Γιάννης Ρίτσος, ''Η αράχνη'', στον τόμο: Ποιήματα 1958-1967, τόμ. Θ΄, Αθήνα, εκδ. Κέδρος, 1989, σ. 216.

 

Κάποτε, μια τυχαία κι εντελώς ασήμαντη λέξη

προσδίδει μια απροσδόκητη σημασία στο ποίημα,

όπως π.χ. στο εγκαταλειμμένο υπόγειο, όπου

κανείς δεν κατεβαίνει από καιρό, το μεγάλο, άδειο κιούπι^.

στο σκοτεινό του χείλος περπατάει χωρίς νόημα μια αράχνη,

(χωρίς νόημα για σένα, μα ίσως όχι για κείνην).