Ω, αν μόνο κάποτε έρθει ο καιρός,

η μόνωση πλησίον μιας παραλίας μακρινής

να πληροί όλα τα φοβερά κενά της ζωής

και των νυχτών της, όλους τους αγώνες

με το 'Aγνωστο και το Μαύρο, - τούτο μόνο

θ' αρκούσε, όλα να 'ταν λυμένα

τα μυστήρια τ' αγωνιώδη.

Αν μόνο η θέα ολοσκέπαστο ουρανού

του φθινοπώρου, που δίνει νέα διαφάνεια

στα βότσαλα της θαλάσσης,

(εκείνη την ανοιχτά πράσινη των ματιών της Νεράιδας)

έφθανε να καλύψει τη ζωή στο σύνολό της,

^_ ετούτο μόνο, θα 'ταν κιόλας ευτυχία.

Όταν μια σου στιγμή,

άνθρωπε, που 'χεις ξεφύγει το πλέγμα των θορύβων,

αισθανθείς άυλος πια και κατασταλαγμένος,

^_ τούτο, αν ήσουν βέβαιος πως θα 'ταν και το διαρκές^.

πώς σε μιαν ώρα μέσα, στο πλευρό σου

δεν θα βρισκόταν η Σειρήνα, να σου ταράξει

τη διαφάνεια των βοτσάλων, - και τούτο μόνο

θα 'ταν κιόλας η ευτυχία.

Αλλά έρχεται ήδη η φωνή της, από Βορρά, από Νότου,

από Ανατολικά κι από Δυσμών. Βουάνε

όλοι οι ορίζοντες από δαύτη. Έρχεται ολούθε

με την ουσία της βροχής ή των ανέμων. Με τους αφρούς

των κυμάτων. Το σύμπαν, κι η ψυχή του ανθρώπου,

είναι γεμάτα απ' αυτή τη φωνή. Ας έρθει. Δεν είναι ακόμη

ερχόμενος ο καιρός του Θανάτου.