυφτει πισω απ'τον ισκιο της επιθυμιας
μου-κι οταν μια θεληση πηγε να την κανει δικη της αυτη χαθηκε φυσημενη απο
στοργικους ανεμους που η προστασια τους ητανε φωτεινη. Το μονοπατι αγαπησε το
λοφο κι αυτος πια ξερει καλα το μυστικο.
Ελα λοιπον αλαργινη εξαφανιση! Τιποτε αλλο δεν ποθουν περισσοτερο οι αγκαλιες
των κηπων. Στην αφη της παλαμης σου θ'αναγαλλιασουν οι καρποι που τωρα
μετεωριζονται ασκοποι. Στο διαφανο στηριγμα της κορμοστασιας σου τα δεντρα θα
βρουν τη μακροχρονια εκπληρωση των ψιθυρισμενων τους απομονωσεων. Στην πρωτη
σου ξεγνοιασια θ'αυξησουν τα χορταρια σαν ελπιδες. Η παρουσια σου θα δροσισει
τη δροσια.
Τοτε θ'ανοιξεις μεσα μου τα ριπιδια των συναισθηματων. Δακρυα συνειδησεων
πολυτιμες πετρες επιστροφες κι απουσιες. Κι ενω θα τρεχει ο ουρανος κατω
απ'τις γεφυρες των πλεγμενων χεριων μας ενω οι πιο πολυτιμοι καλυκες θα
ταιριαζουνε στα μαγουλα μας θα δωσουμε το σχημα του ερωτα που λειπει απο τις
ορασεις αυτες
Τοτε θα δωσουμε
Στη λειτουργια των δυσκολωτερων ονειρων μια σιγουρη παλινορθωση!
Προσανατολισμοι
Ωριων
α
Συμβιβαστηκε με την πικρια ο κοσμος
Διαττοντα ψευδη αφησανε τα χειλια
Η νυχτα ελαφρωμενη
Απο το θορυβο και τη φροντιδα
Μεσα μας μετασχηματιζεται
Κι η καινουρια σιωπη της λαμπει αποκαλυψη
Βρισκομε το κεφαλι μας στα χερια του Θεου.
β
Μια προσευχη μεταμορφωνει τα υψη της
Αλλαζει κοιτη ο χρονος
Και γυμνους απο εγνοια επιγεια
Σ'αλλα νοηματα μας οδηγει
Που ειναι ο σφυγμος του εδαφους
Το αιμα στη μνημη των προσωπων μας
Ο αυτουσιος πηγαιμος?
γ
Των φθαρτων δακρυων απογονοι
Κωπηλατες των ματαιων λιμνων
Αφησαμε το γηινο δερμα
Και στον ψιθυρο των δεντρων ψαυσαμε
Τα λογια μας
Για τελευταια φορα
Τωρα στα μετωπα μας γειτονεψανε αστρα!
δ
Εικονα ω! αναλλοιωτη
Φωτοχυσια
Ντυνεις καθε μετεωρη εννοια
Που προσεγγιζει την ελπιδα μας
Προς την αταραξια
Εκει το ερωτηματικο που μας αποχωριζεται
Εισαι παντου Μοιραζεσαι
Τις σκοτεινες μας αρπες
Αϋλο περιβλημα.
ε
Φυγαν τα ματια μας αλλα προπορευονταν οι ψυχες μας
Στη συναντηση τους μεσ'στους ουρανους
Ελαμψε καθαρη στιγμη
Τρεμουλιασμα εναγωνιο
Το πιο πιστο καθρεφτισμα των σωθικων μας
Πιο ψηλα
Στην ενωμενη μοναξια των αστρων της
Θρονιαζεται η Γαληνη
Γιατι την απαλλαξαμε απο το κορμι μας
Γιατι την εξαντλησαμε απο τις ελπιδες μας
Γιατι της φεραμε ταμα την Ιδεα μας
Ξαναγενναει αισθηματα.
στ
Μεσα μας αναλυθηκεν η Σιωπη
Ο αρχαγγελος της αγγιξε τα μυχια
Σ'ακατοικητο χαος κυλησε τη μνημη
Οταν εχαρισθηκαμε σε μιαν απιστευτη οχθη
Οχθη των ελαφρων σκιων
Ονειρεμενη αλλοτε απο δακρυα
Τα χρυσα στιγματα μας κοιταξαν
Τοσο που αποσπασθηκαμε απ'το βαρος μας
Οπως αποσπασθηκαμε απ'την αμαρτια!
ζ
Νοητη λαμψη
Κυανο διαστημα
Καθαρση της ψυχης!
Σα να'λειψε ο επιγειος θορυβος
Σα να σταματησε η κακια της μνημης
Καθαρο παλλεται
Το καινουριο μας ονειρο
Μας τραβαει απ'το χερι αορατο χερι
Οπου Γαληνη γινεται ο αθωος ουρανος
Οπου η Ψυχη ελεγχεται αναλλοιωτη.
Επετειος
'''even the weariest river winds somewhere safe to sea!
Εφερα τη ζωη μου ως εδω
Στο σημαδι ετουτο που παλευει
Παντα κοντα στη θαλασσα
Νιατα στα βραχια επανω, στηθος
Με στηθος προς τον ανεμο
Που να πηγαινει ενας ανθρωπος
Που δεν ειναι αλλο απο ανθρωπος
Λογαριαζοντας με τις δροσιες τις πρασινες
Στιγμες του, με νερα τα οραματα
Της ακοης του, με φτερα τις τυψεις του
Α, Ζωη
Παιδιου που γινεται αντρας
Παντα κοντα στη θαλασσα οταν ο ηλιος
Τον μαθαινει ν'ανασαινει κατα κει που σβηνεται
Η σκια ενος γλαρου.
Εφερα τη ζωη μου ως εδω
Ασπρο μετρημα μελανο αθροισμα
Λιγα δεντρα και λιγα
Βρεμενα χαλικια
Δαχτυλα ελαφρα για να χαϊδεψουν ενα μετωπο
Ποιο μετωπο
Κλαψαν ολη τη νυχτα οι προσδοκιες και δεν ειναι πια
Κανεις δεν ειναι
Ν'ακουστει ενα βημα ελευθερο
Ν'ανατειλει μια φωνη ξεκουραστη
Στο μουραγιο οι πρυμνες να παφλασουν γραφοντας
Ονομα πιο γλαυκο μεσ'στον οριζοντα τους
Λιγα χρονια λιγα κυματα
Κωπηλασια ευαισθητη
Στους ορμους γυρω απ'την αγαπη
Εφερα τη ζωη μου ως εδω
Χαρακια πικρη στην αμμο που θα σβησει
-Οποιος ειδε δυο ματια ν'αγγιζουν τη σιωπη του
Κι εσμιξε τη λιακαδα τους κλεινοντας χιλιους κοσμους
Ασ θυμισει το αιμα του στους αλλους ηλιους
Πιο κοντα στο φως
Υπαρχει ενα χαμογελο που πληρωνει τη φλογα-
Μα εδω στο ανηξερο τοπιο που χανεται
Σε μια θαλασσα ανοιχτη κι ανελεη
Μαδα η επιτυχια
Στροβιλοι φτερων
Και στιγμων που δεθηκαν στο χωμα
Χωμα σκληρο κατω απο τ'ανυπομονα
Πελματα, χωμα καμωμενο για ιλιγγο
Ηφαιστειο νεκρο.
Εφερα τη ζωη μου ως εδω
Πετρα ταμενη στο υγρο στοιχειο
Πιο περα απ'τα νησια
Πιο χαμηλα απ'το κυμα
Γειτονια στις αγκυρες
- Οταν περναν καρινες σκιζοντας με παθος
Ενα καινουριο εμποδιο και το νικανε
Και μ'ολα τα δελφινια της αυγαζ'η ελπιδα
Κερδος του ηλιου σε μι'ανθρωπινη καρδια -
Τα διχτυα της αμφιβολιας τραβανε
Μια μορφη απο αλατι
Λαξεμενη με κοπο
Αδιαφορη ασπρη
Που γυρναει προς το πελαγος τα κενα των ματιων της
Στηριζοντας το απειρο.
Διονυσος
α
Με δαδες που ξενυχτησαν μεσ'στις οργιαζουσες πλαγιες των ξανθων ορχηστριδων
Και με γαλαζιους σταλακτιτες που μεγαλωσαν μεσα σε παραμυθια με υαινες
Ανταμα με χλωρες επαυλεις που ανοιγονται στο γελιο τους και δε βρισκουν πρωι
Μα ολα τα πυροφανια τις τρελαινουν στελνοντας τις οπτασιες τους αθικτες
Μαζι με τις υδριες των ορθρων που συμπερπατουν φωτοσκιασμενες με ηλεκτρο
Και με τους πεπλους των ξεχτενιστων ελπιδων που ατενιζουν το εαυτο τους περα
στις μεταβλητες θωπειες των οριζοντων
Οι ωρες ερχονται που αγαπησαν τις ωρες μας
Σαν ασπρες ξεγνοιασιες ανεμομυλων οι ωρες ερχονται που αγαπησαν τις ωρες μας
Με βημα τελετουργικο σε λυγερη προϋπαντηση μαρτιων οι ωρες ερχονται που
αγαπησαν τις ωρες μας!
β
Ποια φωτοστεφανα ειδυλλιων! Ζαρκαδια φυγετε απ'εδω
φυγετε απ'την ευθυμια του καταρρακτη
Που σπαζει ολο τον ηχο του τσαγριζοντας τα μετωπα των εσπεριων παρθενων
Ουρανια τοξα πλευσετε μεσ'στους κρυσταλλους και τους ουρανους που εστειλαν ως
εδω κεχριμπαρενια πλοιαρια
Ειναι μια μαγικη φωτια που ανοιγει τα ρεπιδια των βουνοπλαγιων μεσα στα
εμβροντητα ταξιδια μας
Ειναι μια χαιτη που κεντριζεται απ'την τυχερη κατηφορια των λαγκαδιων μιας
νεοτητας
Γυαλιζοντας τις αιχμηρες ματιες μας οταν αναφλεγονται οι χιτωνες ολοι της
εκστασεως
Οταν οι μνημες εκπυρσοκροτουν και βγαινουν απο τα μικρα παραθυρα τους
υακινθοι
Κυανοι και μυοσωτιδες με μικρους ιβισκους ολους χαρη οταν προσηλωνονται
Στις ρεουσες πεδιαδες που γητευουν τα σουραυλια μεθυσμενων επιθυμιων
Στα μεγαλα τοξα των μεγαλων θριαμβευτων δασους εφηβου.
γ
Ελκυθρα διδυμα συρετε πυρσους μεσα στο ανωνυμο τανυσμα της ατμοσφαιρας
Σκουνες γοργες του ποθου εξιστορησετε το πελαγος με ροχθο και ανεμο
Μαγουλα των νυμφων νιφτειτε ολη την ανοιξη ανασαινοντας την
Κατα δω θα πνευσει μια αιωνιοτητα!
Σ'ολες τις κρηνες σ'ολες τις πηγες μια ιαχη θρυμματισμενη ξαναενωνεται
Ιαχη ζωης ολη ελιγμους μεσ'απο τις δροσιες ως την ηχω της που σαλπιζει
Στα πεζουλια των αστρων το γενναιο συναγμα των ασπιλων χεριων
Των χεριων μας που επλασαν με φως απο καρδια το ιδεατο τους σκιρτημα'''
Ω! σα μας ντυσουν οι ωρες το δικο τους ριγος κι uψωθει απ'τον τετοιον υμνο το ενθουσιασμενο παραναλωμα
Των κορμιων που κερδιζουν το αιμα τους σκυβοντας ολονυχτις στις ριζες της
Χιμαιρας!
δ
Σαν τις φρεσκοχυμενες οπτασιες που στιλβουν την πολυεδρη τυχη των κυνηγητων
τους μεσ'στο ξαγναντο
Κι αφηνουν τα μαλλια τους διθυραμβικα να πλεκονται μεσ'στις λατανιες φεγγερων
στοων
Σα φρουτα σπανια που γιορταζουνε το χνουδι του πιο χλοερου των θριαμβου
Σπινθηροβολωντας στις παλαμες γυναικων που ωραϊσαν τη διαυγεια
Σα μυθοι που εσπασαν τις πυλες των βουβων ανακτορων τους βοωντας μια καινουρια
αληθεια
Οι ωρες ερχονται που αγαπησαν τις ωρες μας
Μ'ανοιξιατικα χειλια και χορδες πτηνων που βγαινουν απ'το σφριγος τους
Χαραζοντας μια λεια καμπυλη στο κενο οι ωρες ερχονται που αγαπησαν τις ωρες
μας'''
Κι ειν'ολος τους ο αιθερας ποιημα που πλαταινει κι ανοιγεται
Σαν η πρωρα του υπνου μπαινει στη ζωη που ορεγεται αλλη ζωη
Σαν οι κολποι ανοιγουνε κρυφο σφυγμο κι απο τον καθε χτυπο τους ενα κοριτσι
βγαινει τραγουδωντας μυρτα
Τραγουδωντας μεσ'στα τουλια των χρωματιστων ανεμων
α! υπαρξεις περιουσιες'''
ε
Πυροξανθο μαστιγωμα! Πουπουλα εκτυφλωτικα σα στροβιλιζονται μεσα στ'αλωνια
Κι ο ανεμος τα λυμαινεται με θημωνιες που κρυβονται απο τη μονομαχια του
ηλιου
Οταν αρχιζει στα ξανθα κεφαλια των πρωτοβγαλτων περιπετειων
Εκρηξεις-οταν οι βηματισμοι των ποθων φλεγονται τρανταζοντας τις θυμωμενες
γεφυρες
Κι ολος ο κοπος σταζει σε διαμαντια
Κι ολος ο κοπος πεφτει απο τη δοξα ημερας που εγνωρισε το αχορταγο ξεδιπλωμα
της νεοτητας'''
Αιμα στην πραξη αυτη! Αιμα στις πραξεις μας-στις καυτερες αφες του γηινου
κοσμου αιμα!
Γιατι πεταξαμε μιαν αγκαλια φλοιους με χαραγμενα ονοματα στην αμμουδια που
ελπιζει παντα
Γιατι λασκαραμε ολα μας τα χαλιναρια κατακτωντας τις νωπες κοιλαδες της
νοτιας
Γιατι τρεμισαμε τα βλεφαρα της καθε μας συγκινησης μεσα σε πανδαιμονιο βομβων
και χρωματισμων
Πιστεψαμε τα Βηματα μας-ζησαμε τα Βηματα μας-ειπαμε τα Βηματα μας αξια!
στ
Μοχθος περιστεριων οι πλατες της ημερας γερνουν στην ευδια του ηλιου τους
Συγκορμα τρεμουν τ'απαραμιλλα πουλια στα λατρευτα ροδακινα
Ειναι το φως που ενστερνισθηκανε και τ'ανυψωνει ως τις καρδιες μιας υπαρξης
που αλλαζει
Ολους τους δρομους των ζεφυρων προς τα εκει που φλεγονται τα αισθηματα
Που ολα τα στηθη σφιγγουν τις εικονες τους ακατανικητα επαθλα μιας καθαρης
ζωης
Κι ειν'η μεγαλη προσμονη σπορος που σκιζει ολο το χωμα για να βρει την
ανοιξη
Απλωμα δυναμης βαθια κι ως τ'αστρα που αγναντευουν!
Α τα γυμνα κορμια στ'αετωματα του χρονου χαραγμενα-οι κυκλοι των ωρων
Που ηβραν τις ωρες μας και παλεψαν σωμα με σωμα ωσπου να λαμψει ο Ερωτας
Ο Ερωτας που μας παιρνει και μας ξαναδινει σα παιδια μεσ'στην ποδια της Γης!
ζ
Κι αυριο ειναι πρωι-μας εμεις σημερα θα καλπασουμε προς τις κρυψωνες του
ηλιου
Με χρυσες μπρατσερες θα βγουμε στον κινδυνο πιο περ'απ'τ'ακρωτηριο της
καλης ανταυγειας
Προς τις σπαθωτες φιλιες των υποσχεσεων που εστησαν κιοσκια μεσ'στη μεση της
χαρας
Υψωνοντας τις φλογες των σαν τ'αλαφρια κορμια της καλοσυνης
Θα ξαφνιασουμε τις θαρραλεες σφενδονες του οιστρου μιας ωκεανοποριας
Χτυπωντας τις παλαμες μας ωσπου ν'ακουσ'η Γη κι ανοιξει ολα τα πεταλα των
μυστηριων της
Κι αυριο ειναι πρωι-μα εμεις σημερα θα προσφερουμε τις ωρες μας προσαναμμα
στην αποφασισμενη προελαση
Κι ας παν τα τραυματα της λυπης σ'αλλο μουχρωμα-σ'αλλον λιμναιο καθρεφτη να
σωπασουν
Ας κρυφτουν οι κυκνοι των ευαισθησιων μεσ'στη χλωριδα μιας ψιθυρισμενης
οασεως
Τα οργωματα της λεβεντιας ειναι για θουρια πρασιναδας λυγισμενης με ανεμο και
λογο!
Οι κλεψυδρες του αγνωστου
Le temps est si clair que je tremble qu'il ne finisse'''
Andre Breton
Στον Ανδρεα Εμπειρικο
Οι κλεψυδρες του αγνωστου
α
Θυμωνει ο ηλιος, ο ισκιος του αλυσοδεμενος κυνηγαει τη θαλασσα
Ενα σπιτακι, δυο σπιτακια, η φουχτα που ανοιξε απο τη δροσια και μυρωνει τα
παντα
Φλογες και φλογες τριγυρνουν ξυπνωντας τις κλειστες πορτες των γελιων
Ειναι καιρος να γνωριστουνε οι θαλασσες με τους κινδυνους
Τι θελετε ρωτα η αχτιδα, και τι θελετε ρωτα η ελπιδα κατεβαζοντας τ'ασπρο της
ποκαμισο
Μα ο ανεμος στερεψε τη ζεστη, δυο ματια σκεπτονται
Και δεν ξερουν που να καταληξουν ειναι τοσο πυκνο το μελλον τους
Μια μερα θα'ρθει που ο φελλος θα μιμηθει την αγκυρα και θα κλεψει τη γευση
του βυθου
Μια μερα θα'ρθει που ο διπλος εαυτος τους θα ενωθει
Πιο πανω η πιο κατω απο τις κορυφες που εραγισε το αποψινο τραγούδι
Του Εσπερου, δεν εχει σημασια, η σημαια ειναι αλλου
Ενα κοριτσι, δυο κοριτσια, γερνουν στα γιασεμια τους κι αφανιζονται
Μενει ενα ρυακι να τα εξιστορησει μα εσκυψαν να πιουν εκει ακριβως οι νυχτες
Μεγαλα περιστερια και μεγαλα αισθηματα καλυπτουν τη σιγη τους
Φαινεται πως το τετοιο παθος τους ειναι ανεπανορθωτο
Και κανεις δεν ξερει αν ερθει ο πονος να γδυθει μαζι τους
Σπανιζουνε οι παγιδες, αστρα γνεφουνε στους εραστες τα μαγια τους
Ολα σκιρτουνε, συσπειρωνονται-ηρθε φαινεται πια η αθανασια
Που ζητανε τα χερια σφιγγοντας τη μοιρα τους που αλλαξε σωμα κι εγινε ανεμος
Δυνατος-η αθανασια φαινεται ηρθε.
β
Υπερηφανα χορτα, ο φιλος εχασε το φιλο του, ολα εκει αναπαυονται
Μια σκληρη φωνη κατοικησε σ'αυτη την πεδιαδα
Μια βουλιαγμενη σαυρα συρθηκε στην επιφανεια
Εσεις που ησαστε οταν κοπηκε ο λαιμος μιας τετοιας μερας
Που ησαστε, φυλλα με φυλλα, σιγοπερπαταει ο κοσμος
Σκαζουν τα φρουτα στο κατωφλι ενος λυγμου
Κανεις δεν αποκρινεται
Ω μεθυσμενο μονοπατι που εψαξες την τρυφεροτητα
Στα δαχτυλα του κοπου και σε τρομαξαν οι αυγες που χαραζαν
Ριψοκινδυνευοντας το φως τους τυλιγμενο δασος κατω απ'τη σιωπη.
Μητε ριγμενα ζαρια δεν ξαμωνουν κατα τετοιο τροπο την εμπνευση
Μητε στυμμενοι θορυβοι δεν εξαντλουνε κατα τετοιο τροπο την πνοη
Πολυχρωμα φουγαρα πεμπουνε την απιαστη μελαγχολια τους
Στις αψιδες που τρεμουν, τρεμουν τα πουλια επιδιδονται στο μετρημα των ονειρων τους
Ακουγεται η κωπηλασια στην τεφρα που αφησε σημαδια νεοτητας
Και κανεις δεν ξερει απο που ανοιγει αυτο το στηθος
Και κανεις δεν ξερει απο ποτε αρχισε να ζει
Στις σγουρες αγωνιες τους νιωθουνται οι φωνες αποκεφαλισμενες
Που τρυπουνε το εδαφος πυρινα κλαδια μιας πολιτειας υδατινης
Ω Γαληνη που λυνεσαι, ρευστη παρουσια στις κορες των ματιων
Στις αρπαγες του υπνου στα μελισσια των χωρων της θυμησης!
γ
Πιο μακρια πολυ μακρια το πραο τραπεζομαντιλο-η συναντηση
Καλημερα ποταμακι μου, ειμαι μοναχος, ειμαστε κι οι δυο μοναχοι μας
Τα κρυσταλλα ευωδιασανε, τωρα μας λειπει μονο ενα καραβι
Ενα μαντιλι μονο για να διαγνωσουμε το τελος
Γιατι τοσους φακελους ελαβα γεματους συννεφα και θυελλες
Που διψω ενα στομα να μου πει: ουρανος, και να πλευσουμε μαζι στο δελτα των
ελπιδων'''
Ετσι θα βγουμε απ'το μυαλο μας, οι κισσοι μεγαλωσαν τους τοιχους του απογεματος
Με αμμο βαφτιστηκαν τα λογια στις καρινες βαφτηκαν κατραμι ετοιμα
Να σαλπαρουν αν τους πει ο Ερωτας-τα λογια
Ω ποταμακι ποταμακι, καλημερα του ηλιου απανθισμα της εξοχης
Κατα που θαυμαζεται ο ανεμος πες μου κατα που ξεχυνονται οι κελαηδισμοι
Ποιαν οχθη αρεσουν, σημερα ειμαι νεος
Ειμαι καλος ως τις πηγες του γελιου μου, εκτοξευω χιμαιρες
Ριπιδια δυσαναγνωστα, τεφτερια κατασπρα καμωμενα γι'αγγελους
Κι απο καθε αδιαφορια σερνεται μια ξεσχισμενη ευχη
Που μαζευω-σημερα ειμαι νεος, αυτο μου αρκει
Αυτο μου δινει το αιμα μου πιο κοκκινο, ενα χελιδονι κοκκινο, ενα γραψιμο
κοκκινο
Θα'ρθουν πολλες γυναικες να το μοιραστουν ωσπου να γινουν διαφανες
Θα'ρθουν πολλες ματαιοτητες για να τις μοιραστουνε
Η ευθυμη φασαρια μοιαζει ατελειωτη, σπιθες αγγιζουν τα μετεωρα μετωπα
Κι ολο το μυστικο αληθευεται σιγα σιγα, γλυκα γλυκα γινεται μερα
Σωμα ζωντανο, υπαρξη, ανθρωπος.
δ
Ποιο μεταλλο να ειν'αυτο που κρυωνει τα ματια ποια χαμενη νεοτητα
Που μαζευει το ελεος λιγων στιγμων σε μια κλωστη ασυγκινητη-ποια να'ναι
Δεντρα σωπασαν, πετρες μοιασανε στις πετρες, καβαλαρηδες εφυγαν
Ψαχνουν τα μανταλα μιας αλλης πυλης μα ποια να'ναι αυτη
Σε ποιο καρδιοχτυπο αραγε να βρισκεται, κλεινουν οι ελπιδες τα παραθυρα,
βραδιαζει ο πονος
Ποιος ειναι εδω, κανεις δεν ειναι-χωμα ηχολογαει το χωμα
Κι ομως πρεπει να βρει ενα νομισμα η ζωη
Αφου δεν ειναι ο ερωτας, αφου δεν ειναι ο ερωτας
Ο ερωτας ποιος ειναι-η ζωη μετριεται με σφυγμους, η χαρα με απελπιδες χειρονομιες
Μυλοι απανω στις κορφες ασπρισαν τα ταξιδια τους
Η ζωη μετριεται με παλμους, παλλεται η λυμενη ζωνη της εσπερας
Φεγγιζουν γοητειες στα μακρη, μια βαρκουλα χανεται ευχαριστημενη
Κανενα κυμα δεν κραταει στο στηθος του κακια
Οι ανθρωποι μοιαζουν, παρομοιαζουνται με τις κραυγες των φαρων
Φευγουνε για να παν αλλου και βγαινουνε στη θαλασσα
Ποια θαλασσα
Να'ναι αυτη που δε θυμαται τις λευκες στιγμες της μα ξαναμασαει τα λογια της
Λυπες που γινανε σεντονια και χτυπουν στον ανεμο για να στεγνωσουν, και
ξαναχτυπουν στον ανεμο για να'ναι οι γλαροι
Διπλα τους, στο πλευρο τους, ποιες να'ναι αυτες
Ποιος κοπος ημερος, ποια σπασμενη ενοτητα, ποιος θρηνος
Ω χαρα τραυματισμενη, μιας στιγμης χωρητικοτητα που κλονιζει αιωνες!
ε
Ειναι κοντα η πτυχη του ανεμου που θροει το γαλαζιο της περιστερεωνα-η
χυμωδης πτυχη
Που ζυγιζει στο χνουδι της ερεθισμενες αιωρες
Οταν τα γελια μυτερα σπανε τα τσοφλια της αυγης αγγελνοντας το ηλιοβγαλμα
Κι ολο το προσωπο της γης λαμπει απο μαργαριτες
Οχι, δεν ειναι σημερα η στερνη μας λεξη, δεν τελειωνει ο κοσμος
Δε λιωνει σημερα η ελπιδα μου, με χλωρα σπαρτα γεμιζει τις φωλιες των ηχων
Ευθυμα στοματα φιλησαν κοριτσια, στα κερασια κρεμασαν την ηδονη
Δεντρα μεγαλα σταζουνε ηλιο ειναι ακακα και σκεπτονται σαν ισκιοι που
τρεχουνε
Για κατι ωραιο-σημερα ειναι ωραιο το προβαλλομενο οραμα
Δροσερο μεσημερι αφησμενο σα βαρκα που επλευσε ολο παθος
Στοιβαγμενη τραγουδια και σινιαλα που τρεμουν σα βουνοκορφες
Μακρια μακρια ειναι οι μαρμαρινες επαυλεις των γυμνων γυναικων
Η καθεμια τους ητανε αλλοτε σταγονα
Η καθεμια τους ειναι τωρα φως
Περνουνε το φουστανι τους οπως περνα η μουσικη στους λογους το στεφανι της
Και ζουνε μεσ'στον υπνο τους κισσους που ζωνουν
Μακρια μακρια ειναι οι καπνοι των λουλουδιων οι οριζοντιες λιμνες των
ναρκισσων
Τιμονιερηδες κεφατοι οδηγουν εκει τα σκαφη των γοητειων
Γερμενοι στο'να τους πλευρο-τ'αλλο τους ειναι θαλερος τοπος ευωχιων
Τοσες δα μελισσες και τοσες δα κλεψυδρες ιστορουνε κι υφαινουνε το ανθρωπινο
ειδος
Σ'ενα πελωριο διαστημα χυνεται το φως
Γεμιζει οραματα γλυπτα κι ειδωλα φεγγους
Ειναι τα ματια πια που κυριαρχουν-η γη τους ειναι απλη και κορυφαια
Καλοσυνης κοιτασματα ενα ενα, σα φλουρια κομμενα μεσ'στον ηλιο
Μεσ'στα χειλια, μεσ'στα δοντια, ενα ενα τ'αμαρτηματα
Της ζωης, αγαθα ξεφλουδισμενα.
στ
Νυχτερινο υφαντουργημα
Των κρινων φλοισβος που γυμνωνει τ'αυτια και διασκορπιζεται
Νιωθω στους ωμους της ζωης το σκιρτημα που βιαζεται ν'αδραξει το εργο
Νιοτη που θελει αλλη μια ευκαιρια αιωνιοτητας
Και στην ευνοια των ανεμων ριχνει το κεφαλι της αδιαφορωντας
Υπαρχει ενα στηθος που χωραει τα παντα, μουσικη που κυριευει, στομα που
ανοιγει
Σ'αλλο στομα-κοκκινο παιγνιδι κλαδεμενο απ'τον ιλιγγο
Ακομα ενα φιλι και θα σου πω για ποιο σκοπο τις σιωπες μου ματωσα ετσι
Ακομα ενα χιλιομετρο και θα σου δειξω γιατι βγηκα σ'ενα τετοιο αγναντεμα
Οπου παθαινεται ο λυγμος ζητωντας αλλ'αστερια
Ψαχνοντας με φθαρτες χειρονομιες την αμμο που αφησαν ανασκαμμενη των ερωτων οι
σπασμοι
Δοθηκαν τα φτερα στα δευτερολεπτα
Φευγει ο κοσμος, αλλος ερχεται, στην παλαμη του διαβαζει ροδα και γιορτες
Φευγει ο κοσμος, ειμαι σ'ενα κυμα του, εμπιστευομαι ολος στη φορα του
Μετωπα φεγγουν, δαχτυλα ερευνουν τον υπνο που πιστευουνε
Μα ποια βουη, ποιο σπηλαιο ειναι αυτο που καλει την αγνοτητα
Γλαρου στιγμη οριζοντια επανω απο τα παθη, βαρκα ευτυχισμενη, ορμητηριο
αναπαντεχο
Θα βγω στις ασπρες πυλες του μεσημεριου χτυπωντας με λαλιες τα γαλανα
αναστασιμα
Κι ολα τα κρυα νησια θ'αναψουν τα μαλλια τους για να σεριανισουν
Με αθωες φλογες και με βοτσαλα τα ερωτικα πελαγη
Θα μηνυσω στα γυμνα καλοκαιρια την πιο σιγουρη στιγμη της πλωρης
Που χαρουμενη σχιζει τις υγρες ελπιδες των απλων καλων ανθρωπων.
ζ
Στην αγνοια ξεκουραζεται ο ουρανος
Στην κουπαστη του υπνου ο ανθρωπος
Τυχερος αιχμαλωτος μιας φλογας που αθωωνεται γραφοντας τ'αρχικα της στο
σκοταδι
Απλωμενο σ'αλλον κοσμο των κλειστων βλεφαρων προνομιουχο
Πιο κοντα στην κλειδαρια
Μεγαλου μυστικου που ανυποπτο σαλευει προς τη λυτρωση
Εφαρμοζει ο ποθος τις εικονες του, ζωη που υπαρχει σ'αλλη ζωη
Αιμα που τρεχει απο τα ματια μου, στις πραξεις των ηρωων του (αστρο εχεμυθο)
Και τρεμει ο μοχθος των χεριων μου, υψωνεται ως τα χρωματα του θυρεου της
ληθης
Βλεπω το γελιο που εγραψε τη μοιρα του
Βλεπω το χερι που εδωσε το ριγος του
Και τυλιγομαι συννεφα που ευκολα ξεδιαλυνει μια φτυαρια ουρανου καθαριου.
Εμπιστο φως ξαναγεμιζεις το αλσος μου, ετοιμος ειμαι στο προσκαλεσμα σου
Ειμαστε δυο, και παρακατω η ακροθαλασσια παλι με τις πιο γνωριμες κραξιες των
γλαρων
Οπου κι αν βαλω πλωρη εδω αραζω, το σκοταδι με χρωσταει στο φως
Η γη στη θαλασσα, η φουρτουνα στη γαληνη
Κρεμασμενος απ'τα κροσσια μιας αυγης που εξαγνισε τα νυχτια παρελθοντα
Γευομαι τους καινουριους ηχους, αθλους της δροσιας που επιστεψαν στα δεντρα
Μια χλωρη παρουσια προχωραει στις ριζες της κι αποκταει τη μερα
Σαν καρδια που μπαινει πια στη θεση της
Σα γυναικα που νιωθει πια τα νιατα της
Και χαριζει ανοιγοντας τους κοσμους των ματιων της ηδονη ανεξαντλητη
Μερα ξανθη, του ηλιου ανταμοιβη και του Ερωτα.
Σποραδες
Ελενη
Με την πρωτη σταγονα της βροχης σκοτωθηκε το καλοκαιρι
Μουσκεψανε τα λογια που ειχανε γεννησει αστροφεγγιες
Ολα τα λογια που ειχανε μοναδικο τους προορισμον Εσενα!
Κατα που θ'απλωσουμε τα χερια μας τωρα που δε μας λογαριαζει πια ο καιρος
Κατα που θ'αφησουμε τα ματια μας τωρα που οι μακρινες γραμμες ναυαγησαν στα συννεφα
Τωρα που κλεισανε τα βλεφαρα σου απανω στα τοπια μας
Κι ειμαστε-σα να περασε μεσα μας η ομιχλη-
Μονοι ολομοναχοι τριγυρισμενοι απ'τις νεκρες εικονες σου.
Με το μετωπο στο τζαμι αγρυπνουμε την καινουρια οδυνη
Δεν ειναι ο θανατος που θα μας ριξει κατω μια που Εσυ υπαρχεις
Μια που υπαρχει αλλου ενας ανεμος για να σε ζησει ολακερη
Να σε ντυσει απο κοντα οπως σε ντυνει απο μακρια η ελπιδα μας
Μια που υπαρχει αλλου
Καταπρασινη πεδιαδα περ'απο το γελιο σου ως τον ηλιο
Λεγοντας του εμπιστευτικα πως θα ξανασυναντηθουμε παλι
Οχι δεν ειναι ο θανατος που θ'αντιμετωπισουμε
Παρα μια τοση δα σταγονα φθινοπωρινης βροχης
Ενα θολο συναισθημα
Η μυρωδια του νοτισμενου χωματος μεσ'στις ψυχες μας που οσο παν κι
απομακρυνονται
Κι αν δεν ειναι το χερι σου στο χερι μας
Κι αν δεν ειναι το αιμα μας στις φλεβες των ονειρων σου
Το φως στον ασπιλο ουρανο
Κι η μουσικη αθεατη μεσα μας ω! μελαγχολικη
Διαβατισσα οσων μας κραταν στον κοσμο ακομα
Ειναι ο υγρος αερας η ωρα του φθινοπωρου ο χωρισμος
Το πικρο στηριγμα του αγκωνα στην αναμνηση
Που βγαινει οταν η νυχτα παει να μας χωρισει απο το φως
Πισω απο το τετραγωνο παραθυρο που βλεπει προς τη θλιψη
Που δε βλεπει τιποτε
Γιατι εγινε κιολας μουσικη αθεατη φλογα στο τζακι χτυπημα του μεγαλου ρολογιου στον τοιχο
Γιατι εγινε κιολας
Ποιημα στιχος μ'αλλον στιχο αχος παραλληλος με τη βροχη δακρυα και λογια
Λογια οχι σαν τ'αλλα μα κι αυτα μ'ενα μοναδικο τους προορισμον: Εσενα!
Κοιμωμενη
Χαραζεται η φωνη μεσ'στον τρεμαμενο ανεμο και μεσ'στα κρυφια δεντρα του εσυ
αναπνεεις
Ειναι ξανθη καθε σελιδα του υπνου σου κι οπως κινας τα δαχτυλα σου
μια φωτια σκορπιζεται
Μεσα σου με παρμεν'απο τον ηλιο αχναρια! Και ουριος πνεει ο κοσμος των
εικονων
Και η αυριο δειχνει ολογυμνο το στηθος της σημαδεμενο απο το αναλλοιωτο αστρο
Που νυχτωνει το βλεμμα καθως οταν παει να εξαντλησει ενα στερεωμα
Ω μην ανθεξεις πια στα βλεφαρα
Ω μη σαλεψεις πια μεσα στους θαμνους του υπνου
Ξερεις ποια ικεσια στα δαχτυλα το λαδι αναβει που φρουρει τις πυλες της αυγης
Ποιο δροσερο φανερωμα θροϊζει μεσ'στην προσδοκια η χορταριασμενη αναμνηση
Εκει που ελπιζει ο κοσμος. Εκει που ο ανθρωπος δε θελει παρα να'ναι ο
ανθρωπος
Μονος του και χωρις καμια Ειμαρμενη!
Ελιγμος
Στα μαβια κροσσια της οδυνης
Στ'αγαλματα της αγωνιας
Στις υγρες σιωπες
Υπαρχει ενα προσωπο
Τοσο πολυ βγαλμενο απο τα δακρυα
Τοσο ακατανοητο
Τοσο ζεστο στο χερι που του γνεφει
Εν'αλλο προσωπό
Μια οπτασια με πυρσους που σχιζει την ερημωση
Καβαλα η νυχτα στις οροσειρες της
Με αστρα σαν νοηματα που σφεντονιστηκαν
Αλλοτε απ'την παιδικη τους ηλικια
Και δινουνε κατευοδιο της ζωης
Επανω στις ανηφοριες του οικτου.
Υπαρχει
Μια τρυφερη καμπυλη που χρωστα στον πονο
Την περιπετεια της φωτοχυσιας της
Ενας φακος που ενωνει τ'αμαρτηματα
Σαν υπτια σπλαχνα που'ριξεν η τυχη
Εκει
Ενας καλος απ'τη σκια που τον μαγευει τοιχος
Κανει γωνια πριν απο το κλαμα
Υστερα φτανουν οι κορμοστασιες του ολεθρου
Δεντρα με μονη επιπλωση τα δαχτυλα τους
Με μονη πιστη την ξεριζωμενη τους λαλια
Ειναι καλο να μη μιλαν εκεινοι που εζησαν
Οι αλλοι βαστουν στα χερια οιμωγες
Τρεχοντας περα σαν αβαφτιστες φτερουγες
Εζησαν
Ενα πηγαδι ανοιγει φοβους επειτ'απο καθ'ελπιδα του
Γιατι να τρεμει αυτο το συρμα
Τουτο το πουλι ποιο βλεμμα να τροφοδοτει
Τι θελουμε
Υπαρχει
Ενα σβησμενο προσωπο σε καθε αυλαια ληθης.
Ευα
Αφηνεσαι με κυμα στη σιωπη
Που ερημωνει την κατοικημενη ελπιδα μου
Ενα δασακι πλαϊ στη φωτια
Στοιχημα των νυχτερινων ανεμων
Ενα βηματισμα σκιας στην οχθη της Χιμαιρας
Ενα δωματιο
Δωματιο των απλων ανθρωπων
Ενα μυστικο
Πλυμενο κι απλωμενο στη ματια που θελγει
Στη ματια σου η στο υψος του ηλιου της
Ολος μου ο βιος γινεται μια λεξη
Ολος ο κοσμος χωμα και νερο
Κι ολες οι φλογες των δαχτυλων μου
Βιαζουν τα χειλη της ημερας
Κοβουν στα χειλη της ημερας
Το κεφαλι σου
Αντιμετωπο στη μοναξια του ονειρου.
Αιθριες
Τα μυρισμενα χειλη
της ημερας φιλουσι
το αναπαυμενον μετωπον
της οικουμενης.
Ανδρεας Καλβος
1
Ονομα δροσερο σα να μεγαλωσε στο πελαγος
Η να'ζησε με μια γαλαζιαν ανοιξη στα στηθια
Φερνει σιμα τον κοσμο. Κι ειναι η μερα
Που αρχισε απο μεσα της η ενδομυχη
Ανατολη που ξεχασε τα δακρυα
Δειχνοντας μεσ'στους χωρους των ματιων
Γηινα θρυμματα ευτυχιας.
2
Ουρανος καθαροαιμος
Δαχτυλα που τα πηρε ρυακι
Περασμενο απ'τον υπνο
Στα χλωρα δαφνοφυλλα
Γυμνη κειτεται η μερα.
3
Η στιλπνη αισθηση παιρνεται στα ματια
Υλη ξεσηκωμενη απο το χωμα
Επιπεδο του επανω ανεμου
Ω ταξιδι ευφροσυνο
Καθε στιγμη πανι που αλλαζει χρωμα
Και κανεις
Κανεις ιδιος
Στο απαραλλακτο διαστημα.
4
Χρυσιζει ο κοπος του καλοκαιριου η δικαιη
Του ηλιου υποσταση. Να σταχυα
Προσωπα γυμνα
Καμενα στο αισθημα!
Κι ο καμπος κυματιζει ο Ερωτας
Κυματιζει ο κρυφιος κοσμος
Καθαρος υμνος του βιου.
5
Τα κοριτσια που πατησαν τα λιγα
Λογια μεγαλωμενα του ηλιου
Γελασαν! Και ποια κινηση
Στις ασπρες πασχαλιες
Στις φυλλωσιες που ανιδεες
Σκεπασαν τις κακες πραξεις των ισκιων
Τις κρυφες γαμηλιες σταλαγματιες
Ονειρα νιονυφα! Δεν τ'απαρνιεται ο χρονος
Και στο χνουδι του βρισκουν την εικονα τους.
6
Λιγοστευουν στα ματια οι στεγες των πουλιων
Φως παλι φως η ψυχη που μαχεται
Υπερηφανη κλαγγη μακρια του κοσμου
Οπλο και σφριγος
Κι η αληθεια η φουχτα του νερου
Καθαρου πριν απ'τη διψα
Στο απειρο.
7
Το σταφυλι αυτο που διψασε η ψυχη
Γεμισμενη απτοητο ανεμο
Η θητεια του καλοκαιριου
Στα πευκα και στα κυματα
Ενας ερωτας ασπρος και γλαυκος
Με γυμνες ωρες
Που κραταν στα δαχτυλα την υπαρξη
Κυματιστη
Ξεφυλλισμενη
Ελευθερη
Σαν φως
Στα πλατια ενδομυχα δωματα.
8
Μια ιππασια στα συννεφα
Μια καμαρη οπου γδυθηκε κοριτσι αγαπημενο
Ενα μπουκετο ημερες υστερ'απο τη βροχη
Ο ηλιος
Εγω
Που εσκαψα τοσες νυχτες για να τον ξαφνιασω
Δινοντας μια σπρωξια στην αναμφιβολη
Ευτυχια
Ναι το εαρινο αποσπασμα
Μου αφηνει την καρδια
Μου αφηνει τη γοητεια
Να νιωθομαι παντοτε αλλου ενω γερνω εδω περα
Ω! λυγισμενη ευωδια
Κλωναρι κρυο παιδι νερου
Αγαθο μονοπατι.
9
Κυκνοι σαλευουν τα πηγαια ονοματα της ωρας
Ωρες κεντουν τα χερια μου στη χαραυγη
Σαν τοξα που σκιρτουν σε καθε διαβα χιμαιρας
Και παιζουν οπως παιζω
Και γλυστρουν
Οι ελπιδες ερχονται.
10
Καταστηθα στο ρευμα
Ψαρι που ψαχνει διαυγεια σ'αλλο κλιμα
Χερι που δεν πιστευει τιποτε
Δεν ειμαι σημερα οπως χτες
Οι ανεμοδειχτες μ'εμαθαν να νιωθω
Λιωνω τις νυχτες τις χαρες γυριζω απ'την αναποδη
Σκορπαω τη ληθη ανοιγοντας εναν περιστερεωνα
Φευγοντας απ'την πισω πορτα τ'ουρανου
Χωρις μιλια στο βλεμμα
Καθως παιδι που κρυβει ενα γαριφαλλο
Μεσ'στα μαλλια του.
11
Χωρις γυαλι στη δροσο αυτη που κλαιει
Απο χαρα χωρις γαζιες την ανοιξη
Χαδιαρα που εμπιστευεται τις φυλλωσιες της
Σ'ολο τον ισκιο της αναπνοης μου σημερα
Αυριο
Γελιο ανασκελο
Σ'ενα μαντιλι που εχασε τις τεσσερις του ακρες
Σκορπια μοναξια.
12
Στο ρυακι που λιαζεται
Σαν ημερησιο επιθετο
Μιλει ο κορυδαλλος
Δεν ξερει καν πως βρεθηκε
Να ζει σ'ενα σεριανι
Ατελειωτο
Πως ηπιε τοσες πρωινες στιγμες
Και σχιζει με το φεγγος του
Τη αιωνιοτητα
13
Ακυβερνητη ζωη
Σχεδια με χερια που διανυχτερευουν
Αγγιζοντας τα συννεφα
Σαν πανια
Σα θαυματα
Γλαρων που υψωσαν ως εκει την παρθενια τους
Φεγγοντας τις ελπιδες με μικρες καρδιες ανθρωπων
Ω νεοτητα
Πληρωμη του ηλιου
Αιματινη στιγμη
Που αχρηστευει το θανατο
14
Πουλια στα χιλια χρωματα
Των ενθουσιασμων
Ελαφρα καλοκαιρια
Στεγες κοντα στον ουρανο μολις
Που αγγιζουνε
Θ'αδειασουμε τη σταμνα
Θα γινουμε γλαυκοι
Δωρητες του πελαγους
15
Ηβη της μερας πρωτη κρηνη της χαρας
Η αρχαια μυρσινη τιναζει τη σημαια της
Θ'ανοιξει ο κολπος των κορυδαλλων στο φως
Κι ενα τραγουδι θα σταθει μετεωρο
Σπερνοντας τα χρυσα κριθαρια της φωτιας
Στους πεντε ανεμους
Λευτερωνοντας τη γηινη ομορφια.
16
Ναι οι μηλιες ανθιζουν
Με μιαν ανασα μουσικης μεσα στα φυλλα
Δακρυβρεχτες μορφες καρπων μετεωριζονται
Απαλα
Μεσα στ'αμιλητο νερο της κολυμπηθρας του ηλιου
Ναι θα στολισουμε τη γη
Θα σφιξουμε τη μερα
Θ'αλαλαξουμε
Στο στηθος της αληθινης μητερας.
17
Ετσι μιλει μικρη γαλαζοαιματη
Που βγηκε απο κοχυλι με δροσια στα χειλη
Φιλη ξανθη της θαλασσας.
18
Μακρινη αφοσιωση μια μερα ελπιζει
Σφιγγει στο στηθος της τα δεντρα τα παιδια της
Κοιταζει τη μελλουμενη σοδεια
Φυλλα καρπους ανθους πολυκλαδα ονειρα
Θα'χει βροχες κι ανεμους για να τ'αναθρεψει
Θα'χει κοιλαδες για να τ'αναπαψει
Και για να τα πονεσει-μια βαθια καρδια.
19
Η σαρκα της ιτιας η αρχεγονη φωτια της νιοτης
Η ανεκμεταλλευτη μιλια της ευωδιας της γης
Η ριζα η σπιθα η αστραπη το συννεφο
Σκαψιμο διχως τελος με χαρα και ιδρωτα
Μεσα στα μεταλλεια της καρδιας
Μεσα στα ματωμενα σπλαχνα της οδυνης
Διαβα μεσ'απο τους πορθμους της θυμησης
Πιο μακρια ολοενα πιο μακρια πιο περα
Εκει που σβηνει τη μορφη της η ερημος.
20
Κατασταλαγμενη μουσικη
Στους βυθους των μενεξεδων
Χωμα νοτισμενα απο
Αρχαια ρεμβη εφταχρωμη
Μολις ακουγεται μακρια
Το καρδιοχτυπι
Κι οι αθωοι του καημοι
Πιδακες χρυσανθεμων.
21
Μια τετοια συντυχια
Το ροδο κι ο κρουνος της μερας
Το εμφυτο παθος κι η αποθεωση
Το καθε τι προσαναμμα χαρας
Το καθε τι χερι του χαιρε
Μεγαλη ασβεστοχρισμενη αυγη
Στην προσθαλασσωση του πρωτου ονειρου
Φλυαρη μαρμαρυγη
Εξοδος
Στην υπαιθρια λευτερια των κρινων.
Η συναυλια των γυακινθων
1
Στασου λιγακι πιο κοντα στη σιωπη και μαζεψε τα μαλλια της νυχτας αυτης που
ονειρευεται γυμνο το σωμα της. Εχει πολλους οριζοντες, πολλες πυξιδες, και
μια μοιρα που καιει ακουραστη καθε φορα και τα πενηντα δυο χαρτια της. Υστερα
ξαναρχιζει με κατι αλλο-με το χερι σου, που του δινει μαργαριταρια για να
βρει εναν ποθο, ενα νησιδιο υπνου.
Στασου λιγακι πιο κοντα στη σιωπη κι αγκαλιασε την πελωριαν αγκυρα που
ηγεμονευει τους βυθους. Σε λιγο θα'ναι στα συννεφα. Κι εσυ δε θα
καταλαβαινεις, μα θα κλαις, θα κλαις για να σε φιλησω, κι οταν παω ν'ανοιξω
μια σχισμη στο ψεμα, ενα μικρο γαλανο φεγγιτη στη μεθη, θα με δαγκασεις.
Μικρη, ζηλιαρα της ψυχης μου σκια, γεννητρα μιας μουσικης κατω απ'το
σεληνοφωτο.
Στασου λιγακι κοντα μου.
2
Εδω-μεσα στα πρωιμα ψιθυρισματα των ποθων, ενιωσες για πρωτη φορα την οδυνηρη
ευτυχια του να ζεις! Μεγαλα κι αμφιβολα πουλια σχιζαν τις παρθενιες των
κοσμων σου. Σ'ενα σεντονι απλωμενο εβλεπαν οι κυκνοι τα μελλοντικα τους
ασματα κι απο καθε πτυχη της νυχτας ξεκινουσαν τιναζοντας τα ονειρα τους
μεσ'στα νερα, ταυτιζοντας την υπαρξη τους με την υπαρξη των αγκαλιων που
προσμεναν.
Μα τα βηματα που δεν εσβησαν τα δαση τους αλλα σταθηκαν στη γλαυκη
κωχη τ'ουρανου και των ματιων σου τι γυρευαν? Ποιο εναστρο αμαρτημα πλησιαζε
τους χτυπους της απελπισιας σου?
Μητε η λιμνη, μητε η ευαισθησια της, μητε το ευφλεκτο φαντασμα δυο
συνεννοημενων χεριων δεν αξιωθηκαν ποτε ν'αντιμετωπισουν ενα τετοιο ροδινο
αναστατωμα.
3
Εμβρυο πιο φωτεινης επιτυχιας-μερα λαξεμενη με κοπο πανω στ'αχναρια του
αγνωστου.
Οσο πληρωνεται το δακρυ, ξεφευγει απ'τον ηλιο.
Κι εσυ που μασας τις ωρες σου σαν πικροδαφνη γινεσαι οιωνος τρυφερου ταξιδιου
μεσ'στην αθανασια.
4
Πεντε χελιδονια-πεντε λογια που εχουν εσενα προορισμο. Καθε λαμψη κλεινει
απανω σου. Πριν απλοποιηθεις σε χορτο αφηνεις τη μορφη σου απανω στο βραχο
που πονει ανεμιζοντας τις φλογες του προς τα μεσα. Πριν γινεις γευση μοναξιας
τυλιγεις τα θυμαρια θυμησες.
Κι εγω, φτανω παντοτε ισια στην απουσια. Ενας ηχος κανει το ρυακι, κι οτι πω,
οτι αγαπησω μενει αθικτο στους ισκιους σου. Αθωοτητες και βοτσαλα στο βυθο
μιας διαυγειας. Αισθηση κρυσταλλου.
5
Περνωντας και παιρνοντας το χνουδι της ηλικιας σου ονομαζεσαι ηγεμονιδα.
Φεγγει το νερο σε μια μικρη παλαμη. Ολος ο κοσμος ανακατωνει τις μερες του
και στη μεση της μεθης του φυτευει ενα ματσο γυακινθους. Απο αυριο θα'σαι η
επισημη ξενη των αποκρυφων σελιδων μου.
6
Μεσα στα δεντρα τουτα που θα επιζησουμε το αιθριο προσωπο σου. Η αγκαλια που
θα μετατοπισει ετσι απλα τη δροσια της. Ο κοσμος που θα μεινει χαραγμενος
εκει.
Ω τα κλεισμενα λογια που εμειναν μεσ'στους φλοιους των ελπιδων, στους
βλαστους των νιοκοπων κλαριων μιας φιλοδοξης μερας-τα κλεισμενα λογια που
πικρανανε τ'ομοιωμα τους κι εγιναν οι Υπερηφανειες.
7
Συγκινηση. Τα φυλλα τρεμουν ζωντας μαζι και ζωντας χωριστα πανω στις λευκες
που μοιραζουν ανεμο. Πριν απ'τα ματια σου ειναι αυτος που φυγαδευει αυτες τις
θυμησες, αυτα τα βοτσαλα-τις χιμαιρες! Η ωρα ειναι ρευστη κι εσυ στυλωνεσαι
πανω της ακανθινη. Συλλογιζομαι αυτους που δε δεχτηκανε ποτε ναυαγοσωστικα.
Που αγαπουν το φως κατω απ'τα βλεφαρα, που σα μεσουρανησει ο υπνος αγρυπνοι
μελετουνε τ'ανοιχτα τους χερια.
Και θελω να κλεισω τους κυκλους που ανοιξαν τα δικα σου δαχτυλα, να εφαρμοσω
επανω τους τον ουρανο για να μην ειναι πια ποτε ο στερνος τους λογος αλλος.
Μιλησε μου, αλλα μιλησε μου για δακρυα.
8
Στο βυθο της μουσικης τα ιδια πραγματα σ'ακολουθουν μετουσιωμενα. Η ζωη
παντου μιμειται τον εαυτο της. Κι εσυ κρατωντας το φωσφορο στην παλαμη σου
κυκλοφορεις ασαλευτη μεσα στις ινες της πελωριας τυχης. Και τα μαλλια σου
ποτισμενα στην Ενατη καμπυλωνουν τις θυμησες και περνουν τους φθογγους στο
στερνο αετωμα της αμφιλυκης.
Προσεξε! Η φωνη που αλλοτε ξεχνουσες ανθιζει τωρα στο στηθος σου. Το κοραλλι
αυτο που αναβει ολομοναχο, ειναι το ταξιμο που δεν εστερξες ποτες σου. Κι η
μεγαλη πυρα που θα σ'αφανιζε ειναι αυτος ο αναλαφρος ιλιγγος που σε δενει
μ'αποχρωση αγωνιας στα λοισθια των μενεξεδων.
Στο βυθο της μουσικης συνταξιδευουμε'''
9
Εγω δεν εκανα τιποτε αλλο. Σε πηρα οπως εσυ πηρες την αμεταχειριστη φυση και
τη λειτουργησες εικοσι τεσσερις φορες στα δαση και τις θαλασσες. Σε πηρα μεσα
στο ιδιο ριγος που αναποδογυριζε τις λεξεις και τις αφηνε περα σαν ανοιχτα και
αναντικαταστατα οστρακα. Σε πηρα συντροφο στην αστραπη, στο δεος, στο
ενστιχτο. Γι'αυτο καθε φορα που αλλαζω μερα σφιγγοντας την καρδια μου ως το
ναδιρ, εσυ φευγεις και χανεσαι νικωντας την παρουσια σου, δημιουργωντας μια
μοναξια Θεου μια πολυταραχη ανεξηγητη ευτυχια.
Εγω δε εκανα τιποτε αλλο απο κεινο που βρηκα και μιμηθηκα σε Σενα!
10
Ακομα μια φορα μεσα στις κερασιες τα δυσευρετα χειλη σου. Ακομα μια φορα
μεσα στις φυτικες αιωρες τ'αρχαια σου ονειρα. Μια φορα μεσα στ'αρχαια σου
ονειρα τα τραγουδια που αναβουν και χανονται. Μεσα σ'αυτα που αναβουν και
χανονται τα ζεστα μυστικα του κοσμου. Τα μυστικα του κοσμου.
11
Ψηλα στο δεντρο των ασπρων ταξιδιων με το εωθινο κορμι σου χορτατο απο
μαϊστρο ξεδιπλωνεις τη θαλασσα που γυμνη παιρνει και δινει τη ζωη της στα
γυαλιστερα φυκια. Φεγγει το διαστημα και πολυ μακρια ενας ασπρος ατμος
σφιγγεται στην καρδια του σκορπιζοντας τα χιλια δακρυα. Εισαι λοιπον εσυ που
ξεχνας τον Ερωτα μεσ'στα ρηχα νερα, στα υφαλα μερη της ελπιδας. Εσυ που
ξεχνας μεσα στα μεσημερια φλογες. Εσυ που σε καθε λεξη πολυχρωμη βιαζεις τα
φωνηεντα συλλεγοντας το μελι τους στην καρποδοχη!
Οταν γυρισει το φυλλο της ημερας και βρεθεις αξαφνα ξανθη κι ηλιοκαμενη μπρος
στο μαρμαρινο αυτο χερι που θα κηδεμονευει τους αιωνες θυμησου τουλαχιστον
εκεινο το παιδι που φιλοδοξουσε καταμοναχο μεσ'στην οργη του ποντου να
συλλαβισει την ανυπερβλητη ομορφια της ομορφιας σου. Και ριξε μια πετρα στον
ομφαλο της θαλασσας, ενα διαμαντι μεσα στη δικαιοσυνη του ηλιου.
12
Παρε μαζι σου το φως των γυακινθων και βαφτισε το στην πηγη της μερας. Ετσι
κοντα στ'ονομα σου θα ριγησει ο θρυλος και το χερι μου νικωντας τον κατακλυσμο
θα βγει με τα πρωτα περιστερια. Ποιος θα προϋπαντησει αυτο το θροϊσμα, ποιος
θα τ'αξιωθει σιμα του, ποιος ειναι αυτος που θα σε προφερει πρωτος οπως
προφερει ο μεγας ηλιος το βλασταρι!
Κυματα καθαριζουνε τον κοσμο. Καθενας ψαχνει το στομα του. Που εισαι φωναζω
κι η θαλασσα τα βουνα τα δεντρα δεν υπαρχουν.
13
Πες μου τη νεφελοπαρτη ωρα που σε κυριεψε οταν η βροντη προηγηθηκε της
καρδιας μου. Πες μου το χερι που προχωρησε το δικο μου χερι μεσα στην ξενιτια
της θλιψης σου. Πες μου το διαστημα και το φως και το σκοταδι-το παρεισαχτο
κυματισμα ενος τρυφερου ιδιωτικου Σεπτεμβρη.
Και σκορπισε την ιριδα, στεφανωσε με.
14
Να ξαναγυριζεις στο νησι της αλαφροπετρας μ'ενα τροπαριο ξεχασμενο που θα
ζωντανευει τις καμπανες δινοντας θολους ορθρινους στις πιο ξενιτεμενες
θυμησες. Να τιναζεις τα μικρα περβολια εξω απο την καρδια σου κι υστερα παλι
να φιλευεσαι απ'την ιδια τους θλιψη. Να μη νιωθεις τιποτε πανω απ'τους
αυστηρους βραχους κι ομως η μορφη σου ξαφνικα να μοιαζει με το υμνο τους. Να
σε παιρνουν τ'ανωμαλα πετρινα σκαλια ψηλα ψηλα κι εκει να καρδιοχτυπας εξω
απ'την πυλη του καινουριου κοσμου. Να μαζευεις δαφνη και μαρμαρο για την
ασπρη αρχιτεκτονικη της τυχης σου.
Και να'σαι οπως γεννηθηκες, το κεντρο του κοσμου.
15
Η μαγνητικη βελονα κινδυνευει. Οπου και να γυρισει θαμπωνεται απο το φλογοβολο
προσωπο της εγκαρδιας ανατολης. Πετα λοιπον τους γυακινθους, τρεξε πανω απο
τρυγητους αφρων προς το ευοιωνο εξαφτερυγο αγγελμα!
Η ανασα του μελλοντος αχνιζει εμψυχα δωρα.
16
Κρυψε στο μετωπο σου τ'αστρο που θελησες να βρεις μεσα στο πενθος. Και
μ'αυτο προχωρησε και μ'αυτο πονεσε πανω απ'τον πονο των ανθρωπων. Κι αφησε το
λαο των αλλων να χαμηλωνει. Εσυ ξερεις παντοτε περισσοτερα. Γ'αυτο αλλωστε
αξιζεις και γι'αυτο σα σηκωνεις τη σημαια σου ενα χρωμα πικρο πεφτει στις
οψεις των πραγματων που παρομοιαζουν τον τιτανιο κοσμο.
17
Τιποτε δεν εμαθες απ'αυτα που γεννηθηκαν κι απ'αυτα που πεθανανε κατω απ'τους
ποθους. Κερδισες την εμπιστοσυνη της ζωης που δε σ'εδαμασε και συνεχιζεις
τ'ονειρο. Τι να πουν τα πραγματα και ποια να σε περιφρονησουν!
Οταν αστραφτεις στον ηλιο που γλιστραει επανω σου σταγονες κι αθανατους
γυακινθους και σιωπες, εγω σ'ονομαζω μονη πραγματικοτητα. Οταν γλιτωνεις το
σκοταδι και ξαναρχεσαι με την ανατολη, πηγη, μπουμπουκι, αχτιδα, εγω σ'ονομαζω
μονη πραγματικοτητα. Οταν αφηνεις αυτους που αφομοιωνουνται μεσ'στην ανυπαρξια
και ξαναπροσφερεσαι ανθρωπινη, εγω απο την αρχη ξυπνω μεσα στην αλλαγη σου'''
Μην παιζεις πια. Ριξε τον ασσο της φωτιας. Ανοιξε την ανθρωπινη γεωγραφια.
18
Μελαχρινη μαρμαρυγη-νανουρισμα των βλεφαρων πανω απ'τη μυθικη απλωσια του
κοσμου.
Ειναι καιρος που ριχτηκε η σιωπη καταστηθα στον ανεμο, ειναι καιρος που ο
ανεμος ενα ενα ονοματισε τα σωθικα της.
Τωρα η φυση πιανεται απ'το χερι τρεχοντας περα σαν παιδι, ξαφνιαζοντας τα
ματια της μ'ενα γαλαζιο παραποταμο μ'ενα φωταγωγημενο φυλλωμα, μ'ενα συννεφο
καινουριο σε μορφη αιθριας. Κι εγω-σκαλιζοντας την καρδια της καρυδιας,
πασπατευοντας την αμμο της ακρογιαλιας, βυθομετρωντας το απεραντο διαστημα
εχασα τα σημαδια που θα σε γεννουσανε. Που εισαι λοιπον οταν στερευει την
ψυχη ο νοτιας κι η Πουλια νευει στη νυχτια να λευτερωσει το απειρο, που εισαι!
19
Αυτο το μπουμπουκι της φωτιας θ'ανοιξει οταν εσυ βαφτισεις αλλιως την
παπαρουνα σου.
Απο τοτε, οπου και να γεννηθεις παλι, οπου και να καθρεφτιστεις, οπου και να
συντριψεις τ'ομοιωμα σου, το παθος μου θα βρισκεται στον απριλη του ανοιγοντας
με την ιδια οδυνηρη ευκολια τις εφτα συλλογισμενες φλογες του.
20
Τοσο φως, που κι η γυμνη γραμμη απαθανατιστηκε. Το νερο σφαλισε τους
ορμους. Το μονακριβο δεντρο ιχνογραφησε το διαστημα.
Τωρα δε μενει παρα να'ρθεις εσυ ω! σμιλεμενη απο την πειρα των ανεμων και
ν'αντικαταστησεις το αγαλμα. Δε μενει παρα να'ρθεις εσυ και να γυρισεις τα
ματια σου προς το πελαγος που πια δε θα'ναι αλλο απο τ'ολοζωντανο το αδιακοπο
το αιωνιο ψιθυρισμα σου.
Δε μενει παρα να τελειωσεις στους οριζοντες.
21
Εχεις μια γη θανασιμη που τη φυλλομετρας αδιακοπα και δεν κοιμασαι. Τοσους
λοφους λες, τοσες θαλασσες, τοσα λουλουδια. Κι η μια καρδια σου γινεται
πληθυντικη εξιδανικευοντας την πεμπτουσια τους. Κι οπου κι αν προχωρησεις
ανοιγεται το διαστημα, κι οποια λεξη κι αν στειλεις στο απειρο μ'αγκαλιαζει.
Μαντεψε, κοπιασε, νιωσε:
Απο την αλλη μερια ειμαι ο ιδιος.
Η θητεια του καλοκαιριου
Ωδη στη Σαντορινη
Βγηκες απο τα σωθικα βροντης
Ανατριχιαζοντας μεσ'στα μετανιωμενα συννεφα
Πετρα πικρη, δοκιμασμενη, αγερωχη
ζητησες πρωτομαρτυρα τον ηλιο
Για ν'αντικρυσετε μαζι τη ριψοκινδυνη αιγλη
Ν'ανοιχτειτε με μια σταυροφορο ηχω στο πελαγος
Θαλασσοξυπνημενη, αγερωχη
Ορθωσες ενα στηθος βραχου
Καταστιχτου απ'την εμπνευση της οστριας,
Για να χαραξει εκει τα σπλαχνα της η οδυνη
Για να χαραξει εκει τα σπλαχνα της η ελπιδα
Με φωτια με λαβα με καπνους
Με λογια που προσηλυτιζουν το απειρο
Γεννησες τη φωνη της μερας
Εστησες ψηλα
Στην πρασινη και ροδινη αιθεροβασια
Τις καμπανες που χτυπαει ο ψηλορειτης νους
Δοξολογωντας τα πουλια στο φως του μεσαυγουστου
Πλαϊ απο ροχθους, πλαϊ απο καημους αφρων
Μεσ'απο τις ευχαριστιες του υπνου
Οταν η νυχτα γυριζε τις ερημιες των αστρων
Ψαχνοντας για το μαρτυρικι της αυγης,
Ενιωσες τη χαρα της γεννησης
Πηδησες μεσ'στον κοσμο πρωτη
Πορφυρογεννητη, αναδυομενη
Εστειλες ως τους μακρινους οριζοντες
Την ευχη που μεγαλωσε στις αγρυπνιες του ποντου
Για να χαϊδεψει τα μαλλια της πεμπτης πρωινης.
Ρηγισσα των παλμων και των φτερων του Αιγαιου
Βρηκες με λογια που προσηλυτιζουν το απειρο
Με φωτια με λαβα με καπνους
Τις μεγαλες γραμμες του πεπρωμενου σου
Τωρα μπροστα σου ανοιγεται η δικαιοσυνη
Τα μελανα βουνα πλεουν στη λαμψη
Ποθοι ετοιμαζουν τον κρατηρα τους
Στην παιδεμενη χωρα της καρδιας,
Κι απο το μοχθο της ελπιδας νεα γη ετοιμαζεται
Για να βαδισει εκει με αετους και λαβαρα
Ενα πρωι γεματο ιριδισμους,
Η φυλη που ζωντανευει τα ονειρα
Η φυλη που τραγουδαει στην αγκαλια του ηλιου.
Ω κορη κορυφαιου θυμου
Γυμνη αναδυομενη
Ανοιξε τις λαμπρες πυλες του ανθρωπου
Να ευωδιασει ο τοπος απο την υγεια
Σε χιλιαδες χρωματα ν'αναβλαστησει το αισθημα
Φτεροκοπωντας ανοιχτα
Και να φυσηξει απο παντου η ελευθερια
Αστραψε μεσ'στο κηρυγμα του ανεμου
Την καινουρια και παντοτινη ομορφια
Οταν ο ηλιος των τριων ωρων υψωνεται
Πανγλαυκος παιζοντας το αρμονιο της Δημιουργιας.
Περιφημη νυχτα'''
'''Στη βραγια, κοντα στο μουσικο παραπονο της καμπυλης του χεριου σου. Κοντα
στα διαφανα στηθη σου, τα ξεσκεπα δαση γεματα βιολες και σπαρτα κι ανοιχτες
παλαμες φεγγαριου, ως περα στη θαλασσα, τη θαλασσα που χαϊδευεις, τη θαλασσα
που με παιρνει και μ'αφηνει φευγοντας σε χιλια κοχυλια.
Ορατη και ωραια γευομαι την καλη στιγμη σου! Λεω πως επικοινωνεις τοσο καλα
με τους ανθρωπους, που τους ορθωνεις στο αναστημα της καρδιας σου για να μην
προσκυνησει πια κανεις οτι του ανηκει, οτι αναδευεται σα δακρυ στη ριζα καθε
χορταριου στην κορυφη καθε φτασμενου κλωνου. Λεω πως επικοινωνεις τοσο καλα
με την ανοιξη των πραγματων που τα δαχτυλα σου ταιριαζουν με τη μοιρα τους.
Ορατη και ωραια στο πλαϊ σου ειμαι ακεραιος! Θελω δρομους απεραντους τη
διασταυρωση των πουλιων και των σωστων ανθρωπων, τη συναξη των αστρων που θα
συμβασιλεψουν. Και θελω να πιασω κατι, ακομη και την πιο μικρη πυγολαμπιδα
σου που πηδαει ανυποπτη μεσ'στην προβια των καμπων, για να γραψω με σιγουρη
φωτια πως δεν ειναι τιποτε το περαστικο στον κοσμο απο τη στιγμην εκεινη που
διαλεξαμε, τη στιγμη τουτη που θελουμε να υπαρχει περα και πανω απο την
πανχρυση εναντιοτητα, περα και πανω απο τη συμφορα της παχνης του θανατου, στη
φορα καθε ανεμου που με αγαπη σημαδευει την καρδια μας, στο υπεροχο μυρμηδισμα
τ'ουρανου που νυχτοημερα πλαθεται απ'την καλοσυνη των αστρων.
Η μαρινα των βραχων
Εχεις μια γευση τρικυμιας στα χειλη-Μα που γυριζες
Ολημερις τη σκληρη ρεμβη της πετρας και της θαλασσας
Αετοφορος ανεμος γυμνωσε τους λοφους
Γυμνωσε την επιθυμια σου ως το κοκκαλο
Κι οι κορες των ματιων σου πηρανε τη σκυταλη της Χιμαιρας
Ριγωνοντας μ'αφρο τη θυμηση!
Που ειναι η γνωριμη ανηφορια του μικρου Σεπτεμβριου
Στο κοκκινοχωμα οπου επαιζες θωρωντας προς τα κατω
Τους βαθιους κυαμωνες των αλλων κοριτσιων
Τις γωνιες οπου οι φιλες σου αφηναν αγκαλιες τα δυοσμαρινια
-Μα που γυριζες
Ολονυχτις τη σκληρη ρεμβη της πετρας και της θαλασσας
Σου'λεγα να μετρας μεσ'στο γδυτο νερο τις φωτεινες του μερες
Ανασκελη να χαιρεσαι την αυγη των πραγματων
ή παλι να γυρνας κιτρινους καμπους
Μ'ενα τριφυλλι φως στο στηθος σου ηρωιδα ιαμβου.
Εχεις μια γευση τρικυμιας στα χειλη
Κι ενα φορεμα κοκκινο σαν το αιμα
Βαθια μεσ'στο χρυσαφι του καλοκαιριου
Και τ'αρωμα των γυακινθων-Μα που γυριζες
Κατεβαινοντας προς τους γιαλους τους κολπους με τα βοτσαλα
Ηταν εκει ενα κρυο αρμυρο θαλασσοχορτο
Μα πιο βαθια ενα ανθρωπινο αισθημα που ματωνε
Κι ανοιγες μ'εκπληξη τα χερια σου λεγοντας τ'ονομα του
Ανεβαινοντας αναλαφρα ως τη διαυγεια των βυθων
Οπου σελαγιζε ο δικος σου ο αστεριας.
Ακουσε, ο λογος ειναι των στερνων η φρονηση
Κι ο χρονος γλυπτης των ανθρωπων παραφορος
Κι ο ηλιος στεκεται απο πανω του θηριο ελπιδας
Κι εσυ πιο κοντα του σφιγγεις εναν ερωτα
Εχοντας μια πικρη γευση τρικυμιας στα χειλη.
Δεν ειναι για να λογαριαζεις γαλανη ως το κοκκαλο αλλο καλοκαιρι
Για ν'αλλαξουνε ρεμα τα ποταμια
Και να σε πανε πισω στη μητερα τους
Για να ξαναφιλησεις αλλες κερασιες
ή για να πας καβαλα στο μαϊστρο
Στυλωμενη στους βραχους διχως χτες και αυριο,
Στους κινδυνους των βραχων με τη χτενισια της θυελλας
Θ'αποχαιρετησεις το αινιγμα σου.
Ηλικια της γλαυκης θυμησης
Ελαιωνες κι αμπελια μακρια ως τη θαλασσα
Κοκκινες ψαροβαρκες πιο μακρια ως τη θυμηση
Ελυτρα χρυσα του Αυγουστου στο μεσημεριατικο υπνο
Με φυκια ή οστρακα. Κι εκεινο το σκαφος
Φρεσκοβγαλμενο, πρασινο, που διαβαζει ακομη στην ειρηνη του κολπου των νερων
Εχει ο Θεος
Περασανε τα χρονια φυλλα η βοτσαλα Θυμαμαι τα παιδοπουλα, τους
ναυτες που εφευγαν
Βαφοντας τα πανια σαν την καρδια τους
Τραγουδουσαν τα τεσσερα σημεια του οριζοντα
Κι ειχαν ζωγραφιστους βοριαδες μεσ'στα στηθια.
Τι γυρευα οταν εφτασες βαμμενη απ'την ανατολη του ηλιου
Με την ηλικια της θαλασσας στα ματια
Και με την υγεια του ηλιου στο κορμι - τι γυρευα
Βαθια στις θαλασσοσπηλιες μεσ'στα ευρυχωρα ονειρα
Οπου αφριζε τα αισθηματα του ο ανεμος
Αγνωστος και γλαυκος, χαραζοντας στα στηθια μου το πελαγισιο του εμβλημα
Με την αμμο στα δαχτυλα εκλεινα τα δαχτυλα
Με την αμμο στα ματια εσφιγγα τα δαχτυλα
Ητανε η οδυνη-
Θυμαμαι ηταν Απριλης οταν ενιωσα πρωτη φορα το ανθρωπινο βαρος σου
Το ανθρωπινο σωμα σου πηλο κι αμαρτια
Οπως την πρωτη μερα μας στη γη
Γιορταζαν τις αμαρυλλιδες-Μα θυμαμαι πονεσες
Ητανε μια βαθια δαγκωματια στα χειλια
Μια βαθια νυχια στο δερμα κατα κει που χαραζεται παντοτινα του ο χρονος
Σ'αφησα τοτες
Και μια βουερη πνοη σηκωσε τ'ασπρα σπιτια
Τ'ασπρα αισθηματα φρεσκοπλυμενα επανω
Στον ουρανο που φωτιζε μ'ενα μειδιαμα
Τωρα θα'χω σιμα μου ενα λαγηνι αθανατο νερο
Θα'χω ενα σχημα λευτεριας ανεμου που κλονιζει
Κι εκεινα τα χερια σου οπου θα τυρανιεται ο Ερωτας
Κι εκεινο το κοχυλι σου οπου θ'αντηχει το Αιγαιο.
Adagio
Ελα μαζι να διαφιλονικησουμε απ'τον υπνο το νωχελικο προσκεφαλο που πλεει στο
διπλανο φεγγαρι. Ατρικυμιστα κεφαλια και τα δυο μαζι λικνιστικα γλιστρωντας
να γεμισουμε την αμμουδια με φυκια η αστρα. Γιατι πολυ θα'χουμε ζησει απο τα
δακρυα τη μαρμαρυγη και θ'αγαπουμε τη σωστη γαληνη.
Αγγελοι αν δεν ειναι οι αγγελοι μ'ασωτα βιολια ν'αναρριπιζουν τις νυχτιες
μ'αιολα φωτα και ψυχες καμπανες! Φλαουτα ν'αγεροδρομουν ποθους αναλαφρους,
αναγερτους. Φιλια τυραννισμενα η φιλια μαργαριταρια σε κουπια νεροβια. Και
πιο βαθια μεσ'στ'αναμμενα φραγκοσταφυλα, σιγα σιγα τα πιανα της ξανθης φωνης,
οι μεδουσες που θα μας κρατησουν το ταξιδι αργοπρεπο. Στεριες με λιγα, με
συλλογισμενα δεντρα.
Ω ελα μαζι να ιδρυσουμε τα ονειρα, ελα μαζι να δουμε τη γαληνη. Δε θα'ναι πια
στον ερημο ουρανο παρα η καρδια που βρεχεται απ'την πικρα παρα η καρδια που
βρεχεται απ'τη γοητεια, δε θα'ναι παρα η καρδια που ανηκει στο δικο μας ερημο
ουρανο.
Ελα στον ωμο μου να ονειρευτεις γιατι εισαι μια γυναικα ωραια. Ω εισαι μια
γυναικα ωραια. Ω εισαι Ωραια. Ωραια.
Ολβια Ντοννα
Στο αστρο του Α.
Παρε μια γυρη απο λαμπυρισμα παρηγοριας
Μια θεση που ν'αστραφτει στο απειρο
Ψηλοτερα κι απο την πιο ψηλην ελπιδα σου
Ολβια Ντοννα! Κι απο την ακρη του κοσμου των αχτιδων
Κυλησε με σμαραγδι αναλυτο
Κυματα για το ζεφυρο της μουσικης του νοτου
Κυματα για το ζεφυρο της μουσικης που παιρνει
Την παρθενια της νυχτας μακρια
Με ταξιδια σε σπηλιες απεραντες
Με κοριτσια που αγαπουν τις αγκαλιες των κρινων
Και μελωδουν το βαθος τ'ουρανου
Και νοσταλγουν τ'αγιαζι της αιθερημιας
Παρε μια θεση που ν'αστραφτει στο απειρο
Μια κορη γαλανου ματιου απροσμετρητου
Με στημονες ευχης στο αναστημα σου
Ολβια Ντοννα! Κι απο μια καρδια ομοουσια
Περασε για να δεις των χρονων το βυθο
Σπαρμενο απο τα βοτσαλα της νηνεμιας.
Μελαγχολια του Αιγαιου
Ποιος ειρμος ψυχης στις αλκυονες του απογεματος!
Ποια νηνεμια στις φωνες της μακρινης στεριας!
Ο κουκος μεσ'στων δεντρων το μαντιλι
Κι η μυστικη στιγμη του δειπνου των ψαραδων
Κι η θαλασσα που παιζει με τη φυσαρμονικα
Το μακρινο μαραζι της γυναικας
Της ωραιας που γυμνωσε τα στηθη της
Οταν η θυμηση μπηκε στις φωλιες
Κι οι πασχαλιες ραντισαν με φωτια τη δυση!
Με το καϊκι και με τα πανια της Παναγιας
Εφυγαν κατευοδιο των ανεμων
Οι εραστες της ξενιτιας των κρινων
Αλλα η νυχτα πως εδω κελαρυσε τον υπνο
Με γαργαρα μαλλια στους φεγγερους λαιμους
ή στις μεγαλες ασπρες παραλιες
Και πως με το χρυσο σπαθι του Ωριωνα
Σκορπισε και ξεχυθυκε ψηλα
Η σκονη απο τα ονειρα των κοριτσιων
Που ευωδιασαν βασιλικο και δυοσμο!
Στα τριστρατα οπου σταθηκεν η αρχαια μαγισσα
Καιοντας με ξερο θυμαρι τους ανεμους
Οι λυγερες σκιες αλαφροπερπατησανε
Μ'ενα σταμνι γεματο αμιλητο νερο στο χερι
Ευκολα σα να μπαιναν στον παραδεισο
Κι απο την προσευχη των γρυλων που αφρισε τους καμπους
Οι ομορφες ξεπροβαλανε με δερμα φεγγαριου
Για να χορεψουνε στο μεσονυχτιο αλωνι'''
Ω σημαδια που περνατε μεσ'στο βαθος
Του νερου που κραταει εναν καθρεφτη
Εφτα κρινακια που λαμποκοπατε
Οταν ξαναγυρισει το σπαθι του Ωριωνα
Θα βρει φτωχο ψωμι κατω απο το λυχναρι
Αλλα ψυχη στη χοβολη των αστρων
Θα βρει μεγαλα χερια διακλαδωμενα στο απειρο
Ερημα φυκια στερνοπαιδια του γιαλου
Χρονια πετραδια πρασινα
Ω πρασινο πετραδι-ποιος θυελλομαντης ειδε
Να σταματας το φως στη γεννηση της μερας
Το φως στη γεννηση των δυο ματιων του κοσμου!
Ανεμος της Παναγιας
Σε μια παλαμη θαλασσας γευτηκες τα πικρα χαλικια
Δυο η ωρα το πρωι περιδιαβαζοντας τον ερημο Αυγουστο
Ειδες το φως του φεγγαριου να περπατει μαζι σου
Βημα χαμενο. ή αν δεν ητανε η καρδια στη θεση της
Ηταν η θυμηση της γης με την ωραια γυναικα
Η ευχη που λαχταρησε μεσ'απ'τους κορφους του βασιλικου
Να τη φυσηξει ο ανεμος της Παναγιας!
Ωρα της νυχτας! Κι ο βοριας πλημμυρισμενος δακρυα
Μολις εριγησε η καρδια στο σφιξιμο της γης
Γυμνη κατω απο τους αστερισμους των σιωπηλων της δεντρων
Γευτηκες τα πικρα χαλικια στους βυθους του ονειρου
Την ωρα που τα συννεφα λυσανε τα πανια
Και διχως ημαρτον κανεν'απο την αμαρτια χαραχτηκε
Στα πρωτα σπλαχνα του ο καιρος. Μπορεις να δεις ακομη
Πριν απ'την αρχικη φωτια την ομορφια της αμμου
Οπου επαιζες τον ορκο σου κι οπου ειχες την ευχη
Εκατοφυλλη, ανοιχτη στον ανεμο της Παναγιας!
Βαθος
Αρχισαμε μια λεξη που να μη χωραει τον ουρανο αλλα να τυραννει την ανεση του
ανεμου καθως ξεχυνεται στις χτυπημενες απο την αρμη της προσδοκιας στεριες η
πανω στα κρυα μουραγια οπου βαδιζει απο αιωνες αποκληρος της λησμονιας ο
ισκιος. Ορκισμενη χωρα! Παλια πουλια γεματα συννεφα, ποτε κατα τη δυση που
χαραζει στα στηθια μας ελη ανιας, ποτε κατα την ανωριμη καρδια που ζηταει να
μπει πεισματικα στη φυση'''
Ακομη θυμομαστε τα κουρελια μιας πυρκαγιας γενναιοφρονης, τα πειραματα ενος
χαρταετου που σαστισε τα δαχτυλα μας ψηλα στον αγερα ή στην αρχη ενος δρομου
οπου σταθηκαμε για ν'αναζητησουμε μια γυναικα γεματη ανταποκρισεις γεματη
σκιες στοργης ταιριασμενης στα τολμηρα κεφαλια μας. Ακομη θυμομαστε την
αγνοτητα που την ειχαμε βρει τοσο αινιγματικη, πλυμενη σε μιαν αυγη που
αγαπουσαμε γιατι δεν ξεραμε πως μεσα μας, ακομη πιο βαθια, ετοιμαζαμε αλλα
ονειρα πιο μεγαλα που θα'πρεπε να σφιξουν στην αγκαλια τους ακομη περισσοτερο
χωμα, περισσοτερο αιμα, περισσοτερο νερο, περισσοτερη φωτια, περισσοτερον
Ερωτα!
Μορφη της Βοιωτιας
Εδω που η ερημη ματια φυσαει τις πετρες και τ'αθανατα
Εδω που ακουγονται βαθια τα βηματα του χρονου
Που ανοιγουνε μεγαλα συννεφα χρυσα εξαφτερυγα
Πανω απο τη μετοπη τ'ουρανου
Πες μου απο που ξεκινησε η αιωνιοτητα
Πες μου ποιο το σημαδι που πονεις
Και ποιο το ριζικο της ελεμινθας
Ω γη της Βοιωτιας που σε φεγγει ο ανεμος
Τι γινηκεν η ορχηστρα των γυμνων χεριων κατω απ'τ'αναχτορα
Το ελεος που ανεβαινε σαν ιερος καπνος
Που ειναι οι πυλες με τ'αρχαια πουλια που τραγουδουσαν
Κι η κλαγγη που ξημερωνε τη φρικη των λαων
Οταν ο ηλιος εμπαινε σα θριαμβος
Οταν η μοιρα σπαραζε στη λογχη της καρδιας
Κι αναβαν τα εμφυλια κελαηδισματα
Τι γινηκαν οι αθανατες μαρτιες σπονδες
Οι ελληνικες γραμμες μεσ'στο νερο της χλοης
Λαβωθηκαν τα μετωπα κι οι αγκωνες
Ο χρονος απο τον πολυ ουρανο κυλησε ροδινος
Οι ανθρωποι προχωρησανε
Γεματοι οδυνη και ονειρο
Στυφη μορφη! Εξευγενισμενη απο τον ανεμο
Θυελλας καλοκαιρινης που τα πυρροξανθα ιχνη
Αφηνει στις γραμμες των λοφων και των αετων
Στις γραμμες της παλαμης σου του πεπρωμενου
Τι ξερεις ν'αντικρυζεις και τι ξερεις να φορεις
Ντυμενη απο τη μουσικη των χορτων και πως προχωρεις
Μεσα απ'τα ρεικια ή τις αλισφακιες
Στο τελικο σημειο του βελους
Σ'αυτο το κοκκινοχωμα της Βοιωτιας
Μεσα στων βραχων το ερημικο εμβατηριο
Θ'αναψεις τα χρυσα δεματια της φωτιας
Θα ξεριζωσεις την κακη καρποφορια της θυμησης
Θ'αφησεις μια πικρη ψυχη στην αγρια μεντα!
Γεννηση της μερας
Οταν η μερα τεντωθει απο το κοτσανι της κι ανοιξει ολα τα χρωματα πανω στη γη
Οταν απο φωνη σε στομα σπασει ο σταλαγμιτης
Οταν ο ηλιος κολυμπησει σαν ποταμι σ'ενα καμπο αθεριστο
Και τρεξει ενα πανι βοσκοπουλο των μελτεμιων μακρια
Παντα η στολη σου ειναι στολη νησιου ειναι μυλος που γυριζει αναποδα τα χρονια
Τα χρονια που εζησες και που τα ξαναβρισκω να πονουν στο στηθος μου τη
ζωγραφια τους
Η μια βερυκοκια σκυβει στην αλλη και το χωμα πεφτει απο την αγκαλια του
ξεπνητου νερου
Η σφηκα στο κορμι του φλομου ανοιγει τα φτερα της
Υστερα ξαφνικα πεταει και χανεται βουιζοντας,
Κι απο σταλαγματια σε φυλλο κι απο φυλλο σε αγαλμα οσο παει και πιο πολυ
μεταμορφωνεται ο καιρος
Παιρνει τα πραγματα που σε θυμιζουν κι οσο παει και πιο πολυ τα συγγενευει
μεσ'στον ερωτα μου
Ο ιδιος ποθος ξαναϋφαινεται
Ο κορμος ολος φλεγεται του δεντρου του ηλιου της καλης καρδιας.
Ετσι σε βλεπω ακομη στην αχτιδα της αιωνιας μερας
Ν'ακους το χτυποκαρδι της στεριας
Η γεννηση δεν αλλαξε ουτε μια χαρα σου
Αφηνες μια μεγαλη νυφη αφρου ανεβαινοντας
Τιναζες το κεφαλι σου σαπουνισμενο απο την πρωινη ομορφια
Η αιθρια πλαταινε τα ματια σου
Δεν ηταν αινιγμα που να μη σβηνει πια που να μη γινεται καπνος σε στομα
αιολου
Αλλαζες με τα χερια σου τις εποχες
Βαζοντας χιονια και βροχες, λουλουδια, θαλασσες
Κι η μερα χωριζε απο το κορμι σου, ανεβαινε, ανοιγε, μεγαλη ευχη πανω στα
ηλιοτροπια
Τι ξερει τωρα ο τζιτζικας απο την ιστορια που αφησες, τι ξερει ο γρυλος
Η καμπανα του χωριου που ανοιγεται στον ανεμο
Η καμπια, ο κροκος, ο αχινος, το αλφακι του νερου
Μυριαδες στοματα φωναζουνε και σε καλουν
Ελα λοιπον απ'την αρχη να ζησουμε τα χρωματα
Ν'ανακαλυψουμε τα δωρα του γυμνου νησιου
Ροδινοι και γαλαζιοι τρουλοι θ'αναστησουν το αισθημα
Γενναιο σα στηθος το αισθημα ετοιμο να ξαναπεταξει
Ελα λοιπον να στρωσουμε το φως
Να κοιμηθουμε το γαλαζιο φως στα πετρινα σκαλια του Αυγουστου
Ξερεις, καθε ταξιδι ανοιγεται στα περιστερια
Ολος ο κοσμος ακουμπαει στη θαλασσα και τη στερια
Θα πιασουμε το συννεφο θα βγουμε απο τη συμφορα του χρονου
Απο την αλλην οψη της κακοτυχιας
Θα παιξουμε τον ηλιο μας στα δαχτυλα
Στις εξοχες της ανοιχτης καρδιας
Θα δουμε να ξαναγεννιεται ο κοσμος.
Ολος ο κοσμος
Εταξα στην ιριδα μια γη καλυτερη μιαν εποχη γεματη χωμα φρεσκο απο χαμομηλι
αμολυντο στα γυμνα ποδια που θυμιαζουνε με φουρια πρασινη τη λαχταρα της
νεροκορφης καθως θαμπωνουν τους δρομους οπου χτυπουν οι περδικες τη βαθια
καρδια της ευφωνιας. Γεμισα κατασπρα πουλια τον ανεμο που θα παει στα πρωινα
εγκαινια της θαλασσας!
Και να τωρα που ειμαστε και οι δυο μας ετοιμοι, κρατιομαστε απ'τα χερια, η
ποδια μας ειναι παιδικη, ποτε ροδινη ποτε πρασινη, τα κλωναρια μας αμαραντα.
Οταν φυσουμε ανοιγει ο πεπλος το πλατυ ριγηλισμα της αμμου στα ωραια χρονια
που θα'ρθουν γεματα νανουρισματα και κορμια ναϊαδων σταζοντας φυκια με πολλες
διαμαντοπετρες τραγουδιων που θα ξαναγυρισουν ανεγγιχτα στο βαθος τ'ουρανου.
Απο κει θ'αρχισει κι ο μοχθος κι η ευτυχια θα μπει στα κρυσταλλα που
περιμεναμε χωρις αλλες κορυφογραμμες χωρις αλλα νησια χωρις αλλες ιστοριες απο
κεινες που ταιριαζουν στα στηθια μας αλλα και στα στηθια ολου του κοσμου γιατι
ολος ο κοσμος μπορει να μιλησει με φωνη πορφυρας για την ευτυχια του γιατι
ολος ο κοσμος αγαπαει τα πραματα που τον αγαπουνε και τρεχει στην απεραντη
χλωρασια της ψυχης του οπως τρεχει ο καταρραχτης στα βουνα, ο υμνος στα χρυσα
μαλλια των παλικαριων της Δικαιοσυνης.
Η πενταμορφη στον κηπο
Ξυπνησες τη σταλαγματια της μερας
Επανω στην αρχη του τραγουδιου των δεντρων
Ω τι ωραια που εισαι
Με τα χαρουμενα μαλλια σου ξεπλεκα
Και με τη βρυση που ηρθες ανοιχτη
Για να σ'ακουω που ζεις και που διαβαινεις!
Ω τι ωραια που εισαι
Τρεχοντας με το χνουδι της κορυδαλλενιας
Γυρω απο τις μοσκιες που σε φυσουνε
Καθως φυσαει ο στεναγμος το πουπουλο
Μ'ενα μεγαλον ηλιο στα μαλλια
Και με μια μελισσα στη λαμψη του χορου σου
Ω τι ωραια που εισαι
Με το καινουριο χωμα που πονεις
Απο τη ριζα εως την κορυφη των ισκιων
Αναμεσα στα διχτυα των ευκαλυπτων
Με το μισο ουρανο μεσα στα ματια σου
Και με τον αλλον στα ματια που αγαπας
Ω τι ωραια που εισαι
Καθως ξυπνας το μυλο των ανεμων
Και γερνεις τη φωλια σου αριστερα
Για να μην παει χαμενος τοσος ερωτας
Για να μην παραπονεθει ουτε μια σκια
Στην ελληνιδα πεταλουδα που αναψες
Ψηλα με την αυγερινη ευφροσυνη σου
Γεματη απο τη χλοη της ανατολης
Γεματη απ'τα πρωτακουστα πουλια
Ω τι ωραια που εισαι
Ριχνοντας τη σταλαγματια της μερας
Επανω στην αρχη του τραγουδιου των δεντρων!
Η τρελλη ροδια
Πρωινο ερωτηματικο κεφι a perdre haleine
Σ'αυτες τις κατασπρες αυλες οπου φυσα ο νοτιας
Σφυριζοντας σε θολωτες καμαρες, πεστε μου ειναι η τρελλη ροδια
Που σκιρταει στο φως σκορπιζοντας το καρποφορο γελιο της
Με ανεμου πεισματα και ψιθυρισματα, πεστε μου ειναι η τρελλη ροδια
Που σπαρταραει με φυλλωσιες νιογεννητες τον ορθρο
Ανοιγοντας ολα τα χρωματα ψηλα με ριγος θριαμβου?
Οταν στους καμπους που ξυπνουν τα ολογυμνα κοριτσια
Θεριζουνε με τα ξανθα τους χερια τα τριφυλλια
Γυριζοντας τα περατα των υπνων τους, πεστε μου ειναι η τρελλη ροδια
Που βαζει ανυποπτη μεσ'στα χλωρα πανερια τους τα φωτα
Που ξεχειλιζει απο κελαηδισμους τα ονοματα τους, πεστε μου
Ειναι η τρελλη ροδια που μαχεται τη συννεφια του κοσμου?
Στη μερα που απ'τη ζηλια της στολιζεται μ'εφτα λογιω φτερα
Ζωνοντας τον αιωνιον ηλιο με χιλιαδες πρισματα
Εκτυφλωτικα, πεστε μου ειναι η τρελλη ροδια
Που αρπαει μια χαιτη μ'εκατο βιτσιες στο τρεξιμο της
Ποτε θλιμμενη και ποτε γρινιαρα, πεστε μου ειναι η τρελλη ροδια
Που ξεφωνιζει την καινουρια ελπιδα που ανατελλει?
Πεστε μου, ειναι η τρελλη ροδια που χαιρεταει στα μακρη
Τιναζοντας ενα μαντιλι φυλλων απο δροσερη φωτια
Μια θαλασσα ετοιμογεννη με χιλια δυο καραβια
Με κυματα που χιλιες δυο φορες κιναν και πανε
Σ'αμυριστες ακρογιαλιες, πεστε μου ειναι η τρελλη ροδια
Που τριζει τ'αρμενα ψηλα στο διαφανον αιθερα?
Πανυψηλα με το γλαυκο τσαμπι που αναβει κι εορταζει
Αγερωχο, γεματο κινδυνο, πεστε μου ειναι η τρελλη ροδια
Που σπαει με φως καταμεσις του κοσμου τις κακοκαιριες του δαιμονα
Που περα ως περα την κροκατη απλωνει τραχηλια της μερας
Την πολυκεντημενη απο σπαρτα τραγουδια, πεστε μου ειναι η τρελλη ροδια
Που βιαστικα ξεθηλυκωνει τα μεταξωτα της μερας?
Σε μεσοφουστανα πρωταπριλιας και σε τζιτζικια δεκαπενταυγουστου
Πεστε μου, αυτη που παιζει, αυτη που οργιζεται, αυτη που ξελογιαζει
Τιναζοντας απ'τη φοβερα τα κακα μαυρα σκοταδια της
Ξεχυνοντας στους κορφους του ηλιου τα μεθυστικα πουλια
Πεστε μου, αυτη που ανοιγει τα φτερα στο στηθος των πραγματων
Στο στηθος των βαθιων ονειρων μας, ειναι η τρελλη ροδια?