'Ενα περαστικό σύννεφο
σχημάτισε μια ταυτότητα
τυλιγμένη στα χρώματα της μορφής σου.
Τα αποτυπώματά σου
κόκκοι αγριεμένης ερήμου,
τ' όνομά σου, ο τόπος σου,
τα χρόνια σου,
σβησμένα απ' τους αγέρηδες.
Μια κιθάρα παλιού ροκά ντελάλιζε
πως είσαι παραίσθηση θεού
μα εγώ σε πίστεψα
πέταξα τη δική μου,
σ' έκλεισα στον κόρφο μου.
'Επαψα να κοιτάω τα σύννεφα,
φοβόμουν τις επόμενες βροχές
τις επάλληλες αναστατώσεις,
με τρόμαζε η αδημονία-
την ευνούχισα.
Τώρα είχα υπόσταση
μια πλαστική στις ρυτίδες μου
και όλα βατά, ανεκτά υπολογίσιμα.
Σε κρατούσα ή με κρατούσες
-έ, και λοιπόν;-
ήμουν εσύ και μάλιστα με ταυτότητα
μέχρι που δήλωσες απώλεια
και γω πλέον, ανώνυμος τροφοδότης
ενός καταζητούμενου ονείρου.