Κλαύδιος Μαρκίνας, ''Επαρχιώτες'', Καταφύγια. Ποιήματα, Αθήνα 1933, σσ. 72-73.
[..] Και κάτω απ' την ψιλή-ψιλή βροχούλα
που στάλαζε απ' το γκρίζο ουρανό,
στων λογισμών μου μπήκα τη βαρκούλα
και στα παλιά γιαλό-γιαλό γυρνώ.
(Φοιτητική ζωή-φιλοδοξία-
περιπέτειες-όνειρα πολλά...)
Πόσα κεφάλια χωρίς αξία!
Κι αγάλι-αγάλι ένα δάκρυ κυλά.
Ήταν λοιπόν αλήθεια;.. Τόσοι κόποι,
όλα χαμένα πήγαν στο κενόν;
Μάταια γίναμε πολιτισμένοι ανθρώποι,
γεμάτοι απ' τις ρυτίδες των σοφών;
Μας τραγουδεί κάποια ρομβία και τότες
βλέπουμε σαστισμένοι, εκστατικοί,
πως μείναμε για πάντα επαρχιώτες,
με μια καρδιά δειλή, ρωμαντική!