Στο δρόμο με τα κίτρινα φύλλα,
θαμμένες γόπες παλιών συναντήσεων.
Παρθενική αλληγορία
οι ναρκωμένοι μας ίσκιοι
στα παγωμένα μάρμαρα της έπαυλης
με τα σάπια παντζούρια
και τα κρεμασμένα ξίφη της νοσταλγίας.
Φωνές που ξοφλάνε απ' τη φόλα
των σκύλων που περίσσεψε
μου στέλνουν κολασμένα βογγητά
μιας τελευταίας πολιορκίας.
Δεν θέλω να βλέπω
στο αίμα των αγαλμάτων
να πνίγονται οι νάρκισσοι
των έκλυτων φόβων μου
με το πρόσχημα αέναης λήθης.
Κενοτάφια προδομένα στον κορεσμό
κατάντησαν τα κενά της θητείας μου
σε τούτη τη λαβωμένη παραίσθηση
όπως τότε
που το όραμα θάφτηκε
στον κονιορτό μιας ανύπαρκτης ανασκαφής.
Και όμως…
'Ολα θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς,
αρκεί στο τελευταίο πέταλο της μαργαρίτας
να μ' αγάπαγε.