Τραγουδούσε γελώντας,
είχε βγει στο μπαλκόνι των εξηγήσεων
μετρώντας την απόσταση
ενός ολόκληρου χάους.
Τον κρατούσαν μόνο
οι αλυσίδες της άγνοιας
και τ' απροσπέλαστο του φόβου
για ένα πιο λεύτερο τίποτα.
Ζύγισε τα φτερά του,
τίναξε το βλέμμα του στα ύψη
τρομοκρατώντας τις ρήσεις προφητών
και πέταξε ανάλαφρος, απτόητος.
Ακόμα πετά
πάνω απ' τα στοιβαγμένα οστά των προγόνων του
μαζί με τους αγέρηδες, τους ήλιους
και τα θαύματα των πυρωμένων ενστίκτων.
Είναι λεύτερος, χωρίς διλήμματα,
μακριά από ψηλά μπαλκόνια,
ένα επικίνδυνο τίποτα…