ΕΝ ΑΦΘΟΝΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ
Στην ένατη δεκαετία
Του εικοστού αιώνα
Και το μόνο που έμεινε
Αγαθό εν ανεπαρκεία
'Ενα φιλικό χαμόγελο
Στο διπλανό μας.


ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ
Γίνεσαι αίμα μου
Κάθε ώρα
Γίνεσαι ανασαμιά μου
Κάθε λεφτό
Γίνεσαι μόριό μου
Γεννιέσαι αδιάκοπα μέσα μου
Μεταμορφώνοντας
Τις απάνεμες πτυχές των ονείρων μου
Σε πολύεδρες εκτάσεις
Χαράζοντας σιωπηλά
Μικρές ρέουσες φωτοσκιάσεις γαλήνης
Σγουρές χαρές
Στα κατώφλια των ερωτικών φωνών
Υπάρχεις
Δροσερή σαν απόσπασμα
Μαγιάτικου πρωινού
Για να δικαιώνεις
Την έκτη μέρα της δημιουργίας.