Ιωάννης Καρασούτσας, ''Εις τον θάνατον του φιλέλληνος ποιητού Βερανζέρου'', στον τόμο: Ποιηταί του ιθ αιώνα, Επιμέλεια Κ. Θ. Δημαρά, Αθήνα, εκδ. Ζαχαρόπουλος, 1959 (Βασική Βιβλιοθήκη, αρ. 12), σσ. 164-165.

 

Μούσαι, πενθήσατε, και 'Ερως·
υποκριταί Ιησουίται
και σεις, ω τύραννοι, χαρήτε.
απέθανεν ο Βερανζέρος! 

Εσίγησεν η λύρα, ήτις
τους δυστυχείς επαρηγόρει.
Θεόν του ο πτωχός τεχνίτης
εφέστιον τον εθεώρει.
 
Μούσαι, πενθήσατε, και 'Ερως....
 
Του Διογένους την πενίαν
κ' εν της Λιζέττας απλούν ρόδον
επρόκριν' από την ανίαν
των χρυσοφόρων ανδραπόδων.
 
Μούσαι, πενθήσατε, και 'Ερως....
 
Τους αδυνάτους εξεδίκει
η μούσα του και την μεγάλην
ύβριν καθήρει, θεία δίκη
των όσοι δεν φοβούνται άλλην!
 
Μούσαι, πενθήσατε, και 'Ερως....
 
Εις της πολιτικής τα έλη,
καθώς ο Πύθιος Απόλλων,
διεύθυνε θανάτου βέλη
προς παν θηρίον ιοβόλον.
 
Μούσαι, πενθήσατε, και 'Ερως....
 
Εις την αυτήν συνήλθον χείρα
(τέχνης καλλίστευμα εξόχου!)
του Ανακρέοντος η λύρα,
οι οϊστοί του Αρχιλόχου.
 
Μούσαι, πενθήσατε, και 'Ερως....
 
Στο φέρετρο του ποιητού σας
άφετε, Γάλλοι, ν' αποθέσω
στέμμα αγνόν, από τας μούσας
δρεφθέν εν Κιθερώνι μέσω.
 
 
Εις των μαρτύρων μας τους τάφους
αυτά εβλάστησαν τα ία·
μ' αυτά τους θείους της κροτάφους
εστόλιζ' η Ελευθερία.
 
Μούσαι, πενθήσατε, και 'Ερως....
 
Εις την θεάν αυτός, ως άλλοι,
δεν έψαλε παλινωδίαν.
εις αυτής έταξε τα κάλλη
ιππότου πίστην και λατρείαν!
 
 
'Ητο φιλέλλην, καθώς είναι
πάσ' αληθώς ψυχή μεγάλη.
Πατρίς του ήσαν αι Αθήναι.
η λύρα του το είχε ψάλει.
 
Μούσαι, πενθήσατε, και 'Ερως....
'Οτε την γην μας εις Ταρτάρων
εικόνα έτρεπεν ο 'Αρης
κ' εις Κωκυτόν ψυχών βαρβάρων
την θάλασσάν μας ο Κανάρης,
 
των δυνατών της γης εισέτι
τας δισταζούσας βλέπων χείρας,
εντός της πλάστιγγος προσθέτει
το βάρος της χρυσής του λύρας.
 
Μούσαι, πενθήσατε, και 'Ερως....
 
Πνέουσαι όθεν μυροφόροι
μας έρχονται πνοαί ζεφύρου,
θεία μολπή εσυνηγόρει
υπέρ των τέκνων του Ομήρου.
 

Μούσαι, πενθήσατε και 'Ερως·
υποκριταί Ιησουίται
και σεις, ω τύραννοι, χαρήτε.
απέθανεν ο Βερανζέρος!

 
Δι' αυτό άσβεστος η φήμη
θα μένη εις τον πάντα χρόνον
και ιερά αυτού η μνήμη
μέχρις εσχάτων μας εκγόνων,
 
εφ' όσον πάλλει εις τα νέφη
ο Φοίβος την πυρφόρον δάδα
και των Ωρών επαναστρέφει
ο πους εις την κλεινήν Ελλάδα!