Δ. Σολωμός: Ελεύθεροι Πολιορκημένοι Σχεδίασμα Β, απόσπασμα 9 Και ακροάζεται· αλλά τη νυχτική γαλήνη δεν αντίσκοβε μήτε φωνή, μήτε κλάψα, μήτε αναστεναγμός· ήθελε πεις ότι είχε παύσει η ζωή· οι ήρωες είναι ενωμένοι και, μέσα τους λόγια λένε Για την αιωνιότητα, που μόλις τα χωράει· Στα μάτια και στο πρόσωπο φαίνονται οι στοχασμοί τους· Τους λέει μεγάλα και πολλά η τρίσβαθη ψυχή τους. Αγάπη κι έρωτας καλού τα σπλάχνα τους τινάζουν. Τα σπλάχνα τους κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν·/ Γλυκιά κι ελεύθερ' η ψυχή σα να 'τανε βγαλμένη, Κι υψώναν με χαμόγελο την όψη τη φθαρμένη.