Ξάπλωσε κοντά της,
σύντηγμα μετάλλων η πρώην ακαμψία τους.
Τα χέρια του,
μόσχευμα απόλαυσης
στις ρίζες των μαλλιών της.
Ζέστανε προσεκτικά τα πόδια της
ν' αποφύγει τους Προκρούστες.
Αμέτρητες ταχυδρομικές άμαξες
του έφερναν μηνύματα δεκαετιών,
ένιωθε τα τσιμπήματα των κάκτων,
και το όνειρο… να 'το
βρυχηθμός ναρκωμένου ηφαιστείου
που εκδικείται παλμικές του ατονίες,
κι αυτή κι αυτή,
δάκρυ ασύλληπτο για γυμνούς οφθαλμούς,
ένα δάκρυ
με όση λίγη αλμύρα απόμεινε
παρηγοριά στα πενήντα της χρόνια
που την αποχωρίζονται.
Δάκρυ πεμπτουσία, στραγγισμένου έρωτα
στην υποστολή της σημαίας
που της επιβάλλουν
οι βάρβαροι ημεροδείκτες.