Όταν εγγίζει το χνούδι της ημέρας το πουλί

Η σκόνη πέφτει και στην θέση της πηδά γυμνός ο ήμερος

Δεν αναλίσκονται τα πρωινά τεχνάσματα της επιούσης

Φωνάζουν αύριο αύριο και μετατρέπουν την ιδική τους ευστοχιά

Σε θαλπωρή μαστών που δεν ξεχνά ποτέ ο ούριος άνεμος

Την στρογγυλάδα τους και τους αναπαλμούς που προκαλούνε οι θωπείες

Κ' έτσι η αύριο γίνεται σήμερα

Και πέφτουν μονομιάς τα στόρια της επαύλεως

Πέφτουν οι πέπλοι και αποκαλύπτεται ο θύσανος

Της κεντρικής επιθυμίας

Ενώ στη μέση της πλατείας

Χειρονομούν ομάδες ανθρώπων σιωπηλά

Και σφίγγουν μέσ' στα χέρια τους τα γάντια.