Δ. Σολωμός: Ελεύθεροι Πολιορκημένοι

Σχεδίασμα Β, απόσπασμα 9

Και ακροάζεται· αλλά τη νυχτική γαλήνη δεν αντίσκοβε μήτε φωνή, μήτε κλάψα,
μήτε αναστεναγμός· ήθελε πεις ότι είχε παύσει η ζωή· οι ήρωες είναι ενωμένοι
και, μέσα τους λόγια λένε
Για την αιωνιότητα, που μόλις τα χωράει·
Στα μάτια και στο πρόσωπο φαίνονται οι στοχασμοί τους·
Τους λέει μεγάλα και πολλά η τρίσβαθη ψυχή τους.
Αγάπη κι έρωτας καλού τα σπλάχνα τους τινάζουν.
Τα σπλάχνα τους κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν·/
Γλυκιά κι ελεύθερ' η ψυχή σα να 'τανε βγαλμένη,
Κι υψώναν με χαμόγελο την όψη τη φθαρμένη.