Τ. Κ. Παπατσώνης, Ursa minor: ''Οι 'Eλξεις'', Εκλογή Α΄, Β΄, Αθήνα, εκδ. 'Iκαρος, 1988, σσ. 159-162.

 

 

ΟΙ ΕΛΞΕΙΣ

 

 

'Επεσε αναμμένη στάχτη στα μάτια

και είδαμε το φως

ασημόσκονη έφτασε από τις συστροφές

και τους νεφελοειδείς και μας στόλισε

σταλαγματιά μας έσταξε

γάλα του γαλαξία

και μας εύφρανε

έτρεξε σιωπηλό το νεράκι

από τα Υδάτια του Υδροχόου

και δε μπόρεσε να μας ξεδιψάσει

μας στάθηκε όμως σταλαγμός

της καρτερίας και της υποταγής

καθώς κάθε φορά που πλάθεται

και δυναμώνει η αγάπη

 

 

γιατί πλάθεται και τούτη

παράλληλα με τους κόσμους

και όλες τις ανορμήνευτες

γονιμότητες

παίρνει τους Δίδυμους φυλαχτό της

αψηφώντας τα διπλανά θηρία

και προχωρεί το γραμμένο δρόμο

οι πενταπλές κορφές χιονισμένες

καλοκαιριάτικα θα τη δεχθούνε

της άνοιξαν στην Πελοπόννησο

οι Δρυάδες όλα τα καταφύγια

κεντρίστη η βουλιμία του Πάνα

γυάλισε το χρυσαφικό στο Δία

χλωμιάσαν τα μαργαριτάρια

του περιδέραιου των Υάδων

μπήκαν σε ταραχή

οι αστρολόγοι όλου του κόσμου

και η τόσο αγέρωχη Άρτεμη ακόμη

πρωτόνιωσε τα μαστίγια

του φθόνου ακούοντας πως εγκαθιδρύθηκε

στα μέρη της η Καλλιστώ

τόσο έκπαγλη και λουλουδένια

 

 

είσαι ο μεγάλος μαγνήτης του κόσμου

τα ζευγαρωτά σου φέγγη

μας καλούνε ανέκκλητα στη σαγήνη σου εργασμένη

με χρυσές κλωστές

σε τριγυρίζουν οι Χορευτές σου

ενώ εσύ χωρίς έπαρση

τροφοδοτείς όλους τους ήλιους

διαιωνίζεις τις φλόγες τους

δείχνεις σκοπό

στους απροσανατόλιστους δρόμους

διευθύνεις τους χορούς των συστημάτων

ισορροπείς τους πλανήτες

οδηγάς προς επάνω μας

όταν σε πιάνει η καλοσύνη

τις θωπείες των απλανών

και όταν κακιώνεις καρφώνεις

τα φοβερά σχήματα των αστερισμών

απειλές ακατάλυτες στο χάος

προεκτείνεις τα παγόβουνα

και τ' αντανακλάς στον ουρανό σου

δρέποντας τη βασιλικιά σιγή τους

ντύνεις με πλούσιο λευκό τρίχωμα

τα ζώα των πολικών εκτάσεων

ραγίζεις την καρδιά μας

και τη διαλέγεις κατοικία σου

δίχως να καταδέχεσαι

ποτέ σου να την επισκεφθείς

μ' ένα σου νόημα κάνεις ενεργούς

τους ανοιχτούς κρατήρες

στην απειλή του μαύρου βουνού μας

αμπέλια καταπράσινα απλώνεις

κοντά στη θάλασσα

στις θειαφωμένες πλαγιές της λάβας

πυκνούς στρατούς συγκεντρώνεις

τις λεμονιές στην πεδιάδα

και δε βαστάμε στο διπλό μεθύσι

καθώς μας το στέλνεις συγκερασμένο

με τις οξύτητες του θυμικού σου

σ' ένα πιοτό που ως τώρα

εμείς το ξέραμε του θανάτου

θρύψαλα γίνηκε η αυτοτέλειά μας

και λαμποκοπούν σαν τα κροταλίζεις

με το σπαθί της φλόγας σου

 

 

ο μεγάλος μαγνήτης του κόσμου

το γυαλιστερό το ατσάλι

που έλκει και σκοτώνει

 

 

τότε που πλάθεται και δυναμώνει η αγάπη

 

 

τα καλοκαίρια πλάθεται

αύγουστο δυναμώνει

με του Άη Δημήτρη την κερνάν

και του Χριστού φουντώνει

 

 

με τί σοφία συμπέφτει όλη η λαύρα της

και η τροπική καλλιέργεια των περβολιών

με την ώρα που αρχινάν

να μικραίνουν οι μέρες

μόλις κατασταλάζουν πίσω απ' το βουνό

δίπλα στις γνώριμές μας θάλασσες

των δειλινών όλες οι λαμπράδες

και οι μενεξέδες βρέχουν την ανατολή

μας πρωτοφανερώνεται η κρυμμένη

ως χτες ακόμη στις αγκαλιές της ημέρας

και μας διορίζει

-δικά της είναι τα ρόδα-

η πανάρχαια βασίλισσα των ερώτων

την κάταρξη της ηγεμονίας της

αυτή γαρ βροτοίσι

μείλιχα δώρα δίδωσιν

εφ' ιμερτώ δε προσώπω

αιεί μειδιάει

και εφ' ιμερτόν θέει άνθος

να ήθελες μονάχα και συ

νάστρεφες το κεφάλι σου για να τη δεις

θάπαιρνες επίγνωση επιτέλους

από τις ομορφιές σου που μας προσποιείσαι

να μην τις ξέρεις κοίτα το είδωλό σου

θεά ζωντανή και θεά της Σαλαμίνας

και θεά της Κύπρος και θεά δικιά μας

αττική πως πήγε άφοβα και συστράφηκε

στη χαίτη του άγριου Λέοντα

κι έδωκε απέναντι στο στάχυ

της Παρθένου το θερινό του μέστωμα

και ο Λέοντας προ του κάλλους της γονατιστός

την προσκυνά

για τούτο το φανέρωμα

της αχνιστής πορφύρας εξαντλήσαμε

ένας μακρύν αιώνα

τις αγωνίες όλων μας των ωρών

στο παρατηρητήριο τέτοιου καημού

και τώρα που πρωτόειδαμε τα θαύματα

σε ποιον δρομαίοι κι έξαλλοι

να τ' αναγγείλουμε παρά σ' εσένα

διαφεντεύτρα των άστρων

πηδαλιούχε του ήλιου που μας ζώνει

για ναν τ' ακούσεις απ' το πλούτος της ορμής μας

 

 

''βασιλεύει'' σου λέμε ''από σήμερα η αγάπη''

''βασιλεύει από σήμερα η αγάπη''

μαραθωνοδρόμοι σου το φωνάζουμε

που φτάξανε τρεχάτοι στο κατώφλι

της ζωής και συ μας δυσπιστείς

άπιστο πλάσμα δυσκολοσυγκίνητο

και ασυνήθιστο στις αποκαλύψεις

θα σου κλονίσουμε τη δυσπιστία σου

γιατί είναι ακέραια τα μηνύματά μας

χαραγμένα με φωτιά αψευδή

βεβαιώσου πια σα σου φέρνουμε το μόχθο

μιας ζωής που σπαταλήσαμε

προσμένοντάς σε δέξου τη γνώση

που φέρνει αυτό το ''βασιλεύει''.