Κλαύδιος Μαρκίνας, ''Επαρχιώτες'', Καταφύγια. Ποιήματα, Αθήνα 1933, σσ. 72-73.

 

 

[..] Και κάτω απ' την ψιλή-ψιλή βροχούλα

που στάλαζε απ' το γκρίζο ουρανό,

στων λογισμών μου μπήκα τη βαρκούλα

και στα παλιά γιαλό-γιαλό γυρνώ.

 

(Φοιτητική ζωή-φιλοδοξία-

περιπέτειες-όνειρα πολλά...)

Πόσα κεφάλια χωρίς αξία!

Κι αγάλι-αγάλι ένα δάκρυ κυλά.

 

Ήταν λοιπόν αλήθεια;.. Τόσοι κόποι,

όλα χαμένα πήγαν στο κενόν;

Μάταια γίναμε πολιτισμένοι ανθρώποι,

γεμάτοι απ' τις ρυτίδες των σοφών;

 

Μας τραγουδεί κάποια ρομβία και τότες

βλέπουμε σαστισμένοι, εκστατικοί,

πως μείναμε για πάντα επαρχιώτες,

με μια καρδιά δειλή, ρωμαντική!