Εποχή χωρίς αντισώματα –
φοβάμαι
το βραχνό λαρύγγι στο τραγούδι μου,
το χαμηλωμένο μου βλέμμα
όταν ψελλίζω την αγάπη.
Φοβάμαι
την αλλεργία που φουντώνει τις χούφτες μου
όταν χαϊδεύω αγριολούλουδα.
Φοβάμαι τα πλήκτρα
του προγραμματισμένου μου ταξιδιού…
Παντού βλέπω ανακυκλωμένα αποφθέγματα σοφών
και νησίδες βουρκωμένων συνθηκών
να εκδίδονται σε όχθες αποβλήτων
αντί μιας επιβεβαίωσης.
Φοβάμαι τις ουλές των εύκολων μύθων,
τους συλημένους σταυρούς των άσημων
ποτισμένους με συνθήματα από σπρέι.
Εποχή χωρίς αντισώματα – 
το όστρακό μου πονά,
χιλιοτρυπημένο αποσύρεται.
Θα σε καρτερώ κέρβερος αφιονισμένος
την ώρα που θα πνέεις τα λοίσθια.
Προς το παρόν, φοβάμαι.