Είναι την ώρα
που η πολιορκημένη μου ζωή
καταλαμβάνεται από αλλόκοτη ανατριχίλα,
οι σκλάβες στιγμές μου
που ανθίζουν μεγαλείο και όραμα.
Είναι την ώρα που η νικοτίνη των βρόγχων μου
μονομαχεί με την τελευταία φιάλη οξυγόνου,
τότε που η αδρεναλίνη
της πιο φτηνής μου προσδοκίας
εκβάλλει στην αίσθηση
από το δέλτα μιας περιζήτητης έκστασης,
με το ξοφλημένο μου αντριλίκι
να εξομολογείται στον πανικό του
το μύθο της ισχυρής ανατομίας.
Είναι εκείνη η στιγμή, που η ζωή μου
πληρώνει το πορθμείο της Αχερουσίας
γιομάτη τρόμο, περίγελος αρχαϊκών κολασμένων,
που η λιποτάκτισσα νιότη μου
φτύνει το σταφιδιασμένο μου δέρμα, 
τότε που ό,τι και να μου συμβεί
στην τελευταία μου έκλαμψη,
τα πρόσημα των στερνών μου υπολογισμών
θέλω να είναι δική σου επιλογή
αφού υπήρξα γιατί υπήρξες,
γυναίκα… ανώνυμη, εθνικά τυχαία,
περήφανη λερναία ύδρα
με τα κεφάλια σου στο χρώμα των ηπείρων
να ξεγλιστράς απ' τις παγίδες μου.
Είσαι η ώρα που ομορφαίνεις το αντίο μου
με το τελευταίο σου άγγιγμα
στο κλείσιμο των ματιών μου.