Ιωάννης Καρασούτσας, "Ο κόλπος της Σμύρνης", στον τόμο: Χρ. Εμμ. Αγγελομάτης, Ελληνικά Ρομαντικά Χρόνια ('Ανθρωποι, Ιδέες, Ζωή), Αθήνα, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, χ.χ.έ., σσ. 137-138.

 

Είναι ωραία η νυξ, ευμενής επιλάμπει σελήνη

και η Σμύρνη λευχείμων θεά, παρά την θίνα κοιμάται

και ύδατος λείου γαλήνη

προς την θεάν μειδιά.

 

 

Είναι ωραία η νυξ, σιωπή επικάθηται πάσι,

πλην μελιφθόγγων ασμάτων

ήχοι γλυκείς αντηχούν εις κοιλάδας, εις λόφους κ' εις δάση

εκ ταχυπλόων ακάτων.

 

 

Των νεαρών καρδιών αι μολπαί είναι αύται ερώτων

φεύγει ο βίος ταχύς,

και η νεότης πετά ίν' απλήστως γευθή εκ των πρώτων,

ηδονών της προσκαίρου ζωής.

 

 

Των νεαρών ημερών ανεμνήσθην κι' εγώ και εις πλοίον

επιβάς κι' επιπλέων ασμένως,

με αναμνήσεις τερπνάς στο ευρύ εφερόμην πεδίον

του ωραίου της Σμύρνης λιμένος.

 

 

Πνέουσ' αι αύραι κομίζουν τερπνάς μελωδίας^.

η ψυχή μου νύχθ' όλην ως νέκταρ τας πίνει^.

πνέουσ' αι αύραι μ' ωθούν εις αεί προσφιλείς παραλίας

που εγγύς μου εκάθητ' εκείνη.

 

 

'Οθεν αγνοί στεναγμοί εν νυκτί στον Θεόν ανυψούντο

πλην δ' ημάς αι στιγμαί διατί φειδωλώς εμετρούντο,

αι ωραίαι του βίου στιγμαί;

 

 

Φευ! τους αγγέλους αυτού ο Θεός επί γης δεν αφήνει

ως βροτοί ταλαιπώρως να ζώσι,

αν και τα ρόδα ποτέ τ' ουρανού εις την γην επιχύνη,

τ' αφαιρεί πριν αυτά μαρανθώσι.

 

 

Φεύγ' η ωραία Σελήνη, ενώ μαγικώς κατοπτρίζει,

την όψιν εις κάτοπτρον λείον

πνέουσ' η αύρα ιδού μελωδίαν γνωστήν προσκομίζει

ω Θεέ τι μελώδημα θείον!

 

 

Είναι το άσμα εκείνης ποσώς δεν λανθάνω,

ρίγος χαράς με κατέχει.

Α! τι βλέπω ιδού! η σκιά της στο ύδωρ επάνω

αγγελόμορφος, άβρεκτος τρέχει.

 

 

Φίλη, ω φίλη, επίσχες^. χαρά μου συ ήσο η μόνη!

πλην αύτη αφίπτατ' ηρέμα.

Φεύγει και στρέφουσα 'πίσω τον δάκτυλον άνω υψώνει

ένθεον ρίπτουσα βλέμμα.