Μη μου βροντάς, ώ κόρη, την καρδιά,
δάχτυλο δε μπορεί να την ανοίξει.
Τον έρωτα σαν όφις έχω πνίξει
κι αρχίζει από τον ίσκιο μου η βραδιά.

Το πόδι μου, όπου αγγίζει τη στεριά,
σημάδι αφήνει πάνω της τη θλίψη~
σκιά, σκιά, σκιά μ' έχει καλύψει,
νεφέλη σέρνω πίσω μου βαριά...

Μη με λυπάσαι, και θα βρεις αλλού
κάποιον, που ίσως στο πρόσωπο μού μοιάζει,
αμέριμνο αδερφό μου, που δε σκιάζει,

το μέτωπό του η μοίρα του μυαλού.
Θανάσιμα πικρός είναι ο αχνός μου,
λιώνει στο χείλι μου ο καημός του κόσμου!