Πόσο δύσκολο για σένα που κάθεσαι
στην αναπαυτική πολυθρόνα του σαλονιού σου
να γράψεις για τη χαλάρωσή σου,
να μου μιλήσεις
για τους ασάλευτους διαδρόμους του μυαλού σου,
άλλωστε, δεν μου υποσχέθηκες τίποτα…
Πίσω ακριβώς απ' τις δερμάτινες σειρές
των μεγάλων στοχαστών
έχω κρύψει τα παλιά σου χειρόγραφα
τυλιγμένα στη μούχλα του ψωμιού
των είκοσι χρόνων σου
τότε,
που έπαιζες κορώνα γράμματα
τη δηλητηρίαση της πείνας σου.
Τράβηξέ τα λίγο μπροστά
στη σειρά τους,
μην τα αρωματίσεις.
Η μούχλα δεν πρόκειται να φύγει
γιατί είσαι εσύ.
'Αντε, το πολύ να τα διαβάσεις.
'Ισως δικαιώσεις τη φλόγα
που καίει τις άδολες μαρτυρίες σου
στο δόλιο παραγώνι του εγκλεισμού σου.